Krytyka

„Autostopem przez fantastykę” to prawie 500 stron szkiców, recenzji, felietonów, wywiadów i esejów, czyli fantastyczne krytycznoliterackie oblicze Jacka Inglota w stanie czystym, a nawet stężonym. Podsumowanie przeszło trzydziestu (dokładnie 33!) lat publicystycznej walki autora o właściwą treść i formę literatury fantastycznej. Książkowa podróż przez wzloty i upadki jednego z ważniejszych publicystów i działaczy Fandomu 1.0, znanego z bezkompromisowych poglądów i ostrego pióra. Nie dla każdego, tylko dla koneserów o stalowych nerwach!

Zaiste, czasy to były wzniosłe i pełne znaczących postaci, każda warta osobnego wspomnienia. Na przykład Feliks W. Kres (do tej pory pamiętam, jak pijany w dym Sapkowski na którymś z wczesnych Nordconów krzyczał: „A chuj wam do mojej duszy, Kres!”, do Kresa oczywiście – ech, nie masz już takich tytanów myśli i tak intelektualnych tematów), Lech Jęczmyk (kiedyś, gdy był naczelnym „Nowej Fantastyki”, zapytałem go, ile w piśmie wynosi teraz wierszówka. Na to Lechu: „Na nic ci ta wiedza, młody człowieku, bo i tak jej nie płacimy” – prosto i uczciwie, kto dziś tak potrafi?), Marek Oramus (podczas naszego pierwszego spotkania wielkodusznie zgodził się przeczytać moje debiutanckie opowiadanie, wyciągnąłem flaszkę, aby się lepiej siedziało, na co Marucha: „Przeczytałem pierwszą stronę i chce mi się czytać dalej”, aluzja była jasna i od razu uzupełniłem w kieliszku poziom wspomagacza, a czytelnik tekst machnął błyskawicznie – kto dziś tak czyta opowiadania?), Maćka Parowskiego (w 1984 w Staszowie wszedł do stołówki Parowski – a spożywaliśmy kiełbasę parówkową – na jego widok Robert J. Szmidt krzyknął, ostentacyjnie wbijając w swoją parówkę nóż i widelec: „No to kończymy z tą parówą!” – Maciek twierdził, że tego nie słyszał, ale jakoś Szmicia od tej pory znielubił), Andrzeja Zimniaka (człowieka tak porządnego, że nie pamiętam  żadnej sprośnej anegdoty z jego udziałem), Marka Baranieckiego (kiedyś omal nie uczestniczyliśmy razem w próbie napaści na posterunek policji, bo przez przypadek konwent zorganizowano obok wesela), Andrzeja Drzewińskiego (tak zanalizował początkowy akapit jednego z moich pierwszych opowiadań, że o mało nie rzuciłem pisania) czy Rysia Krauzego (legendarny szef legendarnego Klubu Fantastyki Indeks, znany z cudu mnożenia flaszek na PRL-owskiej wódczanej pustyni: jak można wyjąć 7 butelek z walizeczki, gdzie z trudem zmieściłyby się 3? Byłem, widziałem, degustowałem).

(fragment Wstępu do „Autostopem przez fantastykę”)

Jacek Inglot – polski pisarz science fiction i nie tylko, ur. 1962. Ukończył Liceum Ogólnokształcące Nr 1 we Wrocławiu i filologię polską na UWr. Po studiach pracował jako nauczyciel, później jako redaktor, mieszka i tworzy we Wrocławiu.

Debiutował opowiadaniem „Dira necessitas” („Feniks” 2'1986). Autor powieści „Inquisitor” (1996, wznowionej w 2006 jako „Inquisitor. Zemsta Azteków”) i „Quietus” (1997, wydanie rozszerzone 2011), obie nominowane do Nagrody im. Janusza A. Zajdla, oraz zbioru opowiadań „Bohaterowie do wynajęcia” (2004, wspólnie z Andrzejem Drzewińskim). W 2009 roku wydał baśń fantasy dla dzieci „Eri i smok” (wznowienie 2018), oraz jej kontynuację „Eri czarodziejka” (2019). W 2015 roku ukazał się zbiór autorskich opowiadań pt. „Sodomion”, a w 2016 powieść-dyptyk „Polska 2.0”, ukazująca alternatywne wizje Polski przyszłości (Srebrne Wyróżnienie Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego). W 2018 roku zdobył pierwsze miejsce w konkursie #Wolność - czytaj dalej, w kategorii powieść historyczna dla dzieci i młodzieży w wieku 15-18 lat, za utwór „Operacja Komendant. Misja w czasie” (powieść ukazała  się w roku 2019).

Od połowy lat 80. publikuje również opowiadania, w sumie napisał ich ok. 30, szczególnie zasłynął tekstami będącymi satyrą na polski fandom fantastyczny, takimi jak „Science and Fiction, Inc.”, „Las Liberte” i „Brzózka i mistrzowie”.

