Ebooki

Powieść Jana Maszczyszyna, który na potrzeby swojej retrofikcyjnej science fiction stworzył nową kosmogonię, w której różne planetarne rzeczywistości się przenikają, a magia miesza się z technologią rodem ze steampunku.

Dzieje ratunkowej wyprawy do świata, od którego oddziela nas warstwa oceanu. Świata zamieszkałego przez dziwne stwory, które planują inwazję na nasz świat.

 

Powieść Jana Maszczyszyna, który na potrzeby swojej retrofikcyjnej science fiction stworzył nową kosmogonię, w której różne planetarne rzeczywistości się przenikają, a magia miesza się z technologią rodem ze steampunku.

Dzieje ratunkowej wyprawy do świata, od którego oddziela nas warstwa oceanu. Świata zamieszkałego przez dziwne stwory, które planują inwazję na nasz świat.

 

Mack Reynolds (1917-1983) amerykański pisarz science fiction i scenarzysta. Specjalizował się w fantastyce socjologicznej, interesowały go sprawy ekonomii przyszłości. Miał dość radykalne poglądy, bohaterowie jego powieści często budowali utopie.

Tak jest w cyklu, którego bohaterem jest Homer Crawford, czarnoskóry polityk, socjolog i utopista, który próbuje w postkolonialnej Afryce Północnej zjednoczyć koczownicze plemiona i zbudować nowoczesne społeczeństwo.

Brzemię czarnego człowieka jest pierwszym tomem cyklu, pokazując skalę talentu Reynoldsa w budowaniu alternatywnego świata, nowej afrykańskiej rzeczywistości w trakcie trwania zimnej wojny.

Mack Reynolds (1917-1983) amerykański pisarz science fiction i scenarzysta. Specjalizował się w fantastyce socjologicznej, interesowały go sprawy ekonomii przyszłości. Miał dość radykalne poglądy, bohaterowie jego powieści często budowali utopie.

Tak jest w cyklu, którego bohaterem jest Homer Crawford, czarnoskóry polityk, socjolog i utopista, który próbuje w postkolonialnej Afryce Północnej zjednoczyć koczownicze plemiona i zbudować nowoczesne społeczeństwo.

Brzemię czarnego człowieka jest pierwszym tomem cyklu, pokazując skalę talentu Reynoldsa w budowaniu alternatywnego świata, nowej afrykańskiej rzeczywistości w trakcie trwania zimnej wojny.

Lech Piotr Witold - Krakowianin, mgr historii, absolwent UJ. Przed historią zaczynał i nie kończył nauki w studium kolejowym, nauczycielskim, medyczno-pielęgniarskim; pociągnęło go też religioznawstwo. Grał w zespołach rockowych, pracował w szkole, domach kultury, ochronie i sklepie wędkarskim; prowadził z żoną działalność gospodarczą. Jest zamiłowanym wędkarzem, działaczem, wydaje książki o historii wędkarstwa. Debiutował w konwencji fantasy cyklem o Rokhormie z Aron. Potem w fantastyce publikował swój cykl CWM - prawie wszystkie teksty tej serii weszły w skład niniejszego zbioru.

 

Świat przyszłości o niewyobrażalnych możliwościach kreowania wyglądu i świata marzeń, świat psychotropów, odmładzającego baxtersona, matrixa. CWM to nierealna, czy jak kto woli, wirtualna rzeczywistość. Kusi, by do niej wejść, i nigdy już nie powrócić. Bohaterowie sami się gubią, nie wiedząc czy żyją w realu czy matrixie - dzięki czemu opowiadania Lecha przypominają nam "Ubika" Dicka.

Ciekawa i wciągająca polska sf, na pograniczu cyberpunku i fantastyki socjologicznej i religijnej, z licznymi i bardzo celnymi odniesieniami do polskiej współczesności.

Lech Piotr Witold - Krakowianin, mgr historii, absolwent UJ. Przed historią zaczynał i nie kończył nauki w studium kolejowym, nauczycielskim, medyczno-pielęgniarskim; pociągnęło go też religioznawstwo. Grał w zespołach rockowych, pracował w szkole, domach kultury, ochronie i sklepie wędkarskim; prowadził z żoną działalność gospodarczą. Jest zamiłowanym wędkarzem, działaczem, wydaje książki o historii wędkarstwa. Debiutował w konwencji fantasy cyklem o Rokhormie z Aron. Potem w fantastyce publikował swój cykl CWM - prawie wszystkie teksty tej serii weszły w skład niniejszego zbioru.

