Nowości

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Dzień nastania nocy to epicka opowieść rozgrywająca się w świecie Zakonu Drzewa Pomarańczy.

 

Tunuva Melim, siostra Zakonu, przez pięćdziesiąt lat przygotowywała się do walki z wyrmami – ale od czasu pokonania Bezimiennego na świecie nie pojawił się żaden z nich. Młode pokolenie zaczyna kwestionować zasadność istnienia Zakonu.

 

Na północy Sabran Ambitna poślubia nowego króla Hróth, by ocalić chylące się ku upadkowi królowiectwo. Ich córka Glorian pozostaje w cieniu rodziców – zgodnie ze swoją intencją.

 

Smoki Wschodu od wieków trwają w uśpieniu. Dumai zamieszkuje na Seiiki w górskiej świątyni, której wierni usiłują zbudzić bogów z Długiego Snu – jednak ktoś z przeszłości jej matki zmierza jej na spotkanie.

 

Gdy wraz z erupcją Góry Trwogi nastają czasy terroru i przemocy, kobiety muszą stawić im czoła i obronić ludzkość przed śmiertelnym zagrożeniem.

***

Wspaniała i jednocześnie wstrząsająca epopeja. Shannon stworzyła świat z zawiłą mitologią, pięknie zrealizowany i złożony, a w jego sercu umieściła odważne i wyraziste postaci, które porywają czytelników w podróż przez ekscytującą fabułę pełną niebezpieczeństw i wojen. Oferują jednak również prawdziwe miłości i gorące romanse, zdrady i straty. Gorąco polecam, aby ukryć się przed prawdziwym światem i zatracić się w tym książkowym.

Jennifer Saint, autorka bestsellerowej Ariadny

 

Shannon umiejętnie rozwija świat Zakonu Drzewa Pomarańczy. Łączy akcję i emocje, poruszając tematy poczucia obowiązku, cielesnej autonomii, tożsamości i macierzyństwa. Fani serii i wszyscy szukający queerowej fantastyki będą zachwyceni tą przygodą.

„Publishers Weekly“

 

To bogata w szczegóły epicka historia trzyma poziom aż do satysfakcjonującego zakończenia. Zarówno wielbiciele Zakonu Drzewa Pomarańczy, jak i nowi czytelnicy będą mieli nie lada gratkę.

Booklist

 

BIOGRAM

Samantha Shannon

(ur. 1991 w Londynie)

Zaczęła pisać w wieku piętnastu lat. W latach 2010–2013 studiowała angielską literaturę i literaturę powszechną w college’u Świętej Anny w Oxfordzie. W 2013 roku wydała Czas Żniw, pierwszą książkę z siedmiotomowej serii. Czas Żniw stał się bestsellerem w rankingu „New York Timesa“, „Sunday Timesa“ i „Asian Age“, a także został wybrany Książką Roku przez „Daily Mail“, „Stylist“ i „Huffington Post“. Ponadto powieść nazwano jedną z najlepszych książek roku 2013 w serwisie Amazon. Czas Żniw został przetłumaczony na dwadzieścia osiem języków. Prawa do ekranizacji nabyła wytwórnia Imaginarium Studios i 20th Century Fox. W 2014 roku Samantha Shannon znalazła się na liście Evening Standard Power 1000.

Dzień nastania nocy to epicka opowieść rozgrywająca się w świecie Zakonu Drzewa Pomarańczy.

 

Tunuva Melim, siostra Zakonu, przez pięćdziesiąt lat przygotowywała się do walki z wyrmami – ale od czasu pokonania Bezimiennego na świecie nie pojawił się żaden z nich. Młode pokolenie zaczyna kwestionować zasadność istnienia Zakonu.

 

Na północy Sabran Ambitna poślubia nowego króla Hróth, by ocalić chylące się ku upadkowi królowiectwo. Ich córka Glorian pozostaje w cieniu rodziców – zgodnie ze swoją intencją.

 

Smoki Wschodu od wieków trwają w uśpieniu. Dumai zamieszkuje na Seiiki w górskiej świątyni, której wierni usiłują zbudzić bogów z Długiego Snu – jednak ktoś z przeszłości jej matki zmierza jej na spotkanie.

 

Gdy wraz z erupcją Góry Trwogi nastają czasy terroru i przemocy, kobiety muszą stawić im czoła i obronić ludzkość przed śmiertelnym zagrożeniem.

***

Wspaniała i jednocześnie wstrząsająca epopeja. Shannon stworzyła świat z zawiłą mitologią, pięknie zrealizowany i złożony, a w jego sercu umieściła odważne i wyraziste postaci, które porywają czytelników w podróż przez ekscytującą fabułę pełną niebezpieczeństw i wojen. Oferują jednak również prawdziwe miłości i gorące romanse, zdrady i straty. Gorąco polecam, aby ukryć się przed prawdziwym światem i zatracić się w tym książkowym.

Jennifer Saint, autorka bestsellerowej Ariadny

 

Shannon umiejętnie rozwija świat Zakonu Drzewa Pomarańczy. Łączy akcję i emocje, poruszając tematy poczucia obowiązku, cielesnej autonomii, tożsamości i macierzyństwa. Fani serii i wszyscy szukający queerowej fantastyki będą zachwyceni tą przygodą.

„Publishers Weekly“

 

To bogata w szczegóły epicka historia trzyma poziom aż do satysfakcjonującego zakończenia. Zarówno wielbiciele Zakonu Drzewa Pomarańczy, jak i nowi czytelnicy będą mieli nie lada gratkę.

Booklist

 

BIOGRAM

Samantha Shannon

(ur. 1991 w Londynie)

Zaczęła pisać w wieku piętnastu lat. W latach 2010–2013 studiowała angielską literaturę i literaturę powszechną w college’u Świętej Anny w Oxfordzie. W 2013 roku wydała Czas Żniw, pierwszą książkę z siedmiotomowej serii. Czas Żniw stał się bestsellerem w rankingu „New York Timesa“, „Sunday Timesa“ i „Asian Age“, a także został wybrany Książką Roku przez „Daily Mail“, „Stylist“ i „Huffington Post“. Ponadto powieść nazwano jedną z najlepszych książek roku 2013 w serwisie Amazon. Czas Żniw został przetłumaczony na dwadzieścia osiem języków. Prawa do ekranizacji nabyła wytwórnia Imaginarium Studios i 20th Century Fox. W 2014 roku Samantha Shannon znalazła się na liście Evening Standard Power 1000.