Ciekawa fantastyka -20%

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika ostatni tom trylogii. Na kontynencie Hatta pojawia się nowe zagrożenie. Tym razem jest to istota z innego świata - Biała Bestia. Przemieszcza się między światami i wybranymi punktami dzięki sieci teleportacyjnych klatek. Do ich budowy potrzebuje złota, więc na możnych całego kontynentu pada strach - łupem nieznanego sprawcy badają ich bogactwa.

Ale nikt nie wie, jaki jest właściwy cel Białej Bestii. Nikt nie jest w stanie trafić na jej ślad - ani wszechwładna Gwardia, ani Zakon Cienia czy gildie przestępców. Wciąż im umyka.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Retrospektywny tom opowiadań i nowel Jana Maszczyszyna, autora od ponad trzydziestu lat mieszkającego w Australii.

Zawiera opowiadania pisane od lat 80. Podzielone zostały na cztery działy: Retrofikcje, Science fiction, Bizarro i Weird ficfion i Horror.

Zawartość:

Retrofikcje
Historia księżycowa
Wosk
Szlachcic na Marsie
Wuu Manygarra

Science Fiction
Ciernie
Las nawiedzonych
Strażnik 2
Spotkanie na skrzyżowaniu losów
Spokój przeklętych myśli
Pasje mojej miłości
Upadłe wizje
Kontemplariusz Artyzjonu
Brzeg ostateczności
Nieboski Księżyc
Strażnik

Bizarro i Weird Fiction
Homo Pregnantus
Wnetwstąpienie
Milczenie gapia
Bombkoń
Arka Petera Humbletone’a
Cumulus Mortem

Horror
Maskaradon
Hello! Win!
Szkłolud
Żołnierzyki
Laleczki
Czas przebudzenia
Przymierzalnia

Trzymając w rękach wybór opowiadań jednego autora zadajemy sobie zwykle pytanie , czy warto poświęcić czas na ich czytanie. Czy nie trafimy na monotematyczny ciąg motywów, powtarzanych z utworu na utwór, ubranych dla niepoznaki w różne, choć powtarzalne szaty światów przedstawionych? To zależy, ale jeśli tym autorem jest Jan Maszczyszyn, a książka ma tytuł „Ciernie” to nic takiego czytelnikowi nie grozi!

 

Któż jeszcze pamięta drugi konkurs „Fantastyki” rozstrzygnięty w 1987 roku? Drugie miejsce zdobyło wtedy, opublikowane w 1986 roku opowiadanie „Ciernie” – za oryginalność autorskiej wizji. Zapamiętajmy ten zwrot – oryginalność autorskiej wizji.  „Ciernie” Jana Maszczyszyna nic się nie zestarzały i biją na głowę, formą, treścią, a nawet, zaryzykuję stwierdzenie, nowoczesnością, wiele dzisiejszej produkcji science fiction! To samo mogę spokojnie powiedzieć o opowiadaniu „Spokój przeklętych myśli” wydanym  w tym  samym roku, tyle że w „Feniksie”.
Co ciekawe, wybór otwiera opowiadanie nowe „Historia Księżycowa”, a kończy debiut z 1977 roku, czyli „Strażnik”  Do tego mamy wreszcie okazję zapoznać się z opowiadaniami pochodzącymi z niezauważonego zbioru „Testimonium” (2013) i kilkoma napisanymi w ostatnich latach.

 

Wspominam o datach, bo polska literatura fantastyczna, a dokładnie jej odbiór, coraz częściej jawi mi się jako przedziwny byt, który żyje dniem dzisiejszym, to co było jeszcze cenne literacko, wcale niedawno, wpada za horyzont zdarzeń jakiegoś tunelu czasoprzestrzennego niepamięci wstecznej. Niestety razem z częścią czytelników. Klasyka anglojęzyczna jest znana szerzej od klasyki polskiej i aż się prosi o parafrazę znanej Rejowej maksymy.

