Ludzie elektryczni

Ludzie elektryczni opowiadają o śmiałym projekcie kolonizacji Sahary.

Dzięki genialnym wynalazkom polskiego uczonego pustynia ma przekształcić się w żyzny ogród, który będzie zapewniał mieszkańcom Elektropolis dostatek i szczęście. Autor sugeruje, że pozyskiwana z atmosfery energia sprawi, iż jałowe piaski zamienią się w uprawne pola. Dużym zaskoczeniem może być to, że w powieści napisanej na początku XX wieku pojawiają się elektryczne samochody oraz samoloty.

Jednak pewne fragmenty Ludzi elektrycznych mogą wydać się dzisiaj niepokojące. W ślad za nowymi wynalazkami Edmund Jan Krüger proponuje bowiem rewolucyjne rozwiązania społeczne. Być może na początku XX wieku wydawały się one kuszące, dzisiaj tchną inżynierią społeczną w najgorszym wydaniu.

Wystarczy przeczytać taki choćby fragment: „...w Elektropolisie wszyscy są równi i równemi rządzą się prawami, każdy obowiązany jest pracować i nie zaniedbywać się w swej pracy; kto tylko zacznie się lenić, otrzymuje pierwsze ostrzeżenie, po trzech ostrzeżeniach zostaje wykluczony z liczby mieszkańców miasta. Wszystko stanowi wspólną własność wszystkich, dlatego też ogół o całość wszystkiego dbać winien (...). Użycie alkoholu i gry hazardowe są stanowczo wygnane z Elektropolisu, i każdy schwytany na gorącym uczynku przekroczenia tego zakazu, surowo karany będzie.”

Edmund Jan Krüger – urodził się w listopadzie 1881 roku w Warszawie. Mając 17 lat, zadebiutował w „Bluszczu” nowelami i opowiadaniami. W dwudziestoleciu międzywojennym należał do najpoczytniejszych autorów książek dla młodzieży, zwłaszcza o tematyce fantastycznonaukowej i utopijnej. Wydawane powieści sygnował zarówno nazwiskiem, jak i jednym z dwóch pseudonimów: Edmund Jezierski lub Janusz Kruk. Edmund Jan Krüger zmarł 11 lipca 1935 roku w Warszawie.