Pęknięty dzban. Dzieła 2

Zawartość tomu:

Prolog

Pod ochroną

Homo determinatus

Spotkanie z wiecznością

Opus na trzy pociski

Pęknięty dzban

Retrospekcja: Miejsca, w których rodzi się magia

Zasłony deszczu rozchyliły się na chwilę, przepuszczając mętny blask mglistego poranka, po czym szara kotara cieknącej z nieba wody zaciągnęła się znowu, bębniąc w dach i bełkocząc w drewnianych rynnach. Lecz ta chwila wystarczyła Gwalbertowi, żeby w oddali dostrzec nie większą od mrówki postać człowieka, pnącego się po stromym stoku w kierunku jego domu.

Ten widok zelektryzował go.

- Znów się zaczyna! - oznajmił nagim ścianom chaty ze znużeniem, niepozbawionym jednak domieszki ekscytacji. - Znów, po dwóch latach przerwy.

Czekał, aż ponownie zawieje wiatr i odepchnie kolumny szybujących kropel. Nastąpiło to dopiero wtedy, gdy przybysz mijał cmentarzysko.

- Przykro mi, mała - powiedział znów głośno, chociaż był w chacie sam. - Przykro mi, że muszę cię zabić. A przecież mogłabyś być dobrą kochanką, żoną i matką.

  Powyższy fragment pochodzi z tytułowego opowiadania „Pęknięty dzban”.

Andrzej Zimniak jest doktorem chemii, naukowcem, publicystą i autorem utworów fantastyczno-naukowych. W wolnym czasie podróżuje, zajmuje się eksploracją wulkanów, nurkuje, fotografuje, popularyzuje naukę i trudni się pracą redaktorską. W jego prozie, którą należy zaliczyć do socjologicznej i psychologicznej hard-sf, pojawiają się wątki prognostyczne i egzystencjalne, a także badane są delikatne i trudne relacje między dwoma gatunkami człowieka: kobietą i mężczyzną. Zimniak jest autorem 3 powieści, 8 zbiorów opowiadań, zbioru esejów futurologicznych i tomiku humorystyczno-erotycznych fraszek.