Krytyka

„Autostopem przez fantastykę” to prawie 500 stron szkiców, recenzji, felietonów, wywiadów i esejów, czyli fantastyczne krytycznoliterackie oblicze Jacka Inglota w stanie czystym, a nawet stężonym. Podsumowanie przeszło trzydziestu (dokładnie 33!) lat publicystycznej walki autora o właściwą treść i formę literatury fantastycznej. Książkowa podróż przez wzloty i upadki jednego z ważniejszych publicystów i działaczy Fandomu 1.0, znanego z bezkompromisowych poglądów i ostrego pióra. Nie dla każdego, tylko dla koneserów o stalowych nerwach!

Zaiste, czasy to były wzniosłe i pełne znaczących postaci, każda warta osobnego wspomnienia. Na przykład Feliks W. Kres (do tej pory pamiętam, jak pijany w dym Sapkowski na którymś z wczesnych Nordconów krzyczał: „A chuj wam do mojej duszy, Kres!”, do Kresa oczywiście – ech, nie masz już takich tytanów myśli i tak intelektualnych tematów), Lech Jęczmyk (kiedyś, gdy był naczelnym „Nowej Fantastyki”, zapytałem go, ile w piśmie wynosi teraz wierszówka. Na to Lechu: „Na nic ci ta wiedza, młody człowieku, bo i tak jej nie płacimy” – prosto i uczciwie, kto dziś tak potrafi?), Marek Oramus (podczas naszego pierwszego spotkania wielkodusznie zgodził się przeczytać moje debiutanckie opowiadanie, wyciągnąłem flaszkę, aby się lepiej siedziało, na co Marucha: „Przeczytałem pierwszą stronę i chce mi się czytać dalej”, aluzja była jasna i od razu uzupełniłem w kieliszku poziom wspomagacza, a czytelnik tekst machnął błyskawicznie – kto dziś tak czyta opowiadania?), Maćka Parowskiego (w 1984 w Staszowie wszedł do stołówki Parowski – a spożywaliśmy kiełbasę parówkową – na jego widok Robert J. Szmidt krzyknął, ostentacyjnie wbijając w swoją parówkę nóż i widelec: „No to kończymy z tą parówą!” – Maciek twierdził, że tego nie słyszał, ale jakoś Szmicia od tej pory znielubił), Andrzeja Zimniaka (człowieka tak porządnego, że nie pamiętam  żadnej sprośnej anegdoty z jego udziałem), Marka Baranieckiego (kiedyś omal nie uczestniczyliśmy razem w próbie napaści na posterunek policji, bo przez przypadek konwent zorganizowano obok wesela), Andrzeja Drzewińskiego (tak zanalizował początkowy akapit jednego z moich pierwszych opowiadań, że o mało nie rzuciłem pisania) czy Rysia Krauzego (legendarny szef legendarnego Klubu Fantastyki Indeks, znany z cudu mnożenia flaszek na PRL-owskiej wódczanej pustyni: jak można wyjąć 7 butelek z walizeczki, gdzie z trudem zmieściłyby się 3? Byłem, widziałem, degustowałem).

(fragment Wstępu do „Autostopem przez fantastykę”)

Jacek Inglot – polski pisarz science fiction i nie tylko, ur. 1962. Ukończył Liceum Ogólnokształcące Nr 1 we Wrocławiu i filologię polską na UWr. Po studiach pracował jako nauczyciel, później jako redaktor, mieszka i tworzy we Wrocławiu.

Debiutował opowiadaniem „Dira necessitas” („Feniks” 2'1986). Autor powieści „Inquisitor” (1996, wznowionej w 2006 jako „Inquisitor. Zemsta Azteków”) i „Quietus” (1997, wydanie rozszerzone 2011), obie nominowane do Nagrody im. Janusza A. Zajdla, oraz zbioru opowiadań „Bohaterowie do wynajęcia” (2004, wspólnie z Andrzejem Drzewińskim). W 2009 roku wydał baśń fantasy dla dzieci „Eri i smok” (wznowienie 2018), oraz jej kontynuację „Eri czarodziejka” (2019). W 2015 roku ukazał się zbiór autorskich opowiadań pt. „Sodomion”, a w 2016 powieść-dyptyk „Polska 2.0”, ukazująca alternatywne wizje Polski przyszłości (Srebrne Wyróżnienie Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego). W 2018 roku zdobył pierwsze miejsce w konkursie #Wolność - czytaj dalej, w kategorii powieść historyczna dla dzieci i młodzieży w wieku 15-18 lat, za utwór „Operacja Komendant. Misja w czasie” (powieść ukazała  się w roku 2019).

Od połowy lat 80. publikuje również opowiadania, w sumie napisał ich ok. 30, szczególnie zasłynął tekstami będącymi satyrą na polski fandom fantastyczny, takimi jak „Science and Fiction, Inc.”, „Las Liberte” i „Brzózka i mistrzowie”.