 

Świat przyszłości o niewyobrażalnych możliwościach kreowania wyglądu i świata marzeń, świat psychotropów, odmładzającego baxtersona, matrixa. CWM to nierealna, czy jak kto woli, wirtualna rzeczywistość. Kusi, by do niej wejść, i nigdy już nie powrócić. Bohaterowie sami się gubią, nie wiedząc czy żyją w realu czy matrixie - dzięki czemu opowiadania Lecha przypominają nam "Ubika" Dicka.

Ciekawa i wciągająca polska sf, na pograniczu cyberpunku i fantastyki socjologicznej i religijnej, z licznymi i bardzo celnymi odniesieniami do polskiej współczesności.

Retrospektywny tom opowiadań i nowel Jana Maszczyszyna, autora od ponad trzydziestu lat mieszkającego w Australii.

Zawiera opowiadania pisane od lat 80. Podzielone zostały na cztery działy: Retrofikcje, Science fiction, Bizarro i Weird ficfion i Horror.

Zawartość:

Retrofikcje
Historia księżycowa
Wosk
Szlachcic na Marsie
Wuu Manygarra

Science Fiction
Ciernie
Las nawiedzonych
Strażnik 2
Spotkanie na skrzyżowaniu losów
Spokój przeklętych myśli
Pasje mojej miłości
Upadłe wizje
Kontemplariusz Artyzjonu
Brzeg ostateczności
Nieboski Księżyc
Strażnik

Bizarro i Weird Fiction
Homo Pregnantus
Wnetwstąpienie
Milczenie gapia
Bombkoń
Arka Petera Humbletone’a
Cumulus Mortem

Horror
Maskaradon
Hello! Win!
Szkłolud
Żołnierzyki
Laleczki
Czas przebudzenia
Przymierzalnia

Trzymając w rękach wybór opowiadań jednego autora zadajemy sobie zwykle pytanie , czy warto poświęcić czas na ich czytanie. Czy nie trafimy na monotematyczny ciąg motywów, powtarzanych z utworu na utwór, ubranych dla niepoznaki w różne, choć powtarzalne szaty światów przedstawionych? To zależy, ale jeśli tym autorem jest Jan Maszczyszyn, a książka ma tytuł „Ciernie” to nic takiego czytelnikowi nie grozi!

 

Któż jeszcze pamięta drugi konkurs „Fantastyki” rozstrzygnięty w 1987 roku? Drugie miejsce zdobyło wtedy, opublikowane w 1986 roku opowiadanie „Ciernie” – za oryginalność autorskiej wizji. Zapamiętajmy ten zwrot – oryginalność autorskiej wizji.  „Ciernie” Jana Maszczyszyna nic się nie zestarzały i biją na głowę, formą, treścią, a nawet, zaryzykuję stwierdzenie, nowoczesnością, wiele dzisiejszej produkcji science fiction! To samo mogę spokojnie powiedzieć o opowiadaniu „Spokój przeklętych myśli” wydanym  w tym  samym roku, tyle że w „Feniksie”.
Co ciekawe, wybór otwiera opowiadanie nowe „Historia Księżycowa”, a kończy debiut z 1977 roku, czyli „Strażnik”  Do tego mamy wreszcie okazję zapoznać się z opowiadaniami pochodzącymi z niezauważonego zbioru „Testimonium” (2013) i kilkoma napisanymi w ostatnich latach.

 

Wspominam o datach, bo polska literatura fantastyczna, a dokładnie jej odbiór, coraz częściej jawi mi się jako przedziwny byt, który żyje dniem dzisiejszym, to co było jeszcze cenne literacko, wcale niedawno, wpada za horyzont zdarzeń jakiegoś tunelu czasoprzestrzennego niepamięci wstecznej. Niestety razem z częścią czytelników. Klasyka anglojęzyczna jest znana szerzej od klasyki polskiej i aż się prosi o parafrazę znanej Rejowej maksymy.

