Ciekawa fantastyka w twardej oprawie

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Oto trzy prawa feministyki.

- Twoje ciało nie jest twoją własnością: należy do kogoś innego. Dlatego nie wolno ci go uszkodzić ani dopuścić bezczynnością, aby zostało uszkodzone.

- Musisz być posłuszna wszystkim wydanym przez właściciela (lub w przypadku utraty właściciela, przez dowolnego mężczyznę) poleceniom, nawet jeśli stoją one w sprzeczności z Pierwszym Prawem.

- Nie wolno ci wyrządzić fizycznej krzywdy mężczyźnie ani dopuścić przez niezastosowanie się do Drugiego Prawa, aby spotkała go nieprzyjemność lub uraz psychiczny.

 

Jade i jej przyjaciółki są synteskami, sztucznymi dziewczynami wyhodowanymi ściśle według zapotrzebowań zleceniobiorców. Ale podejmują próbę buntu, by wyzwolić się spod władzy mężczyzn.

Głośna powieść Iana Watsona powstała w 1973 roku i bardzo długo nie miała wydania angielskiego, bo kolejni wydawcy z niej rezygnowali z powodów poprawności politycznej bądź obaw ataków ze strony feministek.

Tymczasem tę erotyczną satyrę o wyzwoleniu kobiet wydano we Francji, gdzie autor otrzymał Prix Apollo, a potem w Japonii, gdzie narodził się pomysł na jej napisanie.

Oto trzy prawa feministyki.

- Twoje ciało nie jest twoją własnością: należy do kogoś innego. Dlatego nie wolno ci go uszkodzić ani dopuścić bezczynnością, aby zostało uszkodzone.

- Musisz być posłuszna wszystkim wydanym przez właściciela (lub w przypadku utraty właściciela, przez dowolnego mężczyznę) poleceniom, nawet jeśli stoją one w sprzeczności z Pierwszym Prawem.

- Nie wolno ci wyrządzić fizycznej krzywdy mężczyźnie ani dopuścić przez niezastosowanie się do Drugiego Prawa, aby spotkała go nieprzyjemność lub uraz psychiczny.

 

Jade i jej przyjaciółki są synteskami, sztucznymi dziewczynami wyhodowanymi ściśle według zapotrzebowań zleceniobiorców. Ale podejmują próbę buntu, by wyzwolić się spod władzy mężczyzn.

Głośna powieść Iana Watsona powstała w 1973 roku i bardzo długo nie miała wydania angielskiego, bo kolejni wydawcy z niej rezygnowali z powodów poprawności politycznej bądź obaw ataków ze strony feministek.

Tymczasem tę erotyczną satyrę o wyzwoleniu kobiet wydano we Francji, gdzie autor otrzymał Prix Apollo, a potem w Japonii, gdzie narodził się pomysł na jej napisanie.

Kontynuacja bardzo udanej polskiej space opery Marka Żelkowskiego.

Galaktykę zamieszkują liczne rasy, ale to ludzkie imperia dominują i przewodzą, zwłaszcza Wspólnota, która pokonała Republikę Weneghazi. Na jej rywala wyrasta Autarchia, która pracuje nad superbronią IMKRA, mogącą niszczyć słońca i planety. Generał Bazug Mo Kerthen jest jedyną osobą posiadającą wiedzę na temat tej broni. Ale buntuje się przeciwko Autarsze, za co zostaje skazany na śmierć przez dekapitację. Jest gotowy na szafot, gdyż wcześniej zapewnił sobie, iż jego umysł i tajemnica broni zostaną ocalone.

Zaczyna się wyścig Wspólnoty, Regulun i Autarchii, by odnaleźć i pojmać kopie generała i zdobyć broń ostateczną.

Kontynuacja bardzo udanej polskiej space opery Marka Żelkowskiego.

