Groza / Horror

Dan Simmons, kojarzony przez chyba każdego fana science fiction za sprawą popularnego i słusznie nagradzanego z cyklu "Hyperion", dał się też poznać miłośnikom grozy fenomenalnym "Terrorem", który w opinii niejednego entuzjasty gatunku zajmuje miejsce w czołówce najlepszych horrorów wszech czasów. I nie ma się czemu dziwić - Simmons, to nieprzeciętny erudyta, wszechstronny intelektualista, pisarz jakich "już się nie robi", który poza niepodważalnym talentem do snucia historii, jawi się jak tytan pracy, doskonale przygotowujący się merytorycznie do podejmowanych tematów. Sposób w jaki osadził akcję "Terroru" czy "Drooda" w realiach historyczno-geograficzno-techniczno-obyczajowych był po prostu mistrzowski. Także to jak potrafi wykorzystać prawdziwą historię i nimb tajemnicy z nią związany (tak jak wyprawa sir Johna Franklina czy okoliczności śmierci Charlesa Dickensa) by w swoim stylu snuć fantastyczne domysły na jej temat, zasługuje na uwagę każdego czytelnika, nie tylko fana literatury gatunkowej. "Abominacja" tylko potwierdza, że Simmons nie ma sobie równych jeśli chodzi o research materiałów do książki. W tym przypadku wziął na warsztat tragiczną wyprawę brytyjskich himalaistów z 1924 roku, podczas której słynny George Mallory i młody Andrew "Sandy" Irvine giną bez wieści podczas ataku szczytowego na Mount Everest. Aż wierzyć się nie chce, że to nie on jest narratorem historii zawartej w tej powieści. Realia lat 20. XX wieku, metody techniki stosowane przez ówczesnych alpinistów i himalaistów, problemy z jakimi musieli się mierzyć pierwsi zdobywcy najwyższych szczytów na świecie oddane są z największym pietyzmem, a sposób narracji sprawia że czytelnik niemal namacalnie czuje wysiłek bohaterów, ból, lęk, napięcie, chłód - odczucia jakie towarzyszą im podczas wspinaczki.

"Abominacja" nie jest jednak powieścią która zaskakuje dynamizmem, tempem - wręcz przeciwnie, przez większość czasu autor wręcz leniwie drąży temat, jakby to sama opowieść była sednem sprawy, nie zaś tajemnica związana z tajemniczym zaginięciem młodego wspinacza na Mount Everest w 1924 roku - i chyba tak właśnie należy tę książkę traktować. Wbrew pozorom nie jest to horror, nie ma tu wyskakujących co i rusz zza skalnych załomów potworów, nie ma hektolitrów krwi, nie ma spektakularnych śmierci - nie tego spodziewajcie się po tej lekturze. Jestem pewien, że rozwiązanie zagadki tytułowej abominacji, niejednego zaskoczy ;)

W 1924 roku zmagania grupy angielskich wspinaczy, których celem było zdobycie najwyższej góry świata, zostają przerwane, gdy podczas ataku na szczyt ginie dwóch wspinaczy, George Mallory i Sandy Irvine.

Rok później trzech wspinaczy – brytyjski poeta i weteran Wielkiej Wojny, francuski przewodnik z Chamonix i idealistyczny młody Amerykanin – planując zdobycie Mont Everestu, pozyskuje fundusze na wyprawę od pogrążonej w żałobie lady Bromley, której syn zaginął w Himalajach. Mimo oczywistych przesłanek arystokratka nie wierzy w śmierć syna, dlatego głównym zadaniem wyprawy, do której dołącza kuzynka zaginionego wspinacza, staje się odnalezienie młodego Bromleya.

Podczas wspinaczki okazuje się, że ktoś… lub coś… podąża tropem śmiałków, a ich życiu zagraża śmiertelne niebezpieczeństwo. Kto ich ściga? Jaka tajemnica stoi za niewyjaśnionymi zaginięciami wspinaczy w 1924 roku? Bohaterowie ekspedycji poszukiwawczej odkrywają tajemnicę o wiele bardziej przerażającą i... odrażającą niż jakiekolwiek mityczne stworzenie.

Kiedy Kevin Taylor dołącza do wziętej, ekskluzywnej firmy prawniczej na Manhattanie, specjalizującej się w prawie karnym spółki John Milton i Wspólnicy, oznacza to dla niego długo wyczekiwaną poprawę losu. Wreszcie może się wraz z żoną cieszyć wszystkimi luksusami, jakich oboje pragnęli — pieniędzmi, limuzyną z szoferem, a nawet olśniewającą siedzibą w strzelistym apartamentowcu w samym sercu Nowego Jorku. Kevin nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że związał się właśnie z podejrzanym, mrocznym stowarzyszeniem…
Jego nowy szef, John Milton, z miejsca przydziela mu zapowiadającą się na jedną z najgłośniejszych spraw roku, wręczając mu w tym celu dokumentację sporządzoną jeszcze przed popełnieniem zbrodni. Kevin rzuca się w wir pracy, lecz rychło dostrzega niepokojące, wręcz złowrogie szczegóły, jakie stopniowo wyłaniają się spod atrakcyjnej fasady jego nowej firmy. Gdy zauważa, że jego współpracownicy zwyciężają w każdej potyczce na sali sądowej, a wszyscy ich klienci zostają oczyszczeni z zarzutów, jego narastające podejrzenia przeobrażają się w autentyczny strach. Kevin, nie wiedząc o tym jeszcze, został
ADWOKATEM DIABŁA
i nie ma dla niego ratunku przed światem potępionych…