Jan Maszczyszyn bardziej znany jest ostatnio jako autor wyjątkowych powieści, czy tych z „Trylogii Solarnej”,, czy znakomitej dylogii „Necrolotum” i „Chronometrus”. Ale o opowiadaniach można powiedzieć to samo co o nich. Utwory Jana Maszczyszyna powstały z miłości do literatury fantastycznej, głównie science fiction. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Możemy w nich,  na każdym kroku, można znaleźć odpowiedź na pytanie, które sobie pewnie niejeden czytelnik zadaje – dlaczego czytamy science fiction? Bo szukamy w tej literaturze przygody, mądrej rozrywki, intelektualnej zabawy i coś co warto sobie uświadomić, szukamy tam naszych własnych marzeń. Taką właśnie jest twórczość Jana Maszczyszyna! Nie dajcie sobie wmówić, że to lektura trudna czy dziwna! Wymaga od czytelnika tylko jednego, żeby do niej podejść tak jak jej autor – z miłością i pokorą.

Jan Maszczyszyn do swoich oryginalnych wizji, dokłada jeszcze specyficzny język, obsesyjny i gęsty. Jest w swoim pisarstwie bezkompromisowy. To drugi, obok Wiktora Żwikiewicza, taki autor  polskiej fantastyki. Z równie śmiałą wizją literatury i niestety równie niedoceniony.

Wizje te na pierwszy rzut oka porażają. Ogrom światów i zdarzeń może przytłoczyć. Nie dajmy się zwieść pozorom, to przecież science fiction, tak science fiction! Autor swobodnie i płynnie przeskakuje między podgatunkami, znaleźć możemy nie tylko mainstreamowąscience fiction czy steampunk, ale i pewne odwołania do newweird, rozmach starej, dobrej space opera, i wiem, że wielu się ze mną nie zgodzi, hard science fiction, czy cyberpunk (oczywiście specyficzny dla  jego  światów).

Andrzej K. Appelt

Retrospektywny tom opowiadań i nowel Jana Maszczyszyna, autora od ponad trzydziestu lat mieszkającego w Australii.

Zawiera opowiadania pisane od lat 80. Podzielone zostały na cztery działy: Retrofikcje, Science fiction, Bizarro i Weird ficfion i Horror.

Zawartość:

Retrofikcje
Historia księżycowa
Wosk
Szlachcic na Marsie
Wuu Manygarra

Science Fiction
Ciernie
Las nawiedzonych
Strażnik 2
Spotkanie na skrzyżowaniu losów
Spokój przeklętych myśli
Pasje mojej miłości
Upadłe wizje
Kontemplariusz Artyzjonu
Brzeg ostateczności
Nieboski Księżyc
Strażnik

Bizarro i Weird Fiction
Homo Pregnantus
Wnetwstąpienie
Milczenie gapia
Bombkoń
Arka Petera Humbletone’a
Cumulus Mortem

Horror
Maskaradon
Hello! Win!
Szkłolud
Żołnierzyki
Laleczki
Czas przebudzenia
Przymierzalnia

Trzymając w rękach wybór opowiadań jednego autora zadajemy sobie zwykle pytanie , czy warto poświęcić czas na ich czytanie. Czy nie trafimy na monotematyczny ciąg motywów, powtarzanych z utworu na utwór, ubranych dla niepoznaki w różne, choć powtarzalne szaty światów przedstawionych? To zależy, ale jeśli tym autorem jest Jan Maszczyszyn, a książka ma tytuł „Ciernie” to nic takiego czytelnikowi nie grozi!