Przez wiele lat był czynnym krytykiem na łamach „Fantastyki” i „Nowej Fantastyki”, publikując liczne recenzje i artykuły. Opowiadania i teksty publicystyczne zamieszczał także w „Fenixie”, „Sfinksie” oraz „Playboyu”.

Inglot pisuje też prozę niefantastyczną. Jego pierwszą powieścią o tematyce współczesnej jest „Porwanie sabinek” (2008), w 2012 roku ukazał się „Wypędzony”, książka opowiadająca o Wrocławiu w 1945 roku (nominacja do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus – półfinał). Nie ogranicza się do jednej konwencji literackiej. Pisze zarówno hard SF, jak i fantasy, horror czy historię alternatywną, dobrze sobie radzi również w mainstreamie, tworząc powieści sensacyjne i historyczne.

Maciej Parowski w swojej książce-leksykonie autorów „Wasz cyrk, moje małpy” napisał o Inglocie: Jego twórczość literacką charakteryzuje pewne rozdarcie. Kibicuje Inglot kulturze wysokiej; nie cierpi amerykanizacji, tandety, upadku gustów zbiorowych, a w latach 80. był kojarzony z grupą literacką Kareta Wrocławski, preferującą prostą rozrywkę. Pasjonuje go ścieranie się humanistycznych impulsów, ale ciągnie ku pulpie. W wyniku tego rozdarcia wraca w jego prozie figura diabła-kusiciela i  fluktuuje charakter kulturowych proroctw (od pesymizmu do nadziei).

Pierwsza po śmierci Stanisława Lema książka poświęcona jego osobie i twórczości, ukazuje odbiegający od przyjętego wizerunek wybitnego pisarza. Lem okazuje się nie tylko myślicielem prostującym drogi cywilizacji, ale także artystą pełnym sprzeczności, nękanym kompleksem niedocenienia, skonfliktowanym z bliskimi współpracownikami (np. z Franzem Rottensteinerem, swym wieloletnim agentem literackim).

Wznowienie, znacznie rozszerzone, wyśmienitej monografii najłynniejszych rosyjskich autorów fantastyki - Arkadija i Borysa Strugackich. Praca Wojciecha Kajtocha doczekała się przekładów w Rosji i licznych krytycznych omówień.

Niniejsze wydanie poszerzono o fragmenty, które nie znalazły się w pierwszym wydaniu, o omówienia krytyczne (w tym Borysa Strugackiego) i recepcję w Rosji, poszerzono też bibliografię, jako że od pierwszego wydania minęło już ponad 20 lat. Książka nie tylko doskonale przedstawia drogę twórczą braci, omawia ich powieści i opowiadania, ale także umieszcza ich w kontekście życia literackiego Związku Radzieckiego, dysput o roli fantastyki, pokazuje też liczne perypetie braci Strugackich z cenzorami i krytyką komunistyczną.

Wydanie zilustrowano unikatowymi zdjęciami.

Wiele ważnych dla fantastyki postaci zniknęło z niej w ostatnich latach, w kraju i za granicą. „Matka paranoja” reaguje na ich nieobecność, prezentując sylwetki, dokonania, omówienia utworów. Polecamy zwłaszcza rozmowy z Lechem Jęczmykiem, przeprowadzone w ostatnich miesiącach jego życia.

Na naszych oczach kończy się pewna epoka – co będzie dalej?

Atrakcją książki są teksty o wariantach końca świata, o piewcy paranoi Kurcie Vonnegucie, autorze „Drogi” Cormacu McCarthym, wynalazkach Stanisława Lema. Analiza podobieństw pomiędzy filmem „Matrix” a twórczością Adama Wiśniewskiego-Snerga ma w podtekście domniemany plagiat ze strony amerykańskich reżyserów. Czytelnik znajdzie także ostatnie Piąte Piwa oraz wywiady o cywilizacji i fantastyce udzielone przez Marka Oramusa w ciągu 30 lat.

Do opisu zjawisk teraźniejszych i przyszłych paranoja nadaje się wyśmienicie. Choć w paranoi ciężko się żyje, odwdzięcza się ona wytwarzaniem zdarzeń i sytuacji niekonwencjonalnych, które dla smakoszy warte są wszystkich pieniędzy.

(z przedmowy)

Nikt tak nie pisze o fantastyce jak Marek Oramus.

(pewien fan w przypływie entuzjazmu)

 SPIS TREŚCI

Przedmowa 

Wędrujący ciemną doliną 

Życie na różnych planetach 

Ci, którzy brną przez pole minowe  

Królowa Ekumeny  .

W krainie strąconych aniołów   .

Wędrujący ciemną doliną   

Dzieje jednego fantasty  

Nowe mapy piekła   

Świat według Snerga   

Nekrologi  

Dwa końce świata  

Dwa końce świata   

Postnuklearna idylla  

Matka paranoja   

Mroźne powietrze wolności   

Arka Otcetena   

O podobieństwach i zbieżnościach...   