„Za każdym razem, gdy któraś z moich książek pojawia się w nowym przekładzie gdzieś na świecie, jestem niezmiernie podekscytowany. W sposób szczególny odnosi się to jednak do Polski, gdzie film nakręcony na podstawie tej właśnie powieści cieszył się ogromną popularnością. Adwokat diabła to powieść uniwersalna, odnosi się do postrzegania idei dobra i zła niezależnie od tego, jaka jest ich geneza. Jestem pewien, że polscy czytelnicy docenią ponadczasowy charakter i siłę oddziaływania opisanej przeze mnie historii. Podróż, którą możemy razem odbyć po kartach tej powieści, wypełniona jest teologicznymi pytaniami, które poddają w wątpliwość przekonania nas wszystkich, bez względu na wyznawane wartości. Mam nadzieję, że docenicie podjętą przeze mnie próbę ukazania, jak łatwo jest upaść moralnie i duchowo oraz jak fascynująca może być droga prowadząca do odkupienia win”. – Andrew Neiderman

Mark, Jenna, Greyson i Polly mieszkają w nowoczesnym bunkrze. Ten podziemny świat zaspokaja ich niezbędne potrzeby. Posiada dobrze wyposażoną kuchnię, siłownię i basen, a nawet pewnego rodzaju muzeum. Jego zaopatrzenie wystarczyłoby na całe życie. Z dala od świata zewnętrznego bohaterowie starają się zachować zdrowie psychiczne, przestrzegając ustalonych procedur i przyjmując codziennie nieokreślone leki. Tyle że żadne z nich nie pamięta dokładnie, jak się tam znalazło, ani co powinno robić. W miarę narastania pytań rośnie napięcie i rzeczywistość przestaje być stabilna.



Michael Griffin mieszka w Portland w stanie Oregon. Jego opowiadania były publikowane między innymi w takich magazynach jak „Apex”, „Black Static”, „Lovecraft eZine” czy „Strange Aeons”, a także w wielu antologiach. Jego książka The Human Alchemy była nominowana do nagrody Shirley Jackson Award w 2018 roku, a z kolei antologia The Grimscribe’s Puppets, będąca hołdem złożonym twórczości Thomasa Ligottiego, w której znalazło się jego opowiadanie Diamond Dust, otrzymała wspomnianą nagrodę główną w roku 2013. Jest także muzykiem i założycielem Hypnos Recordings, wytwórni ambientowej, którą prowadzi wraz z żoną. Sporo informacji na temat twórczości autora można znaleźć na jego blogu pod adresem griffinwords.com i na Twitterze, gdzie publikuje posty jako @mgsoundvisions.

Złość ma wiele twarzy, a złość podlana kobiecą zawiścią ma tą najokrutniejszą. Kobieta po śmierci wraca po swoje, co udowadnia Miyuki Miyabe w swoich opowieściach. Kobieta po śmierci wraca pośród żywych, do bliskich, ale i tych, którzy ją skrzywdzili w ostatnich chwilach życia. Na tych jest szczególnie zawzięta. Kobieta – demon powraca, by wyrównać rachunki, bo świat i ludzie muszą trwać w równowadze. Tylko tak można żyć, funkcjonować i zachować godność – nawet po śmierci.
Języki ludzkie też potrafią zadać cios. Ba, czasem i zabić, ugodzić duszę i serce i zabić uczucia w drugim człowieku. Jest wiele rodzajów śmierci, dlatego wiele twarzy przywdziewa i ona, kobieta, gdy wraca na ziemię. Raz przeraża, raz staje się kimś nierozpoznawalnym, czy obcym. Ale ten, u boku którego jest wie, że to ona. Że to potwór, do obecności którego musi przywyknąć, ale boi się... Bój się o swój los i swój koniec, bo ten nadejdzie niebawem...