 

Któż jeszcze pamięta drugi konkurs „Fantastyki” rozstrzygnięty w 1987 roku? Drugie miejsce zdobyło wtedy, opublikowane w 1986 roku opowiadanie „Ciernie” – za oryginalność autorskiej wizji. Zapamiętajmy ten zwrot – oryginalność autorskiej wizji.  „Ciernie” Jana Maszczyszyna nic się nie zestarzały i biją na głowę, formą, treścią, a nawet, zaryzykuję stwierdzenie, nowoczesnością, wiele dzisiejszej produkcji science fiction! To samo mogę spokojnie powiedzieć o opowiadaniu „Spokój przeklętych myśli” wydanym  w tym  samym roku, tyle że w „Feniksie”.
Co ciekawe, wybór otwiera opowiadanie nowe „Historia Księżycowa”, a kończy debiut z 1977 roku, czyli „Strażnik”  Do tego mamy wreszcie okazję zapoznać się z opowiadaniami pochodzącymi z niezauważonego zbioru „Testimonium” (2013) i kilkoma napisanymi w ostatnich latach.

 

Wspominam o datach, bo polska literatura fantastyczna, a dokładnie jej odbiór, coraz częściej jawi mi się jako przedziwny byt, który żyje dniem dzisiejszym, to co było jeszcze cenne literacko, wcale niedawno, wpada za horyzont zdarzeń jakiegoś tunelu czasoprzestrzennego niepamięci wstecznej. Niestety razem z częścią czytelników. Klasyka anglojęzyczna jest znana szerzej od klasyki polskiej i aż się prosi o parafrazę znanej Rejowej maksymy.

Jan Maszczyszyn bardziej znany jest ostatnio jako autor wyjątkowych powieści, czy tych z „Trylogii Solarnej”,, czy znakomitej dylogii „Necrolotum” i „Chronometrus”. Ale o opowiadaniach można powiedzieć to samo co o nich. Utwory Jana Maszczyszyna powstały z miłości do literatury fantastycznej, głównie science fiction. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Możemy w nich,  na każdym kroku, można znaleźć odpowiedź na pytanie, które sobie pewnie niejeden czytelnik zadaje – dlaczego czytamy science fiction? Bo szukamy w tej literaturze przygody, mądrej rozrywki, intelektualnej zabawy i coś co warto sobie uświadomić, szukamy tam naszych własnych marzeń. Taką właśnie jest twórczość Jana Maszczyszyna! Nie dajcie sobie wmówić, że to lektura trudna czy dziwna! Wymaga od czytelnika tylko jednego, żeby do niej podejść tak jak jej autor – z miłością i pokorą.

Jan Maszczyszyn do swoich oryginalnych wizji, dokłada jeszcze specyficzny język, obsesyjny i gęsty. Jest w swoim pisarstwie bezkompromisowy. To drugi, obok Wiktora Żwikiewicza, taki autor  polskiej fantastyki. Z równie śmiałą wizją literatury i niestety równie niedoceniony.

Wizje te na pierwszy rzut oka porażają. Ogrom światów i zdarzeń może przytłoczyć. Nie dajmy się zwieść pozorom, to przecież science fiction, tak science fiction! Autor swobodnie i płynnie przeskakuje między podgatunkami, znaleźć możemy nie tylko mainstreamowąscience fiction czy steampunk, ale i pewne odwołania do newweird, rozmach starej, dobrej space opera, i wiem, że wielu się ze mną nie zgodzi, hard science fiction, czy cyberpunk (oczywiście specyficzny dla  jego  światów).

Andrzej K. Appelt

Antologia amerykańskiej klasycznej science fiction. Tytułowa nowela autorstwa Leigh Brackett należy do cyklu o Nedzie Starku, kosmicznym awanturniku, przeżywającym niezwykłe przygody na skolonizowanych planetach Układu Słonecznego.

Do tego opowiadania Leibera, Laumera, Millera, Knighta, Shawa, Sullivana, Bestera, Browna. Tematyka szeroka - fantastyka katastroficzna, podróż w czasie, space opera, military, weird fiction, robotyka, kontakt z Obcymi. 

Antologia amerykańskiej klasycznej science fiction. Tytułowa nowela autorstwa Leigh Brackett należy do cyklu o Nedzie Starku, kosmicznym awanturniku, przeżywającym niezwykłe przygody na skolonizowanych planetach Układu Słonecznego.

Do tego opowiadania Leibera, Laumera, Millera, Knighta, Shawa, Sullivana, Bestera, Browna. Tematyka szeroka - fantastyka katastroficzna, podróż w czasie, space opera, military, weird fiction, robotyka, kontakt z Obcymi. 

