Piotr Witold Lech

Trzeci tom space opery z serii Poliamoria.

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób. Ale niech to nie zwiedzie czytelnika - bo w książkach Lecha nie brak scen brutalnych i erotycznych. Nie jest to więc typowa space opera, a fantastyka raczej dla dorosłych.

W Sercu hatannen narratorką jest Iriquannena Allaekhaenn, kobieta ze skrzydlatej rasy Yaellantów, zamieszkującej planetę w gwiazdozbiorze Hiad. Yaellanci, Cingu i Ludzie wraz z pomniejszymi rasami tworzą w Galaktyce wspólnotę - Ligę, zapewniającą porządek i dbającą o rozwój gospodarczy.

Galaktykę zamieszkują jednak agresywne i drapieżne rasy, którym nie podobają się rządy Ligi, a gdy nawiążą one sojusz z potężna rasą z innej Galaktyki, pokój na Melcznej Drodze zostanie zburzony.

Trzeci tom space opery z serii Poliamoria.

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób. Ale niech to nie zwiedzie czytelnika - bo w książkach Lecha nie brak scen brutalnych i erotycznych. Nie jest to więc typowa space opera, a fantastyka raczej dla dorosłych.

W Sercu hatannen narratorką jest Iriquannena Allaekhaenn, kobieta ze skrzydlatej rasy Yaellantów, zamieszkującej planetę w gwiazdozbiorze Hiad. Yaellanci, Cingu i Ludzie wraz z pomniejszymi rasami tworzą w Galaktyce wspólnotę - Ligę, zapewniającą porządek i dbającą o rozwój gospodarczy.

Galaktykę zamieszkują jednak agresywne i drapieżne rasy, którym nie podobają się rządy Ligi, a gdy nawiążą one sojusz z potężna rasą z innej Galaktyki, pokój na Melcznej Drodze zostanie zburzony.

Trzeci tom space opery z serii Poliamoria.

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób. Ale niech to nie zwiedzie czytelnika - bo w książkach Lecha nie brak scen brutalnych i erotycznych. Nie jest to więc typowa space opera, a fantastyka raczej dla dorosłych.

W Sercu hatannen narratorką jest Iriquannena Allaekhaenn, kobieta ze skrzydlatej rasy Yaellantów, zamieszkującej planetę w gwiazdozbiorze Hiad. Yaellanci, Cingu i Ludzie wraz z pomniejszymi rasami tworzą w Galaktyce wspólnotę - Ligę, zapewniającą porządek i dbającą o rozwój gospodarczy.

Galaktykę zamieszkują jednak agresywne i drapieżne rasy, którym nie podobają się rządy Ligi, a gdy nawiążą one sojusz z potężna rasą z innej Galaktyki, pokój na Melcznej Drodze zostanie zburzony.

Poliamoria to jedna z form konsensualnych związków otwartych. Znana od czasów hippisowskiej rewolucji obyczajowej lat 60. i 70., przeżywa obecnie, szczególnie na Zachodzie, swoisty  renesans. Poliamoria to miłości do kilku jednocześnie partnerów, przy czym wszyscy tworzący taki związek o sobie wiedzą i zgadzają się na jego zasady. Ważniejsza jest warstwa uczuciowa od fizycznej, szczerość oraz wierność w obrębie wieloosobowego układu. Charakterystyczne dla poliamorii idealnej jest tworzenie się tzw. „sieci poliamorycznej”, co stanowi ciekawy socjologicznie fenomen.

Piotra Witolda Lecha , jako autora fantastyki, zainteresowało abstrakcyjne pytanie: czy poliamoria byłaby możliwa z Obcymi? Odpowiedź wydała mu się twierdząca, ale jedynie przy założeniu słuszności panspermicznej wizji powstania życia. Jeżeli nie w całym Wszechświecie, to przynajmniej w niewielkim - jak na odległości kosmosu - obszarze Drogi Mlecznej.

W efekcie z oldskulowego opowiadania,  napisanego dla żartu, zrodziła się  kilkutomowa, przygodowa opowieść o kosmicznych poliamorystach i uniwersum przypominające w pewien sposób  sagi Star Trek i Star Wars, na których wychowały się całe pokolenia fantastów.