W „Tajemniczych opowieściach z Edo” wszystko jest możliwe, wszystko jest prawdopodobne. Tu świat realny współistnieje z tym mistycznym, czasem zatrważającym. Ruchoma jest granica między nimi, dlatego niejednokrotnie przenikają się tworząc inną przestrzeń.
Dziesięcioletni Taro odzyskuje głos, rodzice odzyskują porwanego syna, demon odwiedzający Adachi cuchnie, co odczuwają nieliczni, a stara szafa, w której drzwi wprawiono dwa arkusze grubego, malowanego chińskiego papieru ukazują dziecku odciętą kobiecą głowę... Realizm magiczny? A może magia realizmu? Zastanawiasz się, czy to autentyczna magia, losowe przypadki, czy może fakty, które trudno udowodnić, a które miały miejsce? Jaka jest odpowiedź? Ale... czy ją zawsze trzeba znać? Po „Opowieściach...” dojdziesz do wniosku, że na niektóre pytania lepiej nie znać odpowiedzi. Sam fakt ich powstania i ich krążenie w twojej głowie niech przybierze formę pędzla malującego parawan. Niech stanie się malarską kaligrafią z Edo.
Takie jest życie.
Dusze zmarłych trwają przy żywych, a dobro równoważy zło leżąc na szalach idealnie skalibrowanej wagi. Przyroda i życie samo w sobie dążą do stabilności i wyrównania, dlatego obecność demonów, duchów, czy widziadeł ma swoje uzasadnienie. Ktoś umarł, ktoś żyje. Ktoś jest ofiarą, ktoś ucieleśnieniem zła...
Jednak demony w „Ayashi” są dobre. Przychodzą po swoje do miejsc i ludzi, których znają. Te zjawy pragną – pragną nie być same. Szukają towarzystwa, bo nim kogoś uśmiercą, trwają przy nim. Czekają dniami, latami. Są cierpliwe. Przerażają, bo nie przypominają tych ziemskich istot, jakimi były, ale... „Pamiętaj o demonach jedną rzecz: przywdziewają ludzką skórę”.

Dom jest tam, gdzie ktoś cię rozumie, dlatego demony wracają do niego, by ktoś je wreszcie zrozumiał. Wracają, by zrozumiał je ten, który je unicestwił. I choć wydawać by się mogło, że są złośliwe, to jednak dostrzeż w nich cierpliwość, pokorę i spokój. Te zjawy dają czas swoim ofiarom, by samodzielnie uzmysłowiły sobie ich obecność
Niebywała delikatność pióra Miyuki Miyabe zachwyca i pochłania. Autorka wysłuchuje szeptów tego, co niewidzialne, wyczuwa woń nieobecnych, patrzy na dwa swoje cienia u stóp. Losy bohaterów splatają się z trwaniem duchów, wiją się nawzajem, by czasem urywać się i ponownie złączyć.. To dwa nierozerwalne wymiary.
W tych opowiadaniach odkrywasz, jak ważna jest pokora wobec tego, co człowiekowi zsyła los. Jak wielkie ma znaczenie poszanowanie drugiego i należyte traktowanie. Miyuki Miyabe udowadnia, że człowiek wbrew pozorom jest silny, tylko o tym nie wie.

Przejmująca i wyjątkowa książka.

Ludzie przybywają do Nowego Jorku w poszukiwaniu magii i nic ich nie przekona, że jej tam nie ma.

Charles Thomas Tester żyje z naciągania frajerów. Kantuje mieszkańców Harlemu, Flushing Meadow i Red Hook, żeby zapewnić sobie i ojcu dach nad głową i coś do jedzenia. Wie, że odpowiednio dobrany garnitur potrafi rzucić silny czar, a futerał na gitarę zapewnia mu niewidzialność. Zdaje sobie również sprawę, że wypisana na jego skórze klątwa przyciąga uwagę zamożnych białych i posłusznych im gliniarzy. Kiedy jednak dostarcza okultystyczną książkę samotnej czarownicy mieszkającej w sercu Queens, otwiera drzwi do królestwa prawdziwej magii i przyciąga uwagę istot, których lepiej byłoby nie budzić. W Brooklynie zanosi się na burzę, która może pochłonąć świat. Czy Czarny Tom dożyje chwili, w której burza się rozpęta?

Osadzona w Nowym Jorku czasów Jazz Age nowelka LaValle’a o czarownikach i kanciarzach to doskonały przykład na to, jak może – i powinna – wyglądać weird fiction. – Laird Barron, autor „The Beautiful Thing That Awaits Us All“

Tętniąca gniewem, pisana z pasją. –The New York Times Book Review

H.P. Lovecraf stał się już prawdziwą ikoną kultury popularnej i jest powszechnie uważany za najwybitniejszego amerykańskiego pisarza grozy XX wieku, który do dziś stanowi wielką inspirację dla literatury i flmu. Siłą swej niezwykłej wyobraźni wykreował na kartach książek rzeczywistość, w której wciąż praktykuje się starożytne rytuały, czarna magia ściąga do naszego wymiaru moce niewyobrażalnego zła, a wszędzie obecna jest przyczajona groza. Niniejszy wybór zawiera utwory mistrza grozy, które podobnie jak te najsłynniejsze dają nam choć na chwilę wgląd w przerażający świat fantasmagorii autora.

„Dzieła Lovecrafta stanowią kamienie węgielne współczesnego horroru“.