Jan Maszczyszyn bardziej znany jest ostatnio jako autor wyjątkowych powieści, czy tych z „Trylogii Solarnej”,, czy znakomitej dylogii „Necrolotum” i „Chronometrus”. Ale o opowiadaniach można powiedzieć to samo co o nich. Utwory Jana Maszczyszyna powstały z miłości do literatury fantastycznej, głównie science fiction. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Możemy w nich,  na każdym kroku, można znaleźć odpowiedź na pytanie, które sobie pewnie niejeden czytelnik zadaje – dlaczego czytamy science fiction? Bo szukamy w tej literaturze przygody, mądrej rozrywki, intelektualnej zabawy i coś co warto sobie uświadomić, szukamy tam naszych własnych marzeń. Taką właśnie jest twórczość Jana Maszczyszyna! Nie dajcie sobie wmówić, że to lektura trudna czy dziwna! Wymaga od czytelnika tylko jednego, żeby do niej podejść tak jak jej autor – z miłością i pokorą.

Jan Maszczyszyn do swoich oryginalnych wizji, dokłada jeszcze specyficzny język, obsesyjny i gęsty. Jest w swoim pisarstwie bezkompromisowy. To drugi, obok Wiktora Żwikiewicza, taki autor  polskiej fantastyki. Z równie śmiałą wizją literatury i niestety równie niedoceniony.

Wizje te na pierwszy rzut oka porażają. Ogrom światów i zdarzeń może przytłoczyć. Nie dajmy się zwieść pozorom, to przecież science fiction, tak science fiction! Autor swobodnie i płynnie przeskakuje między podgatunkami, znaleźć możemy nie tylko mainstreamowąscience fiction czy steampunk, ale i pewne odwołania do newweird, rozmach starej, dobrej space opera, i wiem, że wielu się ze mną nie zgodzi, hard science fiction, czy cyberpunk (oczywiście specyficzny dla  jego  światów).

Andrzej K. Appelt

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Pierwszy tom tetralogii Moherfucker.

Czasy współczesne. Cthulhu nie jest istotą z opowieści Lovecrafta, a prastarym Złem, które znowu usiłuje uwolnić się z podwodnego miasta cyklopów R'lyeh i przeniknąć do naszego świata i nad nim zapanować. A czasy są takie, że w takie mitologiczne stwory nikt nie wierzy. Cthulhu emanuje mocą i maskuje swoich wykonawców w ciałach niedołężnych i wiekowych ludzi. 

Do Polski przybywa amerykański agent, który wprowadza w tajniki walki z guimonami Kamila Stocharda, kontestującego i niezdyscyplinowanego pracownika ABW. Razem stworzą duet likwidatorów, który spróbuje powstrzymać emanacje Zła.

 

Eugeniusz Dębski (ur. 1952) polski pisarz i tłumacz literatury rosyjskiej. Debiutował w "Fantastyce" w 1985 roku, dzisiaj ma na koncie ponad setkę opowiadań i wiele powieści fantastycznych, w tym dziesięcioksiąg o detektywie przyszłości Owenie Yeatesie i tetralogię Mogherfucker. Wraz z żoną Beatą pisze kryminały, których bohaterem jest Tomek Winkler.

Urban fantasy, której akcja rozgrywa się w alternatywnym Kijowie przed ponad stu laty. Jedna z najlepszych powieści ukraińskiej fantastyki.

 

Jest rok 1913. W Kijowie w swoistej koegzystencji żyją ludzie i siły nieczyste – upiory, diabły, przemieńce, lasowiki, polewiki, wodniki i inne gatunki. Przez stulecia utrzymuje się tam względny porządek. Imperium zarządzane jest głównie przez ludzi, a przedstawiciele sił nieczystych, czyli tak zwani infernalni zajmują się swoimi sprawami i czekają na powrót ich legendarnego króla – Żmija.

Ale pewnego dnia wszystko się zmienia.

W trzcinach, w pobliżu Wyspy Truchanowskiej, którą od niepamiętnych czasów zasiedlają infernalni, zostaje znaleziony trup przybranego syna wodników z rozprutym brzuchem. Lekarz, wężogłowiec, stawia jednoznaczną diagnozę – ofiara bez wątpienia jest człowiekiem. Aby odkryć tajemnicę morderstwa i zapobiec nowej wojnie między ludźmi a siłami nieczystymi, w sprawę zostaje zaangażowany doświadczony detektyw Ołeksandr Petrowycz Tiuryn, który akurat bawi przejazdem w Kijowie. Ale czy będzie on w stanie pokonać własne traumy przeszłości i stanąć oko w oko z tym, w co nie chciał uwierzyć przez tyle lat?