Horror w bewatronie   

Mortalistyka, czyli życie pośmiertne nieboszczyków   

Demon von Neumanna 

Do pracy by się szło  

Demon von Neumanna   

Gry wojenne   

Nowe szaty wojny   

Co będzie z Polską?   

O czym mówią zwierzęta  

Stygmaty potworności  

Ostatnie Piąte Piwa  

QF, czyli Quantum Fiction  

Plac zabaw szatana  

Pierścień Warszawa   

Stany wewnętrzne  

Zmrocza przed wzroczami   

Korupcja i upadek Neuta z blokowiska   

Prosty homo sapiens   

Wariat wśród obłąkanych  

Sequele i prequele  

W piekle jeszcze weselej  

Dobrze, ale nie beznadziejnie  

Nad jaką katastrofą pracujemy?  

Tani arystokratyzm   

Ten Sylwester miał być na Księżycu  

Cóż po świecie bez tygrysa?   

Wróciłbym do młodych lat   

Plugawy kwiat fantastyki   

Żyję tak jak umiem  

Bat nad tyłkiem   

Błazeńskie podrygi władzy   

Lepiej żeby diabeł zastał mnie przy robocie   

Mięso i buty dla wszystkich  

W piekle jeszcze weselej  

Wszechświat jest bogaty w formę, a i w treść niebiedny  

Po prostu woziłem książki  

Wirus superstar  

My z niego wszyscy  

Fantastyka i futurologia  

Aneks  

Jaka piękna XIX-wieczna redakcja  

Kalendarz Lemowski 2094  

Skorowidz nazwisk  

Jacek Sobota – urodzony w roku 1969 w Olsztynie; jest pracownikiem naukowo- dydaktycznym Instytutu Filozofii na UWM; tytuł doktora nauk humanistycznych uzyskał  w 2007 roku na UMK w Toruniu. Jako pisarz debiutował opowiadaniem Splotw roku 1990 na łamach „Nowej Fantastyki”. Autor licznych opowiadań fantastycznych publikowanych w różnych czasopismach i antologiach. Jego teksty tłumaczone były na język rosyjski. Najciekawszym w jego dorobku prozatorskim jest cykl tzw. opowieści mortenowskich, zapoczątkowany opowiadaniem Cierpienie hrabiego Mortena – mroczna wizja alternatywnej historii Męki i Zbawienia, rozgrywająca się w scenerii posmodernistycznejfantasy. Historie te złożyły się na tom Głos Boga opublikowany w roku 2006. W planach jest powieść rozgrywająca się realiach mortenowskich. Ponadto wydał dwa zbiory opowiadań: Padlina (2007) i Wieczór trzech Psów (2016); trzy monografie naukowe: Literatura fantastycznonaukowa jako obszar symulacji sytuacji konfliktowych (2011), Filozofia fantastyki (2016) i Od zniewolenia do chaosu. Akcenty filozofii społecznej i filozofii polityki w polskiej prozie fantastycznonaukowej (lata 1946-2016) (2019), a także zbiór esejów, felietonów, recenzji – Wyznania idioty (2016).

Od Autora:

Pierwsza część tej książki jest w znacznej mierze oparta na mojej Filozofii fantastyki wydanej w roku 2016 – wszelako jest to wersja mocno rozszerzona, poprawiona i ubogacona o dwa dodatkowe rozdziały (przedostatni i ostatni – dotyczące odpowiednio: filozofii horroru i filozofii fantasy). Na część drugą składają się eseje publikowane przede wszystkim w czasopiśmie „SFinks”, a także prasie naukowej. Tekst Filozofia pisania fantastyki ukazuje się tu po raz pierwszy.

Na zakończenie warto też wspomnieć, że książka ta pierwotnie była pokłosiem serii wykładów, jakie wygłosiłem (i dalej wygłaszam) na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim pod wspólnym tytułem „Filozofia fantastyki”. Chciałem podziękować – pokoleniom już – słuchaczy i dyskutantów; nasze rozmowy wzbogaciły i mnie, i tę książkę.

Część I: FILOZOFIA FANTASTYKI

Rozdz. 1: Próba definicji. Rys historyczny

Problemy definicyjne. Fantastyka a science fiction

Krótki rys historyczny. Kamienie milowe literatury science fiction

Rozdz. 2: Ontologia fantastyczna

Definicje i rozróżnienia gatunkowe. Ontologiczne strategie

Światy równoległe i światy możliwe

Świat jako gra. Światy zafałszowane

Mózg w naczyniu albo solipsyzm

Rozdz. 3: Bóg podmieniony. Motywy metafizyczne i teologiczne w literaturze science fiction

Figura „Boga podmienionego

Protetyka metafizyczna

Bóg nieobecny. Religie bez Boga

Fantaści metafizyczni – fantastyka teologiczna

Metafizyka po polsku

Rozdz. 4: Epistemologia w fantastyce

Kontakt niemożliwy. Dramaty epistemologiczne

Utożsamienie z obcością. Desperacja poznawcza

Języków wymieszanie. Filozofia języka w fantastyce

Rozdz. 5: Historiozofia fantastyczna

Klęska futurologii

Utopie. Historia „zamrożona”

Katastrofizm w fantastyce

Postęp, czyli od Złotego Wieku do Wieku Żelaza

Światy równoległe i podróże w czasie. Przypadkowość historii?