Clive Barker

„Najwybitniejszy twórca dwudziestowiecznej literatury grozy“.

Stephen King

Kolej na przełomie XIX i XX wieku wzbudzała często uczucie niepokoju jako technologiczne novum. Dziś również nie jest pozbawiona pewnego tajemniczego uroku, jednak spora część związanych z nią demonów zniknęła daleko za ostatnim wagonem zmierzającym w nieznaną przyszłość. Ale czy na pewno nie wrócą?

„Bilet w tamtą stronę” Marcina Kowalczyka to opowieści, w których poniekąd odnajdziecie echo kolejowego horroru Stefana Grabińskiego, ale nie to stanowi siłę tej książki. Zbudowane przez autora jak najbardziej współczesne uniwersum, kryje w sobie fascynujący i tajemniczy świat, istniejący gdzieś na granicy materialnej, „żelaznej” codzienności i uchwytnej często tylko intuicyjnie „nadrealności”. Jego bohaterowie zostają wplątani w sytuacje, które diametralnie zmieniają ich życie i podporządkowują je siłom, z którymi walka często jest daremna. Ta książka łączy w sobie nastrojowy urok dawnych opowieści niesamowitych, mrocznego horroru, który może dopaść człowieka na rubieżach cywilizacji, a także kryminału niepozwalającego oderwać się od lektury przed rozwiązaniem zagadki.

Marcin Kowalczyk

(ur. we Wrocławiu)

z wykształcenia chemik, a prywatnie i zawodowo pasjonat kolei związany z Klubem Sympatyków Kolei we Wrocławiu, znakomicie orientujący się w meandrach jej historii i nomenklatury. Wierny fan muzyki metalowej.

Powieść nagrodzona Bram Stoker Award za najlepszą powieść 2018 roku oraz Locus Award 2019 za najlepszy horror.

Siedmioletnia Wen i jej rodzice, Eric i Andrew, spędzają wakacje w samotnej chatce nad jeziorem niedaleko granicy kanadyjskiej, z dala od miejskiego zgiełku, odcięci od natrętnego Internetu i telefonów komórkowych. Od najbliższych sąsiadów dzieli ich pięć kilometrów piaszczystej drogi używanej dawniej przez drwali.
Pewnego popołudnia zajęta zabawą w ogrodzie Wen spostrzega nieznajomego mężczyznę. Leonard – tak ma bowiem na imię – szybko przekonuje do siebie Wen, angażując się w jej zabawy. Zaniepokojenie dziewczynki wzbudzają jednak wypowiedziane przez niego słowa, który przepraszając, oznajmia: „Nie ponosisz winy za nic, co się wydarzy. Nie zrobiłaś nic złego, ale wasza trójka będzie musiała podjąć trudne decyzje. Obawiam się, że będą to decyzje straszliwe. Z całego pękniętego serca pragnę, żebyś nie musiała ich podejmować”. Jednocześnie Wen dostrzega kolejnych nieznajomych zbliżających się do chaty. Wystraszona rzuca się do ucieczki. Chce ostrzec rodziców przed grupą obcych, kiedy słyszy za sobą wołanie Leonarda: „Twoi tatusiowie nie zechcą nas wpuścić, Wen. Ale muszą to zrobić. Powiedz im, że muszą. Nie przyszliśmy, żeby cię skrzywdzić. Musisz nam pomóc ocalić świat. Proszę”.

Tak rozpoczyna się trzymająca w napięciu, porywająca opowieść o apokalipsie, poświęceniu i przetrwaniu; historia, w której los kochającej się rodziny spleciony zostaje z losem całej ludzkości.


„Wspaniała, prowokująca do myślenia, pełna grozy opowieść”.
– Stephen King

„Autorzy dobrych horrorów przyglądają się otaczającemu nas światu, czerpią z niego inspirację i zastanawiają się, co może potoczyć się niepomyślnie. Tremblay napisał powieść, która nie tylko rozwija się jak koszmar, ale posępnie odzwierciedla czasy, w jakich przyszło nam żyć”.
– Andrew Liptak, „Verge”

„Chata na krańcu świata Paula Tremblaya to klaustrofobiczna, krwawa opowieść o wierze i paranoi. Znaki, cuda i topory domowej roboty… rety!”.
– Stewart O’Nan, autor The Speed Queen i A Prayer For The Dying

Ciemna strona księżyca to powieść, w której odnajdziemy wiele różnych elementów gatunkowych wplecionych w konwencję horroru SF w najlepszym wydaniu. Światem, do którego udamy się w międzyplanetarną podróż, rządzi cesarz, mający na swoich usługach powołaną w odległej przyszłości inkwizycję. W obliczu niepokojącej sytuacji, związanej z oddziaływaniem jednej z planet gdzieś na krawędzi Wszechświata, zamyka on wszystkie zmierzające tam szlaki transportowe i wysyła tajną misję mającą zbadać przerażające zjawiska. W skład grupy wchodzą poeta, inkwizytor, żołnierz i naukowiec. Podczas podróży odnajdziemy w nich nie tylko symboliczne nazwy, ale również pełnokrwistych i psychologicznie umotywowanych bohaterów, mierzących się z klaustrofobiczną, mroczną atmosferą statku otoczonego przez niepojęte dla ludzkiego umysłu tajemnice kosmosu. Droga do Empireum może być zarówno drogą do oświecenia, jak i potępienia. Atutami książki Grzegorza Gajka są odniesienia do religii oraz mistycyzmu, jak również interesujące uniwersum, które pomimo kreacji świata dalekiej przyszłości, jest nam bardzo bliskie.