Poliamoria to jedna z form konsensualnych związków otwartych. Znana od czasów hippisowskiej rewolucji obyczajowej lat 60. i 70., przeżywa obecnie, szczególnie na Zachodzie, swoisty  renesans. Poliamoria to miłości do kilku jednocześnie partnerów, przy czym wszyscy tworzący taki związek o sobie wiedzą i zgadzają się na jego zasady. Ważniejsza jest warstwa uczuciowa od fizycznej, szczerość oraz wierność w obrębie wieloosobowego układu. Charakterystyczne dla poliamorii idealnej jest tworzenie się tzw. „sieci poliamorycznej”, co stanowi ciekawy socjologicznie fenomen.

Piotra Witolda Lecha , jako autora fantastyki, zainteresowało abstrakcyjne pytanie: czy poliamoria byłaby możliwa z Obcymi? Odpowiedź wydała mu się twierdząca, ale jedynie przy założeniu słuszności panspermicznej wizji powstania życia. Jeżeli nie w całym Wszechświecie, to przynajmniej w niewielkim - jak na odległości kosmosu - obszarze Drogi Mlecznej.

W efekcie z oldskulowego opowiadania,  napisanego dla żartu, zrodziła się  kilkutomowa, przygodowa opowieść o kosmicznych poliamorystach i uniwersum przypominające w pewien sposób  sagi Star Trek i Star Wars, na których wychowały się całe pokolenia fantastów.

Poliamoria to jedna z form konsensualnych związków otwartych. Znana od czasów hippisowskiej rewolucji obyczajowej lat 60. i 70., przeżywa obecnie, szczególnie na Zachodzie, swoisty  renesans. Poliamoria to miłości do kilku jednocześnie partnerów, przy czym wszyscy tworzący taki związek o sobie wiedzą i zgadzają się na jego zasady. Ważniejsza jest warstwa uczuciowa od fizycznej, szczerość oraz wierność w obrębie wieloosobowego układu. Charakterystyczne dla poliamorii idealnej jest tworzenie się tzw. „sieci poliamorycznej”, co stanowi ciekawy socjologicznie fenomen.

Piotra Witolda Lecha , jako autora fantastyki, zainteresowało abstrakcyjne pytanie: czy poliamoria byłaby możliwa z Obcymi? Odpowiedź wydała mu się twierdząca, ale jedynie przy założeniu słuszności panspermicznej wizji powstania życia. Jeżeli nie w całym Wszechświecie, to przynajmniej w niewielkim - jak na odległości kosmosu - obszarze Drogi Mlecznej.

W efekcie z oldskulowego opowiadania,  napisanego dla żartu, zrodziła się  kilkutomowa, przygodowa opowieść o kosmicznych poliamorystach i uniwersum przypominające w pewien sposób  sagi Star Trek i Star Wars, na których wychowały się całe pokolenia fantastów.

Kontynuacja cyklu CWM zapoczątkowanego zbiorem "Cieć swojego software'u".

W XXII wieku technologia dokonała przełomu. Za sprawą odkrycia i wyodrębnienia dwóch cząsteczek: znanego już bozonu Higgsa i nowej neutrinomentalis Eberta dowiedziono, że świat określany mentalnym, a więc fizycznie dotąd nieosiągalny dla najbardziej nawet czułych urządzeń, stał się możliwy do opisania, a w konsekwencji także częściowego kontrolowania. Profesor Lesław Ebert wraz z zespołem młodych asystentów z Uniwersytetu Jagiellońskiego po raz pierwszy wkroczyli w świat myśli za pomocą akceleratora, który roboczo nazwano Czytającym w Myślach (w skrócie CWM).

Spowodowało to natychmiastową rewolucję w stosunkach społecznych na każdym praktycznie ich poziomie, począwszy od rodzinnych, poprzez koleżeńskie, partnerskie, towarzyskie, a skończywszy na relacjach zawodowych. Wydawać się mogło, że wynalazek stworzy lepszy świat, oparty na szczerości, pozbawiony kłamstw i manipulacji, gdyż staną się one niemożliwe. Tymczasem rzeczywistość brutalnie zweryfikowała te oczekiwania.