Rozdz. 6: Zagadnienia etyczne i aksjologiczne w literaturze science fiction

Degradacja wartości

Konfrontacja wartości

Próba predykcji wartości moralnych. „Płynna rzeczywistość”

Rozdz. 7: Kim jest człowiek? Motywy antropologiczne w literaturze fantastycznej

Fenomen sztucznej inteligencji. Efekt zwierciadła

Übermensch, Homo superior, Superman, „człowiek splanetyzowany”

Transhumanizm – koniec czy nowy początek człowieczeństwa?

Rozdz. 8: Fantastyka socjologiczna (społeczna) i polityczna

Utopie, czyli systemy „racjonalne”

Antyutopie i dystopie, czyli systemy „realne”

Rozdz. 9: Filozofia horroru

Próba definicji. Horror a weird fiction

O ontologii kilka uwag dodatkowych. Przypadki Boscha i Grabińskiego

Epistemologia w horrorach – szaleństwo czy metoda?

Aksjologiczne sterowniki fabuł wopowieściach niesamowitych. Lovecraft vs. King

Antropologia horroru

Rozdz. 10: Filozofia fantasy

CZĘŚĆ II: ESEJE

Miłosz fantastyczny

Malowane łopatą

Pokrowce na nerwach zupełnie się zniszczyły

Stanisław Lem i kapsuły czasu

Akcenty utopijne w powieści Na marmurowych skałach Ernsta Jüngera

Filozofia pisania fantastyki

Bibliografia

Indeks nazwisk

„Kiedy Jacek Sobota opisuje ontologiczne dylematy SF kreującej różne istoty i światy, to nawiązuje oczywiście do Lema i Dicka, ale wsparcia szuka u Eco, Ingardena, Tatarkiewicza, Schrödingera i pamięta o przestrzeniach Matrixa. Epistemologię fantastycznych dziwów opiera znów na Dukaju, ale też na Wattsie, Popperze i Nabokovie. Ilustrację kwestii religijnych znajduje w prozie Snerga, Čapka, Stapledona; pomoc teoretyczną w tym temacie – u Dominiki Oramus, Tadeusza Olszańskiego, Zbigniewa Łazowskiego, niżej podpisanego. Biologiczne i transhumanistyczne koncepcje fantastycznej antropologii opisuje, sięgając po Dukaja, ale i do Konrada Fiałkowskiego, Cezarego Zbierzchowskiego, Charlesa Strossa, Juliena Ofrayade La Metrie. Przewodnikami po różnych fantastycznych filozofiach dziejów są mu nie Marks, lecz Cioran, Fredrick Jameson czy Gibbon, a z autorów science fiction – oczywiście Isaac Asimov, twórca Fundacji, Mike Resnick, autor Kirinyagi, Heinlein, Stapledon, Dobraczyński. O etyce i aksjologii dyskutuje Sobota między innymi z Frommem, Sokratesem i Józefem Bańką. Bez kompleksów bada  odmiany buntu i światy przedstawione w fantastyce socjologicznej, przywołuje diagnozy Wnuka-Lipińskiego, Marka Oramusa, Janusza Zajdla, ale też film fantastyczny Gattaca(1997) wyreżyserowany przez Andrew Nichola”.

(Maciej Parowski, Wasz cyrk, moje małpy, t. 2)

Osiem szkiców o dziełach kultury popularnej, dawnych i współczesnych. A w nich m.in.:

• Prolegomena do „Dyktand” Stanisława Lema
• Tajemnicze „Szczegóły życia Nikity Woroncowa” S. Jarosławcewa (Arkadija Strugackiego)
• Czort wcielony made in ZSRR. O „Diable między ludźmi” S. Jarosławcewa (Arkadija Strugackiego)

Bulwersująca, ale prawdziwa historia początków radzieckiej science fiction, oczyma jednego z najwybitniejszych autorów fantastyki w ZSRR. 

Tezy i opinie Bułyczowa z tej pracy nie były popularne, także we współczesnej Rosji. Materiał długo przeleżał w szufladzie, opublikowany po raz pierwszy został dopiero w ukraińskim czasopiśmie branżowym.