Siódmy i ostatni tom serii antologii radzieckiej sci-fi, do której wchodzą:
Dziwna planeta
Bunt trzydziestu trylionów
Skromny geniusz
Gwiazdy i ludzie
Pod stopami ziemia
W kosmosie

Siódmy i ostatni tom serii antologii radzieckiej sci-fi, do której wchodzą:
Dziwna planeta
Bunt trzydziestu trylionów
Skromny geniusz
Gwiazdy i ludzie
Pod stopami ziemia
W kosmosie

Maj 2016

Potężny tom zawierający autorski wybór najlepszych opowiadań Eugeniusza Dębskiego, w tym powieść: "Krótki lot motyla bojowego". Pokazuje wrocławskiego pisarza jako wszechstronnego autora różnych konwencji literackich - SF, fantasy, rzeczywistości alternatywnej.

Maj 2016

Potężny tom zawierający autorski wybór najlepszych opowiadań Eugeniusza Dębskiego, w tym powieść: "Krótki lot motyla bojowego". Pokazuje wrocławskiego pisarza jako wszechstronnego autora różnych konwencji literackich - SF, fantasy, rzeczywistości alternatywnej.

Ostatnia opublikowana powieść Wiktora Żwikiewicza, jednego z najbardziej utalentowanych polskich pisarzy science fiction.

Powieść postapokaliptyczna. Zniszczoną, umierającą Ziemię zamieszkują w silnie ufortyfikowanych enklawach niedobitki ludzkości. Jedną z enklaw jest Tharsys. Wróg jest bliżej niesprecyzowany, ale niszczy wszystko na swojej drodze.  Jednocześnie poza enklawami żyją jeszcze grupy koczowników.

Z kolonii księżycowej zostaje do Tharsys wysłany obserwator, który ma rozeznać się w sytuacji.

 

Ostatnia opublikowana powieść Wiktora Żwikiewicza, jednego z najbardziej utalentowanych polskich pisarzy science fiction.

Powieść postapokaliptyczna. Zniszczoną, umierającą Ziemię zamieszkują w silnie ufortyfikowanych enklawach niedobitki ludzkości. Jedną z enklaw jest Tharsys. Wróg jest bliżej niesprecyzowany, ale niszczy wszystko na swojej drodze.  Jednocześnie poza enklawami żyją jeszcze grupy koczowników.

Z kolonii księżycowej zostaje do Tharsys wysłany obserwator, który ma rozeznać się w sytuacji.

 

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

3000 lat po swoim zniknięciu na Ziemi ponownie pojawiają się greccy bogowie. W pełnym składzie. Świat, który stał na krawędzi atomowej zagłady znowu robi to, co każą mu Zeus i Spółka. A wiemy dobrze z mitologii, że nie była to kochająca się rodzinka i poszczególni jej członkowie mieli liczne kaprysy.

William Forester, akolita świątyni Ateny w Nowym Jorku, zostaje zaproszony na Olimp, gdzie ma objąć rolę dublera boga Dionizosa, który rzekomo zrezygnował z pełnienia swojej wyczerpującej funkcji. Forrester wie, że Bogom się nie odmawia, a czeka go sporo testów do zdania - zaczynają się bachanalia, a więc bezustanne picie, śpiewy i... kobiety.

Powieść Janifer i Garretta miała w USA sporo wydań, w swoim czasie była dość skandalizująca ze względu na obyczajowe tabu.

3000 lat po swoim zniknięciu na Ziemi ponownie pojawiają się greccy bogowie. W pełnym składzie. Świat, który stał na krawędzi atomowej zagłady znowu robi to, co każą mu Zeus i Spółka. A wiemy dobrze z mitologii, że nie była to kochająca się rodzinka i poszczególni jej członkowie mieli liczne kaprysy.

William Forester, akolita świątyni Ateny w Nowym Jorku, zostaje zaproszony na Olimp, gdzie ma objąć rolę dublera boga Dionizosa, który rzekomo zrezygnował z pełnienia swojej wyczerpującej funkcji. Forrester wie, że Bogom się nie odmawia, a czeka go sporo testów do zdania - zaczynają się bachanalia, a więc bezustanne picie, śpiewy i... kobiety.