Grzegorz Gajek – urodzony 28 lipca A.D. 1987.
Z wykształcenia kulturoznawca, z zawodu dziennikarz, redaktor i tłumacz. Autor czterech powieści i licznych opowiadań. Jego Malowidło było nominowane do tytułu książki roku 2016 w kategorii groza przez portal LubimyCzytać. W 2018 r. powieść Powrót królów oraz steampunkowe nowele o Peterkinie i Brokku przyniosły mu nominację do Reflektora Nowej Fantastyki. Regularnie współpracuje z wydawnictwem edukacyjnym Edgard, dla którego tworzy krótkie kryminały do nauki angielskiego. Z zamiłowania koniarz, fajczarz, włóczęga.

Stefan Grabiński (1887-1936) jako twórca opowieści niesamowitych pochłonięty był własną koncepcją metafantastyki - gatunku literackiego, w którym zjawiska spirytystyczne, mediumizm i nadnaturalny horror łączył z odkryciami psychologii początku XX wieku. W ?Cieniu Bafometa? spróbował rozbudować do formy powieściowej to, co w noweli grozy doprowadził do perfekcji. I jest to próba w jego twórczości najbardziej udana. Choć nie przydała mu poklasku za życia, współczesny czytelnik może ją docenić na nowo - nie tylko jako jeden z najatrakcyjniejszych fragmentów w jego dorobku, ale i spotykając się z autorem już w pełni literacko ukształtowanym i dojrzałym. To, co pozostawił nam Stefan Grabiński, stanowi jeden z najjaśniejszych punktów w historii literackiego horroru. Jest wyjątkowy, wyrazisty i niezwykle sugestywny. Nie ma tu miejsca na dystans, niesamowitość tej prozy wciąga bez powrotu, dlatego tak ważne jest, by nie popadła w zapomnienie. Paweł Mateja, Carpe Noctem

DZIESIĘĆ OPOWIADAŃ, KTÓRE DO DZIŚ PRZERAŻAJ I ZACHWYCAJ. Tytułowa opowieść tego zbioru, pisana na przełomie 1934 i 1935 roku, była ostatnim z wielkich tekstów Lovecrafta. Kosmiczna skala tego dzieła ? jak pisał S.T. Joshi w biografii HPL-a (polski przekład Mateusza Kopacza) ? stawia je na wysokim miejscu w dorobku mistrza nadnaturalnego horroru. Z kolei ?Zeznanie Randolpha Cartera?, ?Szczury w murach? i ?Model Pickmana? należały do tych ulubionych przez samego autora. A spośród innych jakże proroczo brzmi treść historii ?Gdy dna już wyschną mórz?...

Paha Sapa, młody Siuks, który już jako trzylatek doświadczał wizji, zalicza swój pierwszy cios na polu bitwy pod Little Bighorn na umierającym generale George’u Armstrongu Custerze. Wierzy – podobnie jak jego plemię – że w tym właśnie momencie duch legendarnego generała wstąpił w niego i pozostanie z nim, dręcząc go swymi opowieściami i żądaniami, dopóki Paha Sapa nie przekona go do odejścia.
Przez całe swe długie życie nawiedzany głosem generała, zwanego przez jego lud „Długie Włosy”, Paha Sapa kieruje się dramatyczną wizją, której doświadczył za młodu w Czarnych Górach, ojczyźnie swego plemienia. Dzięki niej wie, że jedynym sposobem uwolnienia się od ducha generała jest jego własna śmierć poprzez wysadzenie olbrzymich rzeźb na Górze Rushmore, gdzie pracuje jako główny strzałowy. Postanawia, że stanie się to w dniu, w którym prezydent Franklin Delano Roosevelt przybędzie do Dakoty Południowej, aby uroczyście odsłonić popiersie Jeffersona.

Ojciec. Mąż. Płatny zabójca.
Stracił wszystko. Zabije, żeby wszystko odzyskać.

To nigdy nie była praca jak każda inna. Mario został płatnym zabójcą, bo tylko w ten sposób mógł spłacić rachunki za leczenie ciężko chorej córeczki.

A potem dostał propozycję: ostatnia robota, po której albo na zawsze wygrzebie się z biedy, albo skończy z kulą w głowie. Człowiek imieniem Juanca chce okraść kartel narkotykowy na dwa miliony dolarów i potrzebuje pomocy.