Te szkice zacząłem pisać piętnaście lat temu, kiedy zacisk ideologicznej szczęki partii zelżał. Z nadzieją założyłem, że pojawiła się szansa, nie tylko na napisanie, ale nawet i na opublikowanie rzetelnej pracy na temat historii sowieckiej fantastyki. Tym bardziej, że podobnej pracy jeszcze nie było na rynku wydawniczym, a w jej miejscu ziała szara plama wypełniona słownymi kłamstwami. Rzadkie wyjątki w postaci artykułów Wsiewołoda Rewicza czy wydanej na emigracji książki L. Hellera „Wszechświat poza dogmatami”, były dostępne dla nielicznych. Zakazy były tak wszechmocne, że nawet w wyczerpującej bibliografii W. Bugrowa i I. Chalymbadżiego „Przedwojenna sowiecka fantastyka”, nie było E. Zamiatina i nie wspomniano tam o powieści M. Bułhakowa „Psie serce”. Nie jest to wina bibliografów; dzieła Zamiatina i Bułhakowa nie zaliczały się do literatury sowieckiej. A na jej czele, jak na demonstracji pierwszomajowej, szły powieści A. Kazancewa. A. Bielajewa i A. Adamowa. Zamiast historii podsuwali nam bezczelną, sprzedajną dziewkę, podobnie jak zamiast faktów z zakresu biologii – średniowieczne przesądy. Chciałem napisać nie tylko o książkach, ale i o tamtych czasach, o społeczeństwie, o losach pisarzy. Chciałem stworzyć malarski obraz, a nie sucho wymieniać obiekty analiz.

Ze wstępu Autora

Pejzaż z gwiazdami to druga książka Wojtka Sedeńki o fantastyce. To rozmowy z wielkimi gwiazdami światowej i polskiej fantastyki. Materiały te powstawały na przestrzeni wielu lat, niektóre jeszcze na początku lat 90. ubiegłego stulecia. Zostały napisane dla magazynu "SFinks, dla "Nowej Fantastyki, "Tygodnika Powszechnego".

WYWIADY Z AUTORAMI ZAGRANICZNYMI: Z George'em R.R. Martinem, Borysem Strugackim, Mariną Diaczenko, Terry Pratchettem. WYWIADY Z AUTORAMI POLSKIMI: Jackiem Dukajem, Markiem S. Huberathem, Mirosławem Piotrem Jabłońskim, Jarosławem Grzędowiczem, Rafałem Ziemkiewiczem. WYWIADY Z WYDAWCAMI I TŁUMACZAMI: Wiktorem Bukato, Tadeuszem Zyskiem, Jackiem Rodkiem, Mirosławem Kowalskim, Dorotą Malinowską

Tom uzupełnia wybrana publicystyka - artykuły i eseje.

Z przedmowy Marka Oramusa:

Z racji dobrej pamięci i uczestniczenia od początku we wszystkim, Wojtek wie o co pytać i zna szczegóły. W sumie powstał rozłożony na głosy zapis historyczny, kronikarski bez mała, z którego czerpać będą "przyszłe pokolenia". Książka Wojtka ma szansę stać się jednym z podstawowych źródeł, do których sięgną przyszli badacze nie tylko subkultury fantastów, ale w ogóle przemian kulturowych w Polsce przełomu wieków. 

Nowa odsłona Magazynu o fantastyce. 61 numer SFinksa przynosi:

WYWIADY SFINKSA
Z Feliksem W. Kresem rozmawia Wojtek Sedeńko

PROZA
Robert Sheckley "Zamek Skagów"

PUBLICYSTYKA
Elżbieta Żukowska "Debiuty kobiecej fantasy"
Jacek Sobota "Miłosz fantastyczny"
Wojciech Kajtoch "Dwa typy Lemowych wróżb"
Andrzej Zimniak - Mysi raj doktora Calhouna

RUBRYKI STAŁE

Artur Nowakowski - Kij w mrowisko - "Hałajkiewicz - ofiara powielonych opinii?"
Jacek Sobota - Wyznania idioty - "Czarny łabędź"
Marek Oramus - Mutacja nadmiarowa - "Wyrok śmierci z automatu"
Leszek Błaszkiewicz - Między nauką a fikcją - "FTL czyli szybciej niż światło"
Paweł Laudański -  Wiatr ze Wschodu - Jak wydawano fantastykę, Strugaccy
Maria Głowacka - Femispektywa - Fantastyczni chłopcy znów na Placu Broni
Marek Żelkowski - Paradoksy - "Pożeracze wolności"

WYDAWCY
Nowości wydawnicze
Wojtek Sedeńko - Opowieści o książkach
Zapowiedzi wydawnicze
Leszek Błaszkiewicz poleca

W pracach Katocha najbardziej imponuje mi to, że bada on problem bardzo skrupulatnie, nie poprzestając na powierzchownym spojrzeniu. Nie zauważyłem też u niego powszechnego grzechu literaturoznawców, polegającego na przystosowywaniu przez badacza faktów do postawionej hipotezy, a jeśli coś nie mieści się w ramach wstępnego jej szkicu – jest ignorowane. Kajtocha przede wszystkim interesuje to, jak uwzględnić możliwie wszystkie szczegóły i jak bardzo pojemna wizja  przy tej okazji powstanie.  

Kajtoch spokojnie reaguje na krytykę, a jeśli zastrzeżenia wydają mu się istotne, zawsze jest gotów ponownie rozważyć swoje poglądy, gdyż najważniejsze są dla niego faktyczne dane.