Galaktykę zamieszkują liczne rasy, ale to ludzkie imperia dominują i przewodzą, zwłaszcza Wspólnota, która pokonała Republikę Weneghazi. Na jej rywala wyrasta Autarchia, która pracuje nad superbronią IMKRA, mogącą niszczyć słońca i planety. Generał Bazug Mo Kerthen jest jedyną osobą posiadającą wiedzę na temat tej broni. Ale buntuje się przeciwko Autarsze, za co zostaje skazany na śmierć przez dekapitację. Jest gotowy na szafot, gdyż wcześniej zapewnił sobie, iż jego umysł i tajemnica broni zostaną ocalone.

Zaczyna się wyścig Wspólnoty, Regulun i Autarchii, by odnaleźć i pojmać kopie generała i zdobyć broń ostateczną.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika ostatni tom trylogii. Na kontynencie Hatta pojawia się nowe zagrożenie. Tym razem jest to istota z innego świata - Biała Bestia. Przemieszcza się między światami i wybranymi punktami dzięki sieci teleportacyjnych klatek. Do ich budowy potrzebuje złota, więc na możnych całego kontynentu pada strach - łupem nieznanego sprawcy badają ich bogactwa.

Ale nikt nie wie, jaki jest właściwy cel Białej Bestii. Nikt nie jest w stanie trafić na jej ślad - ani wszechwładna Gwardia, ani Zakon Cienia czy gildie przestępców. Wciąż im umyka.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika ostatni tom trylogii. Na kontynencie Hatta pojawia się nowe zagrożenie. Tym razem jest to istota z innego świata - Biała Bestia. Przemieszcza się między światami i wybranymi punktami dzięki sieci teleportacyjnych klatek. Do ich budowy potrzebuje złota, więc na możnych całego kontynentu pada strach - łupem nieznanego sprawcy badają ich bogactwa.

Ale nikt nie wie, jaki jest właściwy cel Białej Bestii. Nikt nie jest w stanie trafić na jej ślad - ani wszechwładna Gwardia, ani Zakon Cienia czy gildie przestępców. Wciąż im umyka.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Teraz oddajemy do rąk czytelnika całą trylogię. Fabuła Twierdzy nienawiści rozgrywa się w świecie, który na pierwszy rzut
oka jest typową krainą fantasy: imperia, magia, tajemnicze zakony, magiczne zwierzęta. Ale jednocześnie natykamy się
co rusz na artefakty wysokiej technologii. Jaką zagadkę skrywają? Skąd pochodzą?

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Teraz oddajemy do rąk czytelnika całą trylogię. Fabuła Twierdzy nienawiści rozgrywa się w świecie, który na pierwszy rzut
oka jest typową krainą fantasy: imperia, magia, tajemnicze zakony, magiczne zwierzęta. Ale jednocześnie natykamy się
co rusz na artefakty wysokiej technologii. Jaką zagadkę skrywają? Skąd pochodzą?

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trzeci tom space opery z serii Poliamoria.

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób. Ale niech to nie zwiedzie czytelnika - bo w książkach Lecha nie brak scen brutalnych i erotycznych. Nie jest to więc typowa space opera, a fantastyka raczej dla dorosłych.

W Sercu hatannen narratorką jest Iriquannena Allaekhaenn, kobieta ze skrzydlatej rasy Yaellantów, zamieszkującej planetę w gwiazdozbiorze Hiad. Yaellanci, Cingu i Ludzie wraz z pomniejszymi rasami tworzą w Galaktyce wspólnotę - Ligę, zapewniającą porządek i dbającą o rozwój gospodarczy.

Galaktykę zamieszkują jednak agresywne i drapieżne rasy, którym nie podobają się rządy Ligi, a gdy nawiążą one sojusz z potężna rasą z innej Galaktyki, pokój na Melcznej Drodze zostanie zburzony.

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób.

Łzy koa rozgrywają się bezpośrednio po Poliamoria Space Story, narratorką jest Lai-Lan, kobieta rasy Cingu, będąca w poliamorycznym związku m.in. z ziemskim mężczyzną. Opisuje ona swój wodny świat, a jednocześnie przeżywa moc niezwykłych przygód. Wraz z androidką serii Nexus ląduje awaryjnie na wielkim oceanie Cingulianu, ścigana przez międzygwiezdną mafię. Nadchodzi długa noc i czas, gdy przez ocean  przechodzi cykliczna, wielka fala. A w głębinach czają się prehistoryczne potwory.