Razem rozpoczynają podróż do świata podziemnego, w którym niewyobrażalne potworności są na porządku dziennym. Mario nie ma nic do stracenia, ale diabeł już na niego czeka.

Zima na przełomie 1972 i 1973 roku. Cierpiący na zespół stresu pourazowego, wycieńczony psychicznie i fizycznie weteran wojny wietnamskiej, Austin Fletcher, dziedziczy po swoim zmarłym w walce przyjacielu Maynardzie dom, mieszczący się w lesie na głębokiej prowincji stanu Maine. Budynek jest bardzo stary i rzekomo nawiedzony – legenda głosi, że w czasach, gdy purynie urządzali procesy czarownic, na drzewie znajdującym się w okolicy posesji powieszono wiedźmę. Podobno drzewo to nie rzuca cienia…
Austin nie wierzy w duchy, nawiedzenia i czarownice, jednak gdy potężna burza śnieżna odcina go od świata, w domu zaczyna dochodzić do zdarzeń, przy których piekło wojny w Wietnamie wydaje się być niewinną igraszką.

Miasta śnią obracając swe wizje w materialną, tajemną odmianę życia. Z miasta snu ludzie też są zrodzeni i wszystko, co ich otacza. Kamienice, jezdnie, trotuary tylko uchodzą za martwe.

Miasta wydają się ziszczonymi marzeniami władców, architektów, kupców, fabrykantów, lecz ich natura jest inna. To samotworzące się monstra o ciałach z betonu, metalu i ludzkiej tkanki. Śniąc rosną tworząc w sobie zdarzenia tak poruszające, że tylko jako o legendach można o nich wspominać.

Miasto śni, a wszystko co wizją chaotyczną, barwną, świetlistą, mroczną, dumną, chorobliwą, ciałem się staje. To bestia. W jej trzewiach mikroskopijny człowiek doznaje uwzniośleń lub zniszczenia.

Od autora

„Drapieżnik”, zbiór inspirowanych polskimi legendami miejskimi 10 opowieści grozy, poprzedzielanych doniesieniami z krajowej prasy, został opublikowany w 1999 roku. Książkę tę nagrodzono w roku 1998 w II Ogólnopolskim Konkursie na Polską Powieść Współczesną ogłoszonym przez wydawnictwa Świat Książki i Zysk i Ska (nadesłano wówczas blisko 300 prac). Jurorzy, a następnie krytycy i naukowcy, dostrzegli w „Drapieżniku” oryginalny eksperyment twórczy łączący literaturę gatunkową (grozy) z socjologiczną i psychologiczną diagnozą Polaków żyjących w miastach, które w wyniku zmian ustrojowych po 1989 roku zaczęły ewoluować w niekontrolowanym procesie. Po 25 latach „Drapieżnik”, przeredagowany nieco przez autora, wraca do rąk Czytelników. Tom uzupełnia wybór opowieści "Monstrum", inspirowany, jak "Drapieżnik", legendami miejskimi, pokazujący człowieka miotającego się w trzewiach wielkiej bestii, jaką są betonowe miasta.

„Proza T. Oszubskiego nawiązuje zarówno do formuły „złego miasta”, jak i funkcjonującego w dawnej literaturze motywu miasta-organizmu (w „infernalnej” wersji - miasta-polipa, miasta-potwora, miasta-molocha).” (…) „Autor Drapieżnika nie tylko stylizuje swoje opowieści na „legendy miejskie” (użyta nazwa „opowieść” sugeruje pierwotną ustną formę przekazu). Unaocznia też mechanizm powstania tych ostatnich, ukazując jak – posłużmy się mottem filmowej wersji Władcy pierścieni – „historia zmienia się w legendę, legenda w mit”. Rolę historii prawdziwych spełniają umieszczone pomiędzy poszczególnymi opowieściami fragmenty autentycznych (lub udających takowe – zbieżność nazwiska jednego z dziennikarzy oraz bohatera dwóch opowiadań uzasadnia takie podejrzenie) artykułów i notatek prasowych, ukazujących rzeczywiste, równie straszne oblicze miasta.” (…) „Kto zaludnia ukazany przez Tadeusza Oszubskiego „mit miasta” z końca XX wieku. Nie ma tam nikogo zdolnego, jak chce Caillois, z miastem się zmierzyć.” (…) „Roger Caillois pisał o towarzyszącej upowszechnianiu się literackiego motywu miasta przemianie powieści przygodowej w kryminalną. Mit miasta w wydaniu Tadeusza Oszubskiego jest rodem z horroru, thrillera, powieści gangsterskiej, a także wszelkich „sensacji” prasowych, pisanych często w poetyce wymienionych odmian literatury. Przesiąka groteską i czarnym humorem. Charakterystyczna jest także jego „cudzysłowość” - tyleż się weń wierzy, ile wątpi.”

