Nowości

Ostatnia książka Feliksa W. Kresa

Nawet Potęga nie jest wieczna.

Wciąż żyją ludzie, którzy przed półwieczem widzieli ostatnią bitwę Szerni z Alerem. Bitwę, jak sądzili, zwycięską. Dziś dawna Potęga, nie unicestwiona a jedynie uśpiona, zaczyna pożerać własny świat i własne dzieci.
Alerowie tysiącami przekraczają północną granicę i zalewają Armekt, broniony resztkami wojsk ocalałych z wojny między dwiema najpotężniejszymi kobietami świata. Teraz to one, te które w listach nazywają się siostrami, będą musiały odłożyć na bok dumę i nienawiść i wspólnie stawić czoła zagrożeniu, jakiego nie widział jeszcze świat pod niebem Szerni.

Gdy dwie królowe ślą listy, gdzieś daleko na północy, wśród mroku i śniegu, rozpoczyna się rozpaczliwa, uświęcona rzeź. Rzeź, po której nic już nie będzie takie samo.

„Ślepowidzenie“ nominowane było do nagród Hugo, Campbella, Sunburst, Locusa i Aurory.

Wyobraź sobie, że jesteś Sirim Keetonem. Budzisz się w agonii wskrzeszenia, łapiąc powietrze po rekordowo długim ataku bezdechu sennego, trwającym sto czterdzieści dni. Czujesz, jak krew, lepka od dobutaminy i leuenkefaliny, przepycha się przez wyschnięte podczas miesięcy przestoju tętnice. Ciało powolutku, boleśnie się napełnia: rozszerzają się naczynia krwionośne, ciało się rozłazi; zginasz się, a nieprzyzwyczajone żebra głośno strzelają. Stawy zatarły się od bezruchu. Jesteś jak figurka z kresek, zamrożona w jakimś przewrotnym rigor vitae. Krzyknąłbyś, ale brak ci tchu.

Wampiry cały czas to robią, przypominasz sobie. Dla nich to normalne, mają taki niezwykły sposób oszczędzania zasobów. Twój gatunek mógłby nauczyć się od nich trochę powściągliwości, gdyby ta absurdalna awersja do kątów prostych nie rozprawiła się z nimi u samego zarania cywilizacji. A może mógłby i teraz? Bo wampiry wróciły – ożywione voodoo paleogenetyki, poskładane do kupy ze śmieciowych genów, skamieniałego szpiku kostnego, zanurzonego we krwi socjopatów i wysoko funkcjonujących autystyków. Taki właśnie osobnik dowodzi tą misją. Garstka jego genów żyje także w twoim ciele, żeby ono też mogło powstać z martwych, tu, na skraju przestrzeni międzygwiezdnej. Nikt nie poleci poza Jowisza, jeśli nie stanie się po trosze wampirem.

Ból odrobinę słabnie. Odpalasz wszczepki i sprawdzasz własne organy: minie sporo minut, zanim motoryka zadziała jak należy, i godzin, zanim przestanie boleć. Ból jest nieuniknionym efektem ubocznym. Tak się właśnie dzieje, kiedy do ludzkiego kodu wkleja się wampirze podprogramy. Kiedyś prosiłeś o środki przeciwbólowe, ale wszelkie blokery nerwowe upośledzają reaktywację metabolizmu. Zaciśnij zęby, żołnierzu.

Akcja powieści dzieje się na Grzbiecie Juan de Fuca, fragmencie systemu grzbietów śródoceanicznych położonym w północno-wschodniej części Oceanu Spokojnego. Potężna korporacja wybudowała tam sieć podwodnych baz w celu pozyskiwania energii geotermalnej. Obiekty obsługiwane są przez specjalnie zmodyfikowane załogi – ludzi poddanych zabiegom przystosowującym ich do przebywania pod wodą, w niezwykle trudnych warunkach olbrzymiego ciśnienia i wahań temperatury. Ryfterzy – bo tak zwykło się ich określać – mają niespotykaną umiejętność oddychania pod wodą. Szkopuł w tym, że jedynymi osobami, które mogą pracować w takich warunkach, są cierpiący na poważne zaburzenia psychiczne, a także wykolejeńcy, przestępcy seksualni czy narkomani…
A na dnie oceanu czai się niebezpieczeństwo, które może zagrozić całej ludzkości. Czy balansująca na granicy człowieczeństwa grupa ryfterów z jednej z podwodnych baz, Beebe, zdoła stawić mu czoło?

Rozgwiazda, debiutancka powieść Petera Wattsa (z zawodu biolog morski), to pierwszy tom trylogii Ryfterów, jednego z najoryginalniejszych cykli powieściowych hard sf. Mroczna, depresyjna, z mocnymi elementami horroru, to prawdziwa perła gatunku.

Niewielka liczba egzemplarzy z edycji Stalker Books, nie wykupiona przez subskrybentów. Oprawa twarda szyta.

"Żeglarze i jeźdźcy" to to zbiór opowiadań z Szereru.

Ułożone są w mozaikę, pokazując różne krainy i splatając losy bohaterów, jak zwykle narysowanych wyrazistą kreską. W skład tomy wchodzą:

Miód dla Emiry

Jeźdźcy Równin

Armektańska nienawiść

Gówno

Siedmiu najemników.

Przyjemnie było powrócić do bohaterów Kresa i jego świata targanego gwałtownymi wydarzeniami. U Kresa, odwrotnie niż w wielu kalkowych serialach fantasy, świat podlega ciągłym zmianom, rozwija się, pojawiają się nowe wynalazki.

Opowiadanie "Gówno" zawsze sobie ceniłem, a lektura końcowej mikropowieści wzorowanej na "Siedmiu samurajach" Kurosawy po prostu mnie urzekła.

Wojtek Sedeńko

Niewielka liczba egzemplarzy z edycji Stalker Books, nie wykupiona przez subskrybentów. Oprawa twarda szyta.

"Najstarsza z Potęg" to powieść "wyjęta" z ostatniego, nieukończonego przez Feliksa W. Kresa tomy Księgi Całości. Autor zamykając wątki swojej opowieści obawiał się, że wyjdzie mu zbyt opasły tom i postanowił tę opowieść, zamkniętą, opublikować jako osobny tom.

Na Bezmiarach dzieją się niepokojące rzeczy. Trwa dziwny pat pomiędzy Pasmami, a Przyjęci nie wiedzą, co o tym sądzić.

Dawne sojusze nie są ważne, Armekt odbudowuje swoją potęgę, kolejna wojna z Dartanem wydaje się nieunikniona.

Raladan przewodzi księstwu Agarów, pewne jest, że czeka go konflikt z flotą cesarską, buduje więc w tajemnicy nowoczesne okręty wposażone w działa. Czy to wystarczy, by pokonać liczniejsze flotylle cesarskie? Czy Agary mogą być pewne swojej niepodległości?

Ostatnia powieść Feliksa W. Kresa pokazuje jego niebywałą wprawę w konstruowaniu scen batalistycznych, w tym wypadku marynistycznych. A przecież Autor sam nie był żeglarzem - miał tylko niebywałą wyobraźnię i umiłowanie do szczegółu.

Wojtek Sedeńko