Przez wiele lat był czynnym krytykiem na łamach „Fantastyki” i „Nowej Fantastyki”, publikując liczne recenzje i artykuły. Opowiadania i teksty publicystyczne zamieszczał także w „Fenixie”, „Sfinksie” oraz „Playboyu”.

Inglot pisuje też prozę niefantastyczną. Jego pierwszą powieścią o tematyce współczesnej jest „Porwanie sabinek” (2008), w 2012 roku ukazał się „Wypędzony”, książka opowiadająca o Wrocławiu w 1945 roku (nominacja do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus – półfinał). Nie ogranicza się do jednej konwencji literackiej. Pisze zarówno hard SF, jak i fantasy, horror czy historię alternatywną, dobrze sobie radzi również w mainstreamie, tworząc powieści sensacyjne i historyczne.

Maciej Parowski w swojej książce-leksykonie autorów „Wasz cyrk, moje małpy” napisał o Inglocie: Jego twórczość literacką charakteryzuje pewne rozdarcie. Kibicuje Inglot kulturze wysokiej; nie cierpi amerykanizacji, tandety, upadku gustów zbiorowych, a w latach 80. był kojarzony z grupą literacką Kareta Wrocławski, preferującą prostą rozrywkę. Pasjonuje go ścieranie się humanistycznych impulsów, ale ciągnie ku pulpie. W wyniku tego rozdarcia wraca w jego prozie figura diabła-kusiciela i  fluktuuje charakter kulturowych proroctw (od pesymizmu do nadziei).

Jacek Sobota – urodzony w roku 1969 w Olsztynie; jest pracownikiem naukowo- dydaktycznym Instytutu Filozofii na UWM; tytuł doktora nauk humanistycznych uzyskał  w 2007 roku na UMK w Toruniu. Jako pisarz debiutował opowiadaniem Splotw roku 1990 na łamach „Nowej Fantastyki”. Autor licznych opowiadań fantastycznych publikowanych w różnych czasopismach i antologiach. Jego teksty tłumaczone były na język rosyjski. Najciekawszym w jego dorobku prozatorskim jest cykl tzw. opowieści mortenowskich, zapoczątkowany opowiadaniem Cierpienie hrabiego Mortena – mroczna wizja alternatywnej historii Męki i Zbawienia, rozgrywająca się w scenerii posmodernistycznejfantasy. Historie te złożyły się na tom Głos Boga opublikowany w roku 2006. W planach jest powieść rozgrywająca się realiach mortenowskich. Ponadto wydał dwa zbiory opowiadań: Padlina (2007) i Wieczór trzech Psów (2016); trzy monografie naukowe: Literatura fantastycznonaukowa jako obszar symulacji sytuacji konfliktowych (2011), Filozofia fantastyki (2016) i Od zniewolenia do chaosu. Akcenty filozofii społecznej i filozofii polityki w polskiej prozie fantastycznonaukowej (lata 1946-2016) (2019), a także zbiór esejów, felietonów, recenzji – Wyznania idioty (2016).

Od Autora:

Pierwsza część tej książki jest w znacznej mierze oparta na mojej Filozofii fantastyki wydanej w roku 2016 – wszelako jest to wersja mocno rozszerzona, poprawiona i ubogacona o dwa dodatkowe rozdziały (przedostatni i ostatni – dotyczące odpowiednio: filozofii horroru i filozofii fantasy). Na część drugą składają się eseje publikowane przede wszystkim w czasopiśmie „SFinks”, a także prasie naukowej. Tekst Filozofia pisania fantastyki ukazuje się tu po raz pierwszy.

Na zakończenie warto też wspomnieć, że książka ta pierwotnie była pokłosiem serii wykładów, jakie wygłosiłem (i dalej wygłaszam) na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim pod wspólnym tytułem „Filozofia fantastyki”. Chciałem podziękować – pokoleniom już – słuchaczy i dyskutantów; nasze rozmowy wzbogaciły i mnie, i tę książkę.

Część I: FILOZOFIA FANTASTYKI

Rozdz. 1: Próba definicji. Rys historyczny

Problemy definicyjne. Fantastyka a science fiction

Krótki rys historyczny. Kamienie milowe literatury science fiction

Rozdz. 2: Ontologia fantastyczna

Definicje i rozróżnienia gatunkowe. Ontologiczne strategie

Światy równoległe i światy możliwe

Świat jako gra. Światy zafałszowane

Mózg w naczyniu albo solipsyzm

Rozdz. 3: Bóg podmieniony. Motywy metafizyczne i teologiczne w literaturze science fiction

Figura „Boga podmienionego

Protetyka metafizyczna

Bóg nieobecny. Religie bez Boga

Fantaści metafizyczni – fantastyka teologiczna

Metafizyka po polsku

Rozdz. 4: Epistemologia w fantastyce

Kontakt niemożliwy. Dramaty epistemologiczne

Utożsamienie z obcością. Desperacja poznawcza

Języków wymieszanie. Filozofia języka w fantastyce

Rozdz. 5: Historiozofia fantastyczna

Klęska futurologii

Utopie. Historia „zamrożona”

Katastrofizm w fantastyce

Postęp, czyli od Złotego Wieku do Wieku Żelaza

Światy równoległe i podróże w czasie. Przypadkowość historii?