Już samo dowiedzenie, że myśl nie ginie wraz ze śmiercią ciała, stało się dla teologów dowodem na istnienie życia po życiu. Szybko zorientowano się, że za pomocą akceleratora można kreować odpowiednią rzeczywistość osobom przebywającym w śmierci klinicznej, a nawet tym, których klasyczna medycyna jeszcze do niedawna uznałaby za martwych. Utworzono na całym świecie ośrodki nazywane pod różnymi szerokościami geograficznymi inaczej, ale w obrębie starej cywilizacji zachodniej nadano im nazwę Hospicjów Ducha Nieśmiertelnego (lub Wrotami Świętego Piotra). Kościoły różnych wyznań stworzyły wspólny front i częściowo przekonały Parlament Unii Zjednoczonego Świata, że kreacjami wirtualnymi dla osób umierających powinni zajmować się przygotowani do tego psychologowie i duchowni.

Poprzednie tomy:
Poliamoria space story
Łzy koa
Serce Hatannen

Poprzednie tomy:
Poliamoria space story
Łzy koa
Serce Hatannen

Poprzednie tomy:
Poliamoria space story
Łzy koa
Serce Hatannen

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób.

Łzy koa rozgrywają się bezpośrednio po Poliamoria Space Story, narratorką jest Lai-Lan, kobieta rasy Cingu, będąca w poliamorycznym związku m.in. z ziemskim mężczyzną. Opisuje ona swój wodny świat, a jednocześnie przeżywa moc niezwykłych przygód. Wraz z androidką serii Nexus ląduje awaryjnie na wielkim oceanie Cingulianu, ścigana przez międzygwiezdną mafię. Nadchodzi długa noc i czas, gdy przez ocean  przechodzi cykliczna, wielka fala. A w głębinach czają się prehistoryczne potwory.

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób.

Łzy koa rozgrywają się bezpośrednio po Poliamoria Space Story, narratorką jest Lai-Lan, kobieta rasy Cingu, będąca w poliamorycznym związku m.in. z ziemskim mężczyzną. Opisuje ona swój wodny świat, a jednocześnie przeżywa moc niezwykłych przygód. Wraz z androidką serii Nexus ląduje awaryjnie na wielkim oceanie Cingulianu, ścigana przez międzygwiezdną mafię. Nadchodzi długa noc i czas, gdy przez ocean  przechodzi cykliczna, wielka fala. A w głębinach czają się prehistoryczne potwory.

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób.

Łzy koa rozgrywają się bezpośrednio po Poliamoria Space Story, narratorką jest Lai-Lan, kobieta rasy Cingu, będąca w poliamorycznym związku m.in. z ziemskim mężczyzną. Opisuje ona swój wodny świat, a jednocześnie przeżywa moc niezwykłych przygód. Wraz z androidką serii Nexus ląduje awaryjnie na wielkim oceanie Cingulianu, ścigana przez międzygwiezdną mafię. Nadchodzi długa noc i czas, gdy przez ocean  przechodzi cykliczna, wielka fala. A w głębinach czają się prehistoryczne potwory.

Świat przyszłości o niewyobrażalnych możliwościach kreowania wyglądu i świata marzeń, świat psychotropów, odmładzającego baxtersona, matrixa. CWM to nierealna, czy jak kto woli, wirtualna rzeczywistość. Kusi, by do niej wejść, i nigdy już nie powrócić. Bohaterowie sami się gubią, nie wiedząc czy żyją w realu czy matrixie - dzięki czemu opowiadania Lecha przypominają nam "Ubika" Dicka.

Ciekawa i wciągająca polska sf, na pograniczu cyberpunku i fantastyki socjologicznej i religijnej, z licznymi i bardzo celnymi odniesieniami do polskiej współczesności.

Lech Piotr Witold - Krakowianin, mgr historii, absolwent UJ. Przed historią zaczynał i nie kończył nauki w studium kolejowym, nauczycielskim, medyczno-pielęgniarskim; pociągnęło go też religioznawstwo. Grał w zespołach rockowych, pracował w szkole, domach kultury, ochronie i sklepie wędkarskim; prowadził z żoną działalność gospodarczą. Jest zamiłowanym wędkarzem, działaczem, wydaje książki o historii wędkarstwa. Debiutował w konwencji fantasy cyklem o Rokhormie z Aron. Potem w fantastyce publikował swój cykl CWM - prawie wszystkie teksty tej serii weszły w skład niniejszego zbioru. Poza "Dawcą szczęścia", którą to nowelę autor rozwinął w tomie "Nasz cyberbarokowy sen".