Władimir Borisow

Ze wstępu do „Solaris – Saraksz…”.

Wojciech Kajtoch (ur. 1957) jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, literaturoznawcą, prasoznawcą, językoznawcą, poetą i krytykiem literackim. Na jego dorobek składa się 25 książek i broszur oraz ponad trzysta prasowych publikacji. O fantastyce wydał m.in.: „Bracia Strugaccy (zarys twórczości)” - 1993 (tłum na rosyjski: 2003, 2004, 2008); „Wstęp do «Przenicowanego świata» Arkadija i Borisa Strugackich” - 1994; „Szkice o fantastyce” - 2015; „Bracia Strugaccy. Wydanie drugie, uzupełnione” -  2016; „Osiem szkiców o dziełach kultury popularnej, dawnych i współczesnych” – 2019; „Solâris - Sarakš, Krakov – Moskva.  Stat’i i očerki o fantastike i na drugie temy” – 2020. Tłumaczony także na angielski, bułgarski, francuski, niemiecki i serbski.

Zawartość:

Wstęp

Lem i inni

*Pierwsze starcie z Nieznanym (na marginesie „Człowieka z Marsa”)

*Wstęp do „Solaris”

*Prolegomena do „Dyktand”

*O „Wizji lokalnej”

*Dwa typy Lemowych wróżb

***

*O Apokryfie Agłai czyli postmodernistyczna powieść w oczach szkolnego polonisty

*Cztery razy Orbitowski

*Nasza i moja przyszłość w Europie (na marginesie „PL+50”)

*Jerzego Bronisława Brauna podróż na Księżyc

Strugaccy

*Strugaccy a historia współczesności

*Opowieść o „Przenicowanym świecie”

*Jeszcze o „Kulawym losie”

*Tajemnicze „Szczegóły życia Nikity Woroncowa” S. Jarosławcewa (Arkadija Strugackiego)

*Czort wcielony made in ZSRR.  O "Diable miedzy ludźmi" S. Jarosławcewa

*Notatka z rozmowy z Arkadijem Strugackim w dniu 7.05.1987

*Z moich strugackianów

*Parę słów o Borisie Strugackim

Tradycje i konteksty

*Utopia i ciało (o trzech powieściach z lat pięćdziesiątych XX stulecia)

*O tajemniczości symbolicznej w opowiadaniach

*Czy jeszcze można coś dodać? Próba uzupełniającej analizy „Rodziny wilkołaka” („Siemji wurdałaka”)

Aleksieja K. Tołstoja i jej przekładu pióra René Śliwowskiego

*Czy filmy o zombi mogą nas czegoś nauczyć?

*Tytus naukowcem albo czy Papcio Chmiel zajmował się naukową fantastyką?

*Rosjanin godny swych przodków

Nota edytorska

Łaska, wolna wola, przeznaczenie - tematy tak ważne w relacji z Bogiem, a jednocześnie tak subtelnie wplecione przez J. R. R. Tolkiena w losy hobbitów, ludzi, elfów i orków. Odkrywa je pasjonat literatury, który nie chrystianizuje Tolkiena na siłę, lecz opiera się na jego własnej interpretacji, zawartej w pozostawionych listach.
Wszystko zaczęło się od opowiadania o pewnym hobbicie, który nagle, pod wpływem głosu Mędrca, opuścił swój rodzinny dom. Czy nie przypomina to mocy powołania, które odmieniło życie Abrahama i innych biblijnych bohaterów? Piękno zbawi świat - pisał Fiodor Dostojewski. Elfowie powiedzieliby: Vanessë etelehtuva i Ambar. Książka, którą trzymasz, jest przewodnikiem do odkrywania głębokiego piękna dzieł Tolkiena.
Ma ono moc pociągnąć człowieka do uczestniczenia w przygodzie, która się nie kończy. - ks. Michał Kossowski
Książka powstała na bazie kultowej serii podcastów "Teologia Tolkiena".

1381 myśli z najważniejszych tekstów Stanisława Lema w jednym tomie. Uzupełnione o rysunki autora!

Cięte i błyskotliwe. Mniej lub bardziej znane. Przepełnione gorzką ironią, ale też głęboką troską o człowieczeństwo. Wybrane z powieści, esejów i tekstów publicystycznych, opublikowanych w ciągu całego życia pisarza. Oto kosmos twórczości Stanisława Lema skupiony w 1381 cytatach i myślach, uporządkowanych tematycznie. Są jak echa jego najważniejszych dzieł, które dziś donośnie wybrzmiewają satyrą, przepowiednią oraz ostrzeżeniem przed… nami samymi.

W strachu przed antymaterią to znakomita lektura dla miłośników i znawców twórczości autora Solaris. To także książka dla wszystkich, którzy chcą rozpocząć swoją przygodę z Lemem – cytaty będą świetnym wprowadzeniem w dzieła najważniejszego polskiego twórcy science fiction. Poza nimi to także zbiór rysunków pisarza, również tych mniej znanych!