Krystyna Walc, Horror nasz powszedni: kilka uwag o prozie Tadeusza Oszubskiego („Fraza” 2003/2004, nr 4/1)  

Miasto Oszubskiego to nie tylko Bydgoszcz (…) To każde miasto, w którym nie zaznamy spokoju, ani nie poczujemy się w pełni bezpieczni. Możemy zatem to miasto wykreowane przez autora odczytać jako alegorię. Z jednej strony jest to miejsce Tadeusza Oszubskiego, jego Bydgoszcz, w której żyje, pracuje, kocha, ale też cierpi, odczuwa strach, ból i nieszczęście. Z drugiej zaś to symbol każdego miasta na mapie świata opanowanego przez mrok, grozę i zło, w którym wydarzenia jawią się nam jak ze snu, sacrum miesza się z profanum, miejsce, gdzie realne życie przenika się z fantazją. Miasto Oszubskiego to także świat legend miejskich, świat mrocznych historii kryminalnych, świat miłości pięknej, ale i tej destrukcyjnej, niszczącej ludzką psychikę, miłości uzurpującej sobie prawo do decydowania o drugim człowieku. „Dziewięć milionów, zamkniętych w wielkich miastach. Dziewięć milionów, osaczonych przez wielkie miasta, gdzie wszystko może się wydarzyć...” (Drapieżnik, str. 7).

Joanna Szmytkowska, Samotni z Marnotą w mieście Oszubskiego

W historii literatury grozy Charles Dickens (1812-1870) to przede wszystkim autor legendarnej Opowieści wigilijnej. Jednak to Dróżnik stał się opowieścią najczęściej włączaną do antologii tego gatunku. I dał też tytuł wyborowi najlepszych historii. Ich objętość może zaskakiwać czytelników przyzwyczajonych do opasłych tomów, dominujących w twórczości tego autora. Ale i w krótkiej formie mistrzostwo Dickensa nie miało sobie równych na tle epoki.

Joseph Sheridan Le Fanu zasłynął w literaturze przede wszystkim powieścią "Stryj Silas" i nowelą "Carmilla", ale równie wysoko cenione są jego opowiadania o duchach, które w dziewiętnastowiecznej literaturze nie miały sobie równych, może poza tekstami Edgara Allana Poego.
Pół wieku po śmierci Le Fanu kilkanaście takich wybornych historii zebrał sam M. R. James, autor "opowieści starego antykwariusza", opatrując je przedmową i krótkimi komentarzami. Fakt, że tom tych ghost stories wznawiany jest do dziś, niech będzie wystarczającą rekomendacją dla czytelników.

,,Obrzędy związane z Nocą Kupały znane są prawie wszystkim ludom słowiańskim. Na Białorusi dwudziestego trzeciego czerwca, po zachodzie słońca, odbywa się Kupalnia, czyli Święto Kupały. Tej nocy wszyscy szukają skarbów. Najszczęśliwszy jest ten, komu uda się znaleźć i zerwać kwiat paproci. Dzięki niemu uzyskuje wzrok, który pozwala wniknąć w głąb i dojrzeć ukryte skarby-skrzynie pełne złota. Może mieć tyle bogactw, ile zachce".
Naprawdę świetnie mi się ją czytało. Ma większy druk, więc tym bardziej bardzo szybko upływa nam czas na tych opowiadaniach. Niektóre przyprawią nasze ciało o dreszcze, inne całkiem pochłonął jak nawiedzone dwory bardzo mrocznie opisane. Mnie szczególne zaciekawiły nadprzyrodzone zjawiska i pokutujące duchy. Niby wiadomo, że są to historie zmyślone, jednak niektóre mogły się zdarzyć naprawdę. Nie na darmo się mówi, że w każdej bajce jest ziarno prawdy. Jest to antologia, więc przygotujcie się na dwadzieścia świetnych historii z czego połowa jest tworem autorów polskich: Jana Barszczewskiego, Zygmunta Krasińskiego, Jana Łady oraz Romana Zmorskiego. Każde z nich ma inną długość, jednak łączy je coś istotnego. Po przeczytaniu każdego z nich będzie odczuwalny wielki niedosyt. Historie niby ukończone, ale pozostawione w stanie, jakby ktoś inny mógł tu jeszcze coś dodać. Stawiają nas w takim zawieszeniu, gdzie zastanawiamy się nad ich autentycznością. Mają niesamowity klimat, bo choć nie wszystkie mocno straszą, to jednak opisy, które czytamy wywołują gęsią skórkę na ciele. Czasem przewinie się przez nie jakiś wiersz, który sam w sobie niewiele mówi, ale wraz z kontekstem historii nabiera na wartości i przesłaniu. Jest jak słuchawka stetoskopu bez lekarza. Dopiero razem tworzą wspaniałą całość. Bohaterowie tych opowiadań mają wręcz dar do opisywania swoich uczuć czy miejsc w których przebywają. Perorują tak, że chce ich się słuchać. Nad początkiem nowej opowieści znajdziecie jej tytuł i nazwę autora. Coraz bardziej doceniam pióro tych, których już z nami nie ma. Naprawdę warta przeczytania:-)

Niesamowita podróż po magicznym świecie demonów, upiorów i duchów

Znana pod wieloma nazwami najkrótsza noc w roku od wieków była czasem szczególnym, związanym z miłością, płodnością, ale i grozą, czającą się w ciemnych borach. Ludy słowiańskie, germańskie i celtyckie oddawały wtedy hołd siłom natury, żywiołom wody i ognia, którym patronowały mityczne stworzenia, świętując nadejście lata przy płonących ogniskach.