Poliamoria to jedna z form konsensualnych związków otwartych. Znana od czasów hippisowskiej rewolucji obyczajowej lat 60. i 70., przeżywa obecnie, szczególnie na Zachodzie, swoisty  renesans. Poliamoria to miłości do kilku jednocześnie partnerów, przy czym wszyscy tworzący taki związek o sobie wiedzą i zgadzają się na jego zasady. Ważniejsza jest warstwa uczuciowa od fizycznej, szczerość oraz wierność w obrębie wieloosobowego układu. Charakterystyczne dla poliamorii idealnej jest tworzenie się tzw. „sieci poliamorycznej”, co stanowi ciekawy socjologicznie fenomen.

Piotra Witolda Lecha , jako autora fantastyki, zainteresowało abstrakcyjne pytanie: czy poliamoria byłaby możliwa z Obcymi? Odpowiedź wydała mu się twierdząca, ale jedynie przy założeniu słuszności panspermicznej wizji powstania życia. Jeżeli nie w całym Wszechświecie, to przynajmniej w niewielkim - jak na odległości kosmosu - obszarze Drogi Mlecznej.

W efekcie z oldskulowego opowiadania,  napisanego dla żartu, zrodziła się  kilkutomowa, przygodowa opowieść o kosmicznych poliamorystach i uniwersum przypominające w pewien sposób  sagi Star Trek i Star Wars, na których wychowały się całe pokolenia fantastów.

 

 

W serii Ciekawa fantastyka proponujemy znakomity zbiór nowel rosyjskiej pisarki Marii Galiny. Pisarki od lat wspierającej Ukrainę, obecnie mieszkającej w Odessie.

Maria Galina (ur. 1958, Twer) rosyjska poetka i prozaik. Ukończyła w Odessie biologię ze specjalizacją ichtiologia i hydrobiologia. Brała udział w ekspedycjach badawczych, pracowała na uniwersytecie w Bergen. Tłumaczka z języka angielskiego, pracowała w czasopismach literackich.

Obecnie mieszka w Odessie, należy do nielicznej grupy rosyjskich pisarzy nie popierających Putina. Laureatka wielu branżowych nagród fantastycznych w Rosji i Ukrainie.

Zbiór "Przesilenie" zawiera cztery dłuższe nowele, pokazujące cały wachlarz literackich zainteresowań pisarki. To proza na pograniczu fantastyki i mainstreamu. Erudycyjna, poetycka, metaforyczna. To mieszkanka fantasy, weird fiction, kryminału i fantastyki naukowej. Fabuły rozgrywają się w bliżej nieokreślonych miejscach i światach. Stylem i nastrojem proza ta przypomina dokonania Ursuli K. Le Guin czy Jonathana Carrolla.

Jej proza oscyluje na granicach tego co nazywamy fantastyką. To proza subtelna, poetycka, erudycyjna, zapadająca w pamięć. Opisuje w tych czterech nowelach różne światy, czasem jest to obca planeta z kolonią ziemską (Bard), czasem kraina Nigdzie Nigdzie, ale z wyraźnymi wątkami odesskimi i zapożyczeniami od Agathy Christie (W poszukiwaniu Anastazji), czasem weird fiction z wyraźną inspiracją Lovecrafta i Haggarda (Dagor) lub cudowne, poetyckie fantasy (Przesilenie słoneczne)

Wojtek Sedeńko

Ian Watson to jeden z najwybitniejszych brytyjskich autorów science fiction, absolutnie doskonały jest w opowiadaniach.

Trzytomowy wybór jego najlepszych opowiadań składa się z pozycji: Pamiętamy Babilon, Łzy Stalina i Opowieść Trurla.

• Apel do Adolfa
• Przewoźnik
• Oszczędzanie na jasną godzinę, czyli o korzyściach reinkarnacji
• Dzicza obroża
• Dzień bez Taty
• Księżyc i Michał Anioł
• Nieodpróżniowość
• Olbrzymie karły
• Biblia Krwi
• Amator Rzeźby
• Opowieść o Trurlu i Wielkim Solaryście

Trzeci tom opowiadań Iana Watsona w wydawnictwie Stalker Books, po Pamiętamy Babilon i Opowieść Trurla.