Powieść Janifer i Garretta miała w USA sporo wydań, w swoim czasie była dość skandalizująca ze względu na obyczajowe tabu.

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Drugi tom przygód inspektora Rotanowa, kontynuacja "Pory mgieł".

Mija kilkanaście lat od wydarzeń opisanych w "Porze mgieł", gdzie Rotanow musiał się zmierzyć z problemami odległej ziemskiej kolonii w układzie Hydry.

Rotanow jest przekonany, że napotkanie w kosmosie obcej i być może wrogiej cywilizacji to tylko kwestia czasu. Udaje mu się namówić Radę Ziemi, by powierzyła mu dowództwo bazy na Regosie, odległej pustynnej planecie. Baza ma koordynować zaopatrzenie dla odległych kolonii ziemskich - jej nazwa to Inspektorat Pozaziemskich Osiedleń. Rotanow rozbudowuje bazę zamieniając ją w twierdzę, na wypadek kontaktu. Radzie Ziemi to się nie podoba.

Tymczasem wraca z dalekiej przestrzeni poobijany statek zwiadu "Leningrad", którym dowodzi przyjaciel Rotanowa. Wieści, które przywozi, są bardzo niepokojące.

Drugi tom przygód inspektora Rotanowa, kontynuacja "Pory mgieł".

Mija kilkanaście lat od wydarzeń opisanych w "Porze mgieł", gdzie Rotanow musiał się zmierzyć z problemami odległej ziemskiej kolonii w układzie Hydry.

Rotanow jest przekonany, że napotkanie w kosmosie obcej i być może wrogiej cywilizacji to tylko kwestia czasu. Udaje mu się namówić Radę Ziemi, by powierzyła mu dowództwo bazy na Regosie, odległej pustynnej planecie. Baza ma koordynować zaopatrzenie dla odległych kolonii ziemskich - jej nazwa to Inspektorat Pozaziemskich Osiedleń. Rotanow rozbudowuje bazę zamieniając ją w twierdzę, na wypadek kontaktu. Radzie Ziemi to się nie podoba.

Tymczasem wraca z dalekiej przestrzeni poobijany statek zwiadu "Leningrad", którym dowodzi przyjaciel Rotanowa. Wieści, które przywozi, są bardzo niepokojące.

Jan San jest intuicjonałem. To znaczy człowiekiem, który dzięki specjalnemu szkoleniu i własnej intuicji potrafi rozwiązywać zagadki zdawałoby się nierozwiązywalne. Ma też dużo szczęścia, a jest mu potrzebne, bo Jan San nie należy do zbyt rozgarniętych adeptów tej sztuki. W trakcie swoich przygód został uwięziony na planecie CO2 i przed czekającą go egzekucją spisuje swoje przygody

Jan San jest intuicjonałem. To znaczy człowiekiem, który dzięki specjalnemu szkoleniu i własnej intuicji potrafi rozwiązywać zagadki zdawałoby się nierozwiązywalne. Ma też dużo szczęścia, a jest mu potrzebne, bo Jan San nie należy do zbyt rozgarniętych adeptów tej sztuki. W trakcie swoich przygód został uwięziony na planecie CO2 i przed czekającą go egzekucją spisuje swoje przygody

Jan San jest intuicjonałem. To znaczy człowiekiem, który dzięki specjalnemu szkoleniu i własnej intuicji potrafi rozwiązywać zagadki zdawałoby się nierozwiązywalne. Ma też dużo szczęścia, a jest mu potrzebne, bo Jan San nie należy do zbyt rozgarniętych adeptów tej sztuki. W trakcie swoich przygód został uwięziony na planecie CO2 i przed czekającą go egzekucją spisuje swoje przygody

Jan San jest intuicjonałem. To znaczy człowiekiem, który dzięki specjalnemu szkoleniu i własnej intuicji potrafi rozwiązywać zagadki zdawałoby się nierozwiązywalne. Ma też dużo szczęścia, a jest mu potrzebne, bo Jan San nie należy do zbyt rozgarniętych adeptów tej sztuki. W trakcie swoich przygód został uwięziony na planecie CO2 i przed czekającą go egzekucją spisuje swoje przygody