Człowiek jest grą.
Powieść, która wyprzedziła swój czas. Teraz w nowej odsłonie, po raz pierwszy jako odrębna książka.
Paweł Kostrzewa zajmuje się projektowaniem sensu życia dla milionów ludzi. W końcu i on traci poczucie sensu. Czy z fikcji, które sam produkuje, mogą się zrodzić wartości absolutne?
Jak uratować się przed nihilizmem, gdy wszystko jest płynne – świat, człowiek, język, wartości?
Bo przecież – coś musisz robić, kiedy nie musisz robić niczego. To ciężka praca – najcięższa! – wymyślać i nieustannie aktualizować repertuar sensów życia. Może być kolor bluzki. Może – miecz z bonusem do atrybutów. A może – system metafizyczny.
Ta gra nie ma reguł, a jednak gramy w nią nieustannie. Linia oporu, posługując się językiem i tradycją gier komputerowych, wprowadza nas w realia gry w człowieka.
Człowiek istnieje dzięki granicom: to jeszcze jest człowiek, a to już nie. Ograniczenia zmuszają nas do walki, do wysiłku myśli i woli. Owe linie oporu stanowią fundamenty kultury, warunek wszelkich ambicji, ideałów. Szczęścia.
Technologia je usuwa, jedną po drugiej. Technologia pozwala człowiekowi kształtować się według woli. Więc już nie biologia stanowi człowieka, lecz kultura, moda. Linie oporu tworzą się i zanikają. Raz modne jest mieć płeć i być śmiertelnym, a potem – na odwrót.
Pierwotnie Linia oporu ukazała się w 2010 r. jako część tomu Król Bólu. Nowe samodzielne wydanie zawiera wstęp autorstwa Jakuba Stokalskego, uznanego twórcy gier.
reversed
Tak, to był rok 2010. Grywalizacja osiągała wtedy apogeum siły działania na wyobraźnię marzących o przekonstruowaniu mechanizmów działania społeczeństw. To był czas wykuwania konceptu organizacji społecznej napędzanej zasadami gry mającej okiełzać tkwiącego ponoć w Człowieku prymitywa łaknącego więcej, częściej i bardziej nasyconego, powiększającego stado-plemię. Koncepcja pradawnego imperatywu przetrwania odczytana jako wola rywalizacji konkurencyjnej. Koncepcja polegająca na fałszywym odczytaniu ewolucyjnej konkurencji środowiskowej jako zasady napędzającej sztucznie kreowane środowisko cywilizacji technicznej z dopalaczem technologii cyfrowych i transcendencji (rozdzielenie ducha od gnoju). Kompromitacja grywalizacji wyjawiła się szybko jej wypaczeniem, bo w środowisku sztucznie kreowanym naturalną losowość zastępują de facto programowane scenariusze (kreacja algorytmiczna). Oczywistym skutkiem tego jest wsobność i schematyczność. Immanentną własnością grywalizacji ze sztucznie (algorytmicznie) kreowaną losowością jest degeneracja. Grywalizuje się dla grywalizacji z ekspozycją społecznych zachowań fałszu i zniekształcania zasad współistnienia. W realizacji wdrażanej w Państwie Środka grywalizacja stała się osnową sztucznego kreowania mechanizmów społecznych przez selekcję wartości punktowej jednostek. Selekcja eliminuje zróżnicowania jako niepożądane, ale z nieznaną uczestnikom grywalizacji funkcją celu. Faktycznie zaś jako żywo przypomina to organizację Argolandu z „Limes inferior” z kastą nadzerowców (Komitet Centralny),mas społeczeństwa mozolnie gromadzących kolorowane przywileje i nieklasyfikowanych (nie dających się prawdziwie sklasyfikować). No cóż, gdzieś około roku 2016 Lem 2.0 postanowił zmigrować od fantastyki. Gdzie, to raczej trudno zgadnąć, bo mam takie podejrzenie, że grosfera jest ruchem cokolwiek rozpaczliwym. Już lepiej stałoby się chyba, gdyby podążył szlakiem Orbitowskiego i innych od-fantastów. „Linię oporu” trzeba czytać jako rodzimą fantastykę transcendencyjną. Daleko jej co prawda choćby do „Dispory” Eagana, ale przeczytać warto.