Ian Watson to jeden z najwybitniejszych brytyjskich autorów science fiction, absolutnie doskonały jest w opowiadaniach. Laureat nagród Hugo, Nebula, John Campbell, British SF.

• Mówca drewnianego morza
• Tysiącletni Reich
• Czarna ściana Jeruzalem
• Łzy Stalina
• Naprawdę szybkie myślenie 
• Blizny
• Osuszony świat
• Śniadanie w łóżku
• Prawdziwe poświęcenie
• Jak wróciliśmy z Marsa

Watson jest pisarzem wszechstronnym, interesuje go wiele tematów w fantastyce, a że mieszkał w różnych rejonach globu, to w swych tekstach często zamieszcza obserwacje i elementy kultury japońskiej, hinduskiej, włoskiej czy hiszpańskiej.

Ian Watson, brytyjski pisarz, który zasłynął licznymi znakomitymi opowiadaniami, drukowanymi u nas w prasie, antologiach czy zbiorach. Znamy go także z kilku powieści: Podróż Czechowa; Magia królowej, magia króla; Łowca śmierci, Trudne pytania; Implanty czy Ognisty robak.

Pracował nad scenariuszem spielbergowskiego A.I.

Zbiór zawiera 11 opowiadań, w przekładzie Lecha Jęczmyka.

• Tysiąc cięć
• Transatlantycki maraton pływacki
• Pamiętamy Babilon
• Okna
• Rentgenowscy rozbitkowie
• Stowarzyszenie sennej telewizji
• Muchy Pamięci
• Powolne ptaki
• Peruka z krwi i kości
• W duchu Lukrecjusza
• Zimne światło

Poprzednie tomy:
Poliamoria space story
Łzy koa
Serce Hatannen

„Jest gdzieś w wyobraźni autora i zarazem czytelnika, a więc u autora-czytelnika, miejsce, gdzie powstają pomysły na nieistniejące książki.Nie zawsze trzeba podejmować się ich realizacji. Czasami wystarczy zabawić się samą możliwością ich istnienia.Uchylić rąbka potencjalności…Przeskoczyć o jeden poziomi zaprosić czytelnika do krainy na pograniczu czytania i pisania. Wtedy pojawiają się książki w książkach, teksty w tekstach. Albo wizje, w których literatura i jej mechanizmy stają się siłą napędową, czy wręcz budulcem świata przedstawionego.

Takie właśnie są Sajens fikcje…”

 

Wojciech Szyda

Niniejsze wydanie "Kosmicznych braci" oparte jest na edycji wydawnictwa Iskry z 1959 roku.

Kosmiczni bracia – trzeci tom Trylogii międzygwiezdnej – zamyka przygody załogi Astrobolidu, która nawiązuje kontakt z Urpianami, niezwykle rozwiniętą technologicznie rasą, tak odmienną od ludzi, że początkowo zetknięcie cywilizacji jest serią pomyłek. Urpianin A-Cis wraca z bohaterami na Astrobolidzie do Układu Słonecznego, gdzie okazuje się, że Ziemia została zaatakowana przez krzemorganiczne bakterie. Pomoc Urpian wydaje się być ostatnią deską ratunku.  

(…) Pisze Maszczyszyn trudną prozę. To jest literatura ewidentnie dla smakoszy, zakręcona (jak to określił w liście do mnie Sedeńko), rozchlupotana (jak mówił kiedyś Jęczmyk o Żwikiewiczu). Można to promować, zachwycać się, ale też należy dobrze wybrać odbiorcę (…)

Pytać z jakich rejonów ducha czerpie autor, do jakich przeżyć czy wydarzeń się odwołuje. Jeśli, na co wygląda, do światów w dużej  mierze fikcyjnych, a znamy wielkich mistrzów takiej literatury (Lovecraft, Poe, Kafka, Lezama Lima – taki