W tym wyjątkowym zbiorze czytelnicy znajdą między innymi liryczną opowieść Mychajła Kociubynskiego o miłości i magii Cienie zapomnianych przodków – prawdziwą perłę ukraińskiej literatury, zainspirowaną kulturą Hucułów. Jest tu także najsłynniejsza powieść grozy Mikołaja Gogola Wij, która zrobi wrażenie nawet na najbardziej wytrawnych wielbicielach horroru. W książce zamieszczone są również utwory Jana Barszczewskiego, Romana Zmorskiego, Aleksieja Tołstoja, Edwarda Bensona, Vincenta O’Sullivana i innych mistrzów literatury grozy.

Wprowadzone w 1966 roku przez Nicolae Ceauşescu drakońskie przepisy kontroli urodzin spowodowały, że ponad sześćset tysięcy rumuńskich dzieci trafiło do olbrzymich magazynów udających sierocińce. Prawie nigdy nie wyjmowano ich z łóżeczek i osobliwych klatek, nie trzymano na rękach i nie okazywano miłości, a pielęgniarki podawały im zastrzyki z krwią dorosłych, co miało dodać im sił. Wykorzystywaną do tego „dorosłą krew“ kupowano w Bukareszcie i innych większych miastach Rumunii, dawcami zaś byli głównie zarażeni wirusem HIV narkomani, prostytutki i inni ludzie żyjący na ulicach. Tym samym pielęgniarki w „magazynach śmierci“ wstrzykiwały dzieciom między innymi wirus powodujący zapalenie wątroby typu B!

Krótko po obaleniu dyktatury Kate Neuman, amerykańska hematolog, przyjeżdża do Bukaresztu, by w ramach wolontariatu – mimo braku podstawowych leków i dostępu do nowoczesnej aparatury – ratować życie sierot. Jedno z powierzonych jej niemowląt wykazuje niezwykłe cechy. Chłopiec cierpi na chorobę autoimmunologiczną, ale po transfuzji błyskawicznie wraca do zdrowia. Według Kate jego układ odpornościowy może być kluczem do wynalezienia leków na AIDS i raka, postanawia więc adoptować malca i zabrać go do Stanów. Nie wie jednak, że względem Joshuy plany ma też pradawna Rodzina Vlada Ţepeşa, znanego światu jako Vlad Dracula. Agenci Rodziny wykradają dziecko z domu w górach Kolorado, a Kate z ojcem Mikiem O’Rourke, zaprzyjaźnionym duchownym, wraca do Rumunii, by je odzyskać. Rozpoczyna się walka z siłami zła rodem z najstarszych ludzkich koszmarów.

Lata sześćdziesiąte XX wieku, Nowy Jork. Świeżo upieczone małżeństwo, Rosemary i Guy Woodhouse’owie, decydują się na wynajem apartamentu w Bramford, jednej ze starych, luksusowych kamienic, i to mimo złej sławy, z jakiej słynie ten budynek. Szybko zaprzyjaźniają się z sąsiadami, Castevetami, którzy wykazują niezwykłe zainteresowanie młodą parą. Po pewnym czasie Guy, początkujący aktor, dostaje wymarzoną rolę, a zaraz potem para decyduje się na dziecko. Rosemary zachodzi w ciążę podczas suto zakrapianego przyjęcia u Castevetów. Niemal od samego początku dręczą ją koszmary i halucynacje, dokucza jej uporczywy ból brzucha, a wokół niej zaczynają się dziać niewytłumaczalne zjawiska. Rosemary podejrzewa, że jej sąsiedzi nie są tym, za kogo się podają...

Dziecko Rosemary to jedna z najsłynniejszych powieści grozy wszech czasów. Napisana w surowym, oszczędnym stylu, z niespieszną, misternie skonstruowaną fabułą i mistrzowsko budowanym napięciem została zekranizowana przez Romana Polańskiego.

Filmowa wersja „Dziecka Rosemary” z popisową rolą Mii Farrow i niezapomnianą ścieżką dźwiękową, skomponowaną przez Krzysztofa Komedę, stanowi dziś kanoniczne dzieło w swoim gatunku.

Najnowsze, ilustrowane wydanie książki w nowym tłumaczeniu Janusza Ochaba zawiera dodatkowo posłowie znawcy literatury grozy i krytyka filmowego, Bartosza Czartoryskiego.