Nie podejrzewa nawet, że podejmując taką decyzję zostaje wciągnięty w szereg spraw i tajemnic związanych z odrodzeniem się kultu czcicieli legendarnego Żmija.

Tiuryn, zaopatrzony w księgę tajemniczego Lazarusa rusza w nieznane, rozwiązując kryminalne zagadki Kijowa i równocześnie szukając śladów własnej przeszłości.

 

Książka zawiera rozkładaną mapę Kijowa z epoki.

Zysk z tej książki jest przeznaczony na pomoc humanitarną dla Ukrainy. Kupiliśmy prawa do dwóch książek Chajeckiej przed wojną. Okazało się, że pisarka ta wspiera rosyjską agresję. Ale my możemy zysk przekazać komu chcemy, więc czynimy to poprzez dotację na Polską Akcję Humanitarną. Pisarka została powiadomiona o naszej decyzji i nie była zadowolona, że pieniądze z jej książek niosą pomoc cierpiącym po tej stronie.

Potężny, bliżej nienazwany kataklizm dokonał na świecie spustoszeń. Ucierpiał bardzo świat roślinny. Ludzkość została zdziesiątkowana, dręczą ją genetyczne choroby. Wraz z ludźmi koegzystują, w enklawach, resztkach lasów nieludzie: fauny, driady. Prowadzone są nielegalne eksperymenty na nieludziach, aby wzmocnić ludzki genotyp.

Lizyp Kawano to ludzki wyrzutek, żyjący w Świętym Gaju, pracujący dla fauna, Lalau Kheviego. Nieoczekiwanie okazuje się, że jest spadkobiercą olbrzymiej fortuny i jego życie zmienia się jak w kalejdoskopie. Niewykształcony wyrzutek stara się zrozumieć otaczający go świat biznesmenów, arystokracji i wpada w sieć tajemniczych intryg, których tajemnicę stara się sam rozwikłać.

Jelena Chajeckaja (ur. 1963) Rosyjska pisarka, autorka utworów fantastycznych i historycznych. Tłumaczka i publicystka. Ukończyła studia dziennikarskie, mieszka w Petersburgu.

Publikuje od początków lat dziewięćdziesiątych. Pod narzucomym przez wydawcę pseudonimem "Madelaine Simons" w 1993 r. ukazała się jej debiutancka powieść "Miecz i Tęcza".

Pod własnym nazwiskiem publikuje od 1996 r.

 

 

 

Czwarty i ostatni tom tetralogii Moherfucker. Prapremiera.

 Kamil Stochard i jego partner z USA Jerry Wilmowski oraz kapitan Specnazu Sukonin postanawiają ostatecznie rozwiązać sprawę Cthulhu i Zła. Tym razem tropy wiodą do Stanów Zjednoczonych, do Nowego Orleanu, gdzie prawdopodobnie znajduje się jeden z portali, przez który przedostają się do naszego świata prastare stwory.

Amerykanie przygotowują specjalny oddział, który wzmocniony Polakiem i Rosjaninem i technologicznymi nowinkami, wyruszy do walki ze Złem.

 

Eugeniusz Dębski (ur. 1952) polski pisarz i tłumacz literatury rosyjskiej. Debiutował w "Fantastyce" w 1985 roku, dzisiaj ma na koncie ponad setkę opowiadań i wiele powieści fantastycznych, w tym dziesięcioksiąg o detektywie przyszłości Owenie Yeatesie i tetralogię Moherfucker. Wraz z żoną Beatą pisze kryminały, których bohaterem jest Tomek Winkler.

Arkadij i Borys Strugaccy, prawdziwi światowi giganci science fiction, właściwie nie pisali opowiadań. Jedynie na początku drogi twórczej popełnili trochę krótkiej formy, zebranej potem w tomie Sześć zapałek. Ale na przykład książki Południe. XXII wiek i Lot na Amalteę czy Stażyści to tak naprawdę opowiadania składające się w jedną całość, przez co traktowane są te teksty jako powieści. W związku z kłopotami z cenzurą i wydawcami, Bracia prawie wszystkie swoje utwory powieściowe kreślili, poprawiali, pisali kolejne wersje, dopisywali lub usuwali fragmenty. Przez bibliografów czasem owe fragmenty są traktowane jako opowiadania.