Lech Piotr Witold - Krakowianin, mgr historii, absolwent UJ. Przed historią zaczynał i nie kończył nauki w studium kolejowym, nauczycielskim, medyczno-pielęgniarskim; pociągnęło go też religioznawstwo. Grał w zespołach rockowych, pracował w szkole, domach kultury, ochronie i sklepie wędkarskim; prowadził z żoną działalność gospodarczą. Jest zamiłowanym wędkarzem, działaczem, wydaje książki o historii wędkarstwa. Debiutował w konwencji fantasy cyklem o Rokhormie z Aron. Potem w fantastyce publikował swój cykl CWM - prawie wszystkie teksty tej serii weszły w skład niniejszego zbioru.

Świat przyszłości o niewyobrażalnych możliwościach kreowania wyglądu i świata marzeń, świat psychotropów, odmładzającego baxtersona, matrixa. CWM to nierealna, czy jak kto woli, wirtualna rzeczywistość. Kusi, by do niej wejść, i nigdy już nie powrócić. Bohaterowie sami się gubią, nie wiedząc czy żyją w realu czy matrixie - dzięki czemu opowiadania Lecha przypominają nam "Ubika" Dicka.

Ciekawa i wciągająca polska sf, na pograniczu cyberpunku i fantastyki socjologicznej i religijnej, z licznymi i bardzo celnymi odniesieniami do polskiej współczesności.

Lech Piotr Witold - Krakowianin, mgr historii, absolwent UJ. Przed historią zaczynał i nie kończył nauki w studium kolejowym, nauczycielskim, medyczno-pielęgniarskim; pociągnęło go też religioznawstwo. Grał w zespołach rockowych, pracował w szkole, domach kultury, ochronie i sklepie wędkarskim; prowadził z żoną działalność gospodarczą. Jest zamiłowanym wędkarzem, działaczem, wydaje książki o historii wędkarstwa. Debiutował w konwencji fantasy cyklem o Rokhormie z Aron. Potem w fantastyce publikował swój cykl CWM - prawie wszystkie teksty tej serii weszły w skład niniejszego zbioru.

Świat przyszłości o niewyobrażalnych możliwościach kreowania wyglądu i świata marzeń, świat psychotropów, odmładzającego baxtersona, matrixa. CWM to nierealna, czy jak kto woli, wirtualna rzeczywistość. Kusi, by do niej wejść, i nigdy już nie powrócić. Bohaterowie sami się gubią, nie wiedząc czy żyją w realu czy matrixie - dzięki czemu opowiadania Lecha przypominają nam "Ubika" Dicka.

Ciekawa i wciągająca polska sf, na pograniczu cyberpunku i fantastyki socjologicznej i religijnej, z licznymi i bardzo celnymi odniesieniami do polskiej współczesności.

Lech Piotr Witold - Krakowianin, mgr historii, absolwent UJ. Przed historią zaczynał i nie kończył nauki w studium kolejowym, nauczycielskim, medyczno-pielęgniarskim; pociągnęło go też religioznawstwo. Grał w zespołach rockowych, pracował w szkole, domach kultury, ochronie i sklepie wędkarskim; prowadził z żoną działalność gospodarczą. Jest zamiłowanym wędkarzem, działaczem, wydaje książki o historii wędkarstwa. Debiutował w konwencji fantasy cyklem o Rokhormie z Aron. Potem w fantastyce publikował swój cykl CWM - prawie wszystkie teksty tej serii weszły w skład niniejszego zbioru.

 Świat przyszłości o niewyobrażalnych możliwościach kreowania wyglądu i świata marzeń, świat psychotropów, odmładzającego baxtersona, matrixa. CWM to nierealna, czy jak kto woli, wirtualna rzeczywistość. Kusi, by do niej wejść, i nigdy już nie powrócić. Bohaterowie sami się gubią, nie wiedząc czy żyją w realu czy matrixie - dzięki czemu opowiadania Lecha przypominają nam "Ubika" Dicka.

Ciekawa i wciągająca polska sf, na pograniczu cyberpunku i fantastyki socjologicznej i religijnej, z licznymi i bardzo celnymi odniesieniami do polskiej współczesności.