Wyboru, a także uporządkowania i skomentowania cytatów dokonał Wiktor Jaźniewicz, wieloletni tłumacz Stanisława Lema na język rosyjski. Autor jego rosyjskojęzycznej biografii, artykułów oraz podobnych zbiorów w innych językach.

Kolejna książka w serii Krytycy o fantastyce przybliża postać Jacka Soboty, olsztynianina, doktora nauk humanistycznych, wykładowcy na UWM. Sobota jest pisarzem, jego opowiadania zebrano w tomie Padlina (2007). W 2006 ukazała się powieść Głos Boga. Opowiadania publikował w Nowej Fantastyce, Magazynie Fantastycznym, antologiach.

Jacek Sobota zajmuje się też krytyką literacką, pisze eseje o fantastyce, artykuły o filmach. Wyznania idioty zbierają tę publicystykę w jeden, bardzo ciekawy tom.

Historia polskiej science fiction w jednym tomie. Po raz pierwszy wydana w 1982 roku, a więc przed powstaniem miesięcznika „Fantastyka”, polską fantastyką socjologiczną i ogromnym boomem na krajową SF.

Obecne wydanie zostało uzupełnione o dzieje polskiej fantastyki w ostatnich dekadach XX wieku. To jedyne takie kompleksowe potraktowanie rodzimej literatury fantastycznonaukowej.

Antoni Smuszkiewicz, profesor, znawca polskiej fantastyki i twórczości Stanisława Lema, promotor prac akademickich dotyczących polskiej SF. Autor wielu książek i opracowań krytycznych i filologicznych.

Czternasta książka w serii "Krytycy o fantastyce" zbiera teksty okołofantastyczne Lecha Jęczmyka - redaktora, tłumacza i wydawcę. Są tu felietony, wstępy do antologii, posłowia do książek. Do książki weszła także wybrana przez Autora i redaktora książki, Marka Oramusa, publicystyka z poprzednich książek Lecha Jęczmyka. Autor ze swadą i wielkim znawstwem opowiada o Dicku, Strugackich, Le Guin i innych wielkich pisarzach science fiction. Ostatni dział to rozmowy z Autorem.

Fantastyka naukowa to kawał mojego życia, ale nie całe życie. Zająłem się nią dość późno i to jako rzemieślnik od książki, nigdy nie będąc członkiem ruchu fanów – ja im dostarczałem materiał do czytania. Zacząłem zauważać ten gatunek literatury będąc kierownikiem redakcji literatur słowiańskich w „Iskrach”. Wydałem pierwsze w Polsce książki Okudżawy, Aksionowa, Wojnowicza (same czysto rosyjskie nazwiska, prawda?), czy wspaniałego od pierwszego tomu Czecha Hrabala. Odkryłem też dla siebie i czytelników radziecką fantastykę. Iwan Jefremow, znakomici Strugaccy, czy Kir Bułyczow.

Tak się złożyło, że mój amerykański przyjaciel, późniejszy szef wydawnictwa „Media-Rodzina”, zasypywał mnie amerykańską SF. Nagle okazało się, że jestem najlepiej w Polsce poinformowanym facetem w tej dziedzinie. Przełożyłem „Paragraf 22” i parę powieści Vonneguta oraz zacząłem wydawać almanach „Kroki w nieznane”, łączący opowiadania i artykuły popularno-naukowe z różnych krajów (nawet japońskie). Pierwszy tom pozwolono mi wydać w nakładzie 10 tys. egzemplarzy, następne już miały po 30 tys. Wyrzucony z „Iskier” rozkręciłem fantastykę w „Czytelniku”, gdzie wychodziły m. in. zbiory „Rakietowe szlaki”. Wyrzucony z „Czytelnika”, wylądowałem w „Fantastyce”, gdzie prowadziłem dział zagraniczny. Wyrzucony z „Nowej Fantastyki” przez M. Makowskiego i A. Nakoniecznika spędziłem w nowej rzeczywistości kilka lat jako bezrobotny (bezzasiłkowy), żeby zakończyć burzliwą karierę jako nauczyciel języka angielskiego w szkole średniej.

Uważam, że bardzo trudno jest napisać wybitną powieść science fiction, natomiast genialnych opowiadań jest cała masa i miałem szczęście wiele z nich tłumaczyć i jeszcze więcej wydać. I czego tu jeszcze chcieć. Pozdrowienia

 Lech Jęczmyk urodził się w 1936 roku w Bydgoszczy, od 1939 mieszka w Warszawie. Z wykształcenia jest filologiem rosyjskim. Publikował m. in. w „Nowej Fantastyce, „Frondzie”, „Rzeczpospolitej”; był (krótko) kierownikiem działu publicystyki w telewizji publicznej. Tłumaczył książki Vonneguta, Hellera, Dicka i Le Guin. Wydał dotąd trzy zbiory esejów: „Trzy końce historii, czyli Nowe Średniowiecze” (2006), „Dlaczego toniemy, czyli jeszcze nowsze Średniowiecze” (2011) i „Nowe Średniowiecze, Felietony zebrane” (2013) oraz autobiograficzne „Światło i dźwięk”. W 2011 roku otrzymał Nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich – Laur SDP za całokształt twórczości, „za to, że widzi to, co skryte”.