W Polsce nie mieliśmy dotąd takiego wyboru ich krótkiej formy – poza rozrzuconymi po antologiach perełkami, poza zbiorem Z zewnątrz czy tomem Południe, XXII wiek, składającym się z opowiadań snujących opowieść o przyszłości ludzkości, gdzie bohaterami są przyszli progresorzy, znani potem z wielu powieści ABS. Tylko że wspomniany tom wyszedł w Polsce – nie wiadomo dlaczego – bez kilku opowiadań. Teraz, w naszej edycji, dostaniecie wszystkie niepublikowane. A także fragment pierwszego scenariusza do filmu Tarkowskiego „Stalker” czy kawałki wyrzucone z powieści z powodów cenzuralnych itd.

Książkę poprzedza obszerna przedmowa Pawła Laudańskiego.

Czy będzie to absolutnie wszystko z krótkiej formy ABS?  Nie, bo zalicza się tu np. teksty z Lotu na Amalteę czy Stażystów – a te pozycje wyszły w Polsce kompletne. Nie będzie też niektórych wprawek, odrzuconych wersji czy wstępów do powieści. 

 

SPIS TREŚCI TOMU

PRZEDMOWA

Paweł Laudański – Szczęście dla wszystkich za darmo

 

PIERWSZE KROKI

Z zewnątrz

Zapomniany eksperyment

Sześć zapałek

Próba cybkora

Indywidualne hipotezy

 

OPOWIEŚCI Z PRZYSZŁOŚCI

Prawie tacy sami

Noc na Marsie

Stan alarmowy

 

POŁUDNIE. XXI WIEK

Stoliczku, nakryj się  - prapremiera

Desantowcy

Głębinowy zwiad

Zagadka tylnej nogi

Moby Dick - - prapremiera

Świece przy pulpicie

O wędrowcach i podróżnikach

Wspaniale urządzona planeta

Biały stożek Ałaidu

Spotkanie

Jacy będziecie

Prezydium ŚRG - prapremiera

 

ODNALEZIONE PO LATACH

Gorączka piaskowa  - prapremiera

Człowiek z Pacyfidy - prapremiera

Nurkowanie na Rafie Octopus - prapremiera

W kwestii cyklotacji - prapremiera

 

INNE SPOJRZENIA

Znak drogowy - prapremiera

Bufet międzyplanetarnych  - prapremiera

 

MASZYNA ŻYCZEŃ

Maszyna życzeń

 

OD WYDAWCY

Wojtek Sedeńko – Na cokole

 

Drugi tom tetralogii Moherfucker.

 

Przez Petersburg, nazywany przez Dostojewskiego przedsionkiem piekła, przewala się fala okropnych zbrodni. W okrutne mordy zamieszani są... emeryci, niedołężne staruszki, chorobliwi dziadkowie. Słabowite ciała nie przeszkadzają im w szlachtowaniu młodocianych gangów.

Kapitan Specnazu Sukonin próbuje zrozumieć, co się dzieje. W ręce wpada mu raport na temat podobnych przestępstw w Polsce i zasługach Kamila Stocharda. Zaprasza go do Petersburga, a jako osobistą ochronę i anioła stróża przydziela mu piękną agentkę, Zemfirę. Cała trójka wpadnie w wir nieprawdopodobnej historii.

Eugeniusz Dębski (ur. 1952) polski pisarz i tłumacz literatury rosyjskiej. Debiutował w "Fantastyce" w 1985 roku, dzisiaj ma na koncie ponad setkę opowiadań i wiele powieści fantastycznych, w tym dziesięcioksiąg o detektywie przyszłości Owenie Yeatesie i tetralogię Moherfucker. Wraz z żoną Beatą pisze kryminały, których bohaterem jest Tomek Winkler.

Poliamoria to jedna z form konsensualnych związków otwartych. Znana od czasów hippisowskiej rewolucji obyczajowej lat 60. i 70., przeżywa obecnie, szczególnie na Zachodzie, swoisty  renesans. Poliamoria to miłości do kilku jednocześnie partnerów, przy czym wszyscy tworzący taki związek o sobie wiedzą i zgadzają się na jego zasady. Ważniejsza jest warstwa uczuciowa od fizycznej, szczerość oraz wierność w obrębie wieloosobowego układu. Charakterystyczne dla poliamorii idealnej jest tworzenie się tzw. „sieci poliamorycznej”, co stanowi ciekawy socjologicznie fenomen.