Rozdz. 6: Zagadnienia etyczne i aksjologiczne w literaturze science fiction

Degradacja wartości

Konfrontacja wartości

Próba predykcji wartości moralnych. „Płynna rzeczywistość”

Rozdz. 7: Kim jest człowiek? Motywy antropologiczne w literaturze fantastycznej

Fenomen sztucznej inteligencji. Efekt zwierciadła

Übermensch, Homo superior, Superman, „człowiek splanetyzowany”

Transhumanizm – koniec czy nowy początek człowieczeństwa?

Rozdz. 8: Fantastyka socjologiczna (społeczna) i polityczna

Utopie, czyli systemy „racjonalne”

Antyutopie i dystopie, czyli systemy „realne”

Rozdz. 9: Filozofia horroru

Próba definicji. Horror a weird fiction

O ontologii kilka uwag dodatkowych. Przypadki Boscha i Grabińskiego

Epistemologia w horrorach – szaleństwo czy metoda?

Aksjologiczne sterowniki fabuł wopowieściach niesamowitych. Lovecraft vs. King

Antropologia horroru

Rozdz. 10: Filozofia fantasy

CZĘŚĆ II: ESEJE

Miłosz fantastyczny

Malowane łopatą

Pokrowce na nerwach zupełnie się zniszczyły

Stanisław Lem i kapsuły czasu

Akcenty utopijne w powieści Na marmurowych skałach Ernsta Jüngera

Filozofia pisania fantastyki

Bibliografia

Indeks nazwisk

„Kiedy Jacek Sobota opisuje ontologiczne dylematy SF kreującej różne istoty i światy, to nawiązuje oczywiście do Lema i Dicka, ale wsparcia szuka u Eco, Ingardena, Tatarkiewicza, Schrödingera i pamięta o przestrzeniach Matrixa. Epistemologię fantastycznych dziwów opiera znów na Dukaju, ale też na Wattsie, Popperze i Nabokovie. Ilustrację kwestii religijnych znajduje w prozie Snerga, Čapka, Stapledona; pomoc teoretyczną w tym temacie – u Dominiki Oramus, Tadeusza Olszańskiego, Zbigniewa Łazowskiego, niżej podpisanego. Biologiczne i transhumanistyczne koncepcje fantastycznej antropologii opisuje, sięgając po Dukaja, ale i do Konrada Fiałkowskiego, Cezarego Zbierzchowskiego, Charlesa Strossa, Juliena Ofrayade La Metrie. Przewodnikami po różnych fantastycznych filozofiach dziejów są mu nie Marks, lecz Cioran, Fredrick Jameson czy Gibbon, a z autorów science fiction – oczywiście Isaac Asimov, twórca Fundacji, Mike Resnick, autor Kirinyagi, Heinlein, Stapledon, Dobraczyński. O etyce i aksjologii dyskutuje Sobota między innymi z Frommem, Sokratesem i Józefem Bańką. Bez kompleksów bada  odmiany buntu i światy przedstawione w fantastyce socjologicznej, przywołuje diagnozy Wnuka-Lipińskiego, Marka Oramusa, Janusza Zajdla, ale też film fantastyczny Gattaca(1997) wyreżyserowany przez Andrew Nichola”.

(Maciej Parowski, Wasz cyrk, moje małpy, t. 2)

Kolejna książka w serii Krytycy o fantastyce przybliża postać Jacka Soboty, olsztynianina, doktora nauk humanistycznych, wykładowcy na UWM. Sobota jest pisarzem, jego opowiadania zebrano w tomie Padlina (2007). W 2006 ukazała się powieść Głos Boga. Opowiadania publikował w Nowej Fantastyce, Magazynie Fantastycznym, antologiach.

Jacek Sobota zajmuje się też krytyką literacką, pisze eseje o fantastyce, artykuły o filmach. Wyznania idioty zbierają tę publicystykę w jeden, bardzo ciekawy tom.

Historia polskiej science fiction w jednym tomie. Po raz pierwszy wydana w 1982 roku, a więc przed powstaniem miesięcznika „Fantastyka”, polską fantastyką socjologiczną i ogromnym boomem na krajową SF.

Obecne wydanie zostało uzupełnione o dzieje polskiej fantastyki w ostatnich dekadach XX wieku. To jedyne takie kompleksowe potraktowanie rodzimej literatury fantastycznonaukowej.

Antoni Smuszkiewicz, profesor, znawca polskiej fantastyki i twórczości Stanisława Lema, promotor prac akademickich dotyczących polskiej SF. Autor wielu książek i opracowań krytycznych i filologicznych.