Spis treści:

Genialny  dziwak  z Kalifornii
Genialny dziwak z Kalifornii 
Znikająca rzeczywistość, czyli inwigilacja matką niepewności 
Incal, czyli drobina światła w Mroku  
Przeczucie Boga. Vonnegut i Dick 
Zdrowy małż nie rodzi perły 
Imperium nie upadło 
Teorie Philipa Dicka 
Philipa Dicka wyprawa po prawdę
Rzeczy i ludzie Philipa Dicka 
Czy Dick słyszał głosy? 
Dobra Nowina czy „zła wycieczka”?  
Czy wszyscy jesteśmy ludźmi, czy też niektórzy z nas są wyposażonymi w odruchy maszynami?  
Zdanie odrębne 

Rzeźbiarze  chmur
Antytotalitarne herezje braci Strugackich 
Fenomen Strugackich – spojrzenie z innej planety  
Niech panu Bóg błogosławi, panie Vonnegut
Życie jako okręt oglądany od spodu
Rzeźbiarze chmur 
Lewa ręka Ursuli
Raport z oblężonego miasta
Ostatnia nadzieja Ziemian
Trupy w szafach 
Surrealista w science fiction 
Złoty wiek i później
„Kroki” odhibernowane

Koniec świata od tyłu
Przygody z filmem  
Koniec świata od tyłu 
Gdyby Hitler zwyciężył 
Historyczne gdybanie 
Quo vadis, gladiatorze?  
Odrodzony mit  
SF i polityka
Sheldrake
Czasoprzestrzeń w ujęciu potocznym i naukowym

Oglądając się na minione pół wieku
Polski głos Vonneguta – rozmowa Krzysztofa Głucha 
To oni mieli kłopot ze mną, nie ja z nimi – rozm Rafała Ziemkiewicza
Herezja sprzed 70 lat stała się banałem – rozmowa Macieja Wojtkowiaka
Tonie tylko cywilizacja zachodnia - rozmowa Wojtka Sedeńki 
Oglądając się na minione pół wieku 

Rozszerzone wydanie Czasdu fantastyki, pracy krytycznej Macieja Parowskiego, obejmujące boom polskiej fantastyki w latach 80. Wydanie rozszerzone o siódmy działa, będący zapisem kilku dysuksji redakcyjnych miesięcznika "Fantastyka" i kilkadziesiąt fotografii.

Książka w serii Krytycy o fantastyce. Do kupienia wyłącznie na Solarisnet.pl

Zabawy słowne, gry językowe, humor sytuacyjny, ale i zafrasowanie nad losem utopionej w komunizmie ojczyzny to główne walory tej książki. „Człowiek idzie z dymem” pokazuje, skąd wziął się Marek Oramus, który w latach 80. stał się jednym z najważniejszych autorów polskiej fantastyki.

Marek Oramus, krytyk wyborny, obdarzony niepospolitym darem obserwacji świata, w tomie Problem kluczy do mieszkania w Piasecznie zebrał pięćdziesiąt siedem felietonów ze słynnego cyklu Piąte piwo. Pisał je dla miesięcznika „Fenix” w latach 90., potem dla „Nowej Fantastyki”.

Marek Oramus, krytyk wyborny, obdarzony niepospolitym darem obserwacji świata, w tomie Rozmyślania nad tlenem zebrał kilkadziesiąt felietonów ze słynnego cyklu Piąte piwo. Pisał je dla miesięcznika „Fenix” w latach 90., potem dla „Nowej Fantastyki”.

Stacja kontroli chaosu pomyślana jest w formie tryptyku: przedstawia figury zaludniające utwory fantastyczne, zjawiska i nurty literackie, wypowiedzi znanych autorów na temat gatunku i własnej twórczości. Dominika Oramus systematyzuje i porządkuje zagadnienia, pisze jasno i przejrzyście,

Książka otwiera serię Krytycy o fantastyce.

Krytyk typowy rusza na spotkanie z literaturą uzbrojony w przekonania, słowniki, encyklopedie, w wypracowane zbiorowo pojęcia literackie - jest trochę jak geograf, jak reporter uznanej gazety, przemierzający dzikie lądy z tragarzami, zapasami żywności i klimatyzowanym namiotem. Marek Oramus przypomina trampa, który brnie środkiem interioru, w kurzu i spiekocie, upija się z krajowcami i nad ranem, mimo kaca, poluje z nimi na krokodyle (...) Oramus ma do cholery intuicji, przenikliwości i chyba szczęścia, które jest zapłatą za nieszablonowość i odwagę (...)