Piotra Witolda Lecha , jako autora fantastyki, zainteresowało abstrakcyjne pytanie: czy poliamoria byłaby możliwa z Obcymi? Odpowiedź wydała mu się twierdząca, ale jedynie przy założeniu słuszności panspermicznej wizji powstania życia. Jeżeli nie w całym Wszechświecie, to przynajmniej w niewielkim - jak na odległości kosmosu - obszarze Drogi Mlecznej.

W efekcie z oldskulowego opowiadania,  napisanego dla żartu, zrodziła się  kilkutomowa, przygodowa opowieść o kosmicznych poliamorystach i uniwersum przypominające w pewien sposób  sagi Star Trek i Star Wars, na których wychowały się całe pokolenia fantastów.

 

 

Trzeci tom tetralogii Moherfucker.

 

W Petersburgu Cthulhu i guimony czują się wyjątkowo dobrze. Miejsc, gdzie mogą rozszerzać swoje panowanie, wewnątrz sekt religijnych, wśród przedsiębiorców, polityków i mafiosów, jest bez liku. 

Na ulicach Petersburga giną ludzie, atakowana jest poilicja, ktoś porywa córki Sukonina, który wraz z Kamilem Stochardem prowadzi nietypowe i tajne śledztwo.

Spotkanie z carem przestępczego świata, Niebieskim Krukiem, prowadzi do niespotykanego sojuszu.

Eugeniusz Dębski (ur. 1952) polski pisarz i tłumacz literatury rosyjskiej. Debiutował w "Fantastyce" w 1985 roku, dzisiaj ma na koncie ponad setkę opowiadań i wiele powieści fantastycznych, w tym dziesięcioksiąg o detektywie przyszłości Owenie Yeatesie i tetralogię Moherfucker. Wraz z żoną Beatą pisze kryminały, których bohaterem jest Tomek Winkler.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Teraz oddajemy do rąk czytelnika całą trylogię. Fabuła Twierdzy nienawiści rozgrywa się w świecie, który na pierwszy rzut
oka jest typową krainą fantasy: imperia, magia, tajemnicze zakony, magiczne zwierzęta. Ale jednocześnie natykamy się
co rusz na artefakty wysokiej technologii. Jaką zagadkę skrywają? Skąd pochodzą?

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Mięsista i dynamiczna space opera. Szybka fabuła, nagłe zwroty akcji, walka wywiadów o zdobycie artefaktu Kha, który może pomóc pokonać agresywną rasę przybyłą spoza Galaktyki. Ale także zdominować innych rywali.

Ludzkość już dawno podbiła Galaktykę. Podzieliła się na dwie, konkurujące ze sobą i zwalczające grupy: Wspólnotę i Republikę Weneghazi. W obliczu najazdu agresywnej rasy Grithów i wiszącej nad nimi militarnej klęski, komandosi obu ludzkich ugrupowań próbują zdobyć mityczną Kha będącą w posiadaniu uduchowionej rasy jaszczurów, Lorokan. Nikt nie wie, czym jest ta broń, ale pozwoliła Lorokanom przed tysiącem lat pokonać Grithów. 

Artefakt znajduje się na głównej planecie Lorokan, która jest światem zamkniętym dla obcych, poza pielgrzymami, wyznającemu religię jaszczurów. Dwie najlepsze grupy komandosów muszą przeniknąć na ten świat i zdobyć Kha.

Ułożone w chronologiczną całość 13 opowieści o magicznej Pradze. Bardzo udany tom polskiej urban fantasy.

Proza Tomasza Bochińskiego zabiera nas starej Pragi, Pragi z legend, prawobrzeżnej Warszawy z korowodem barwnych postaci: cwaniaków, handlarzy, wiedźm wiedzących, dziwek, meneli, łobuzów i bandytów. Posługujących się slangiem prawie już wymarłym, bo dzisiejsza Praga staje się modna, a nowe wypiera stare. 

Nostalgiczne opowiadania Bochińskiego zabierają nas do tego starego świata, a losy mieszkańców Pragi splatają się z fantastycznymi wątkami, tworząc niepowtarzalną praską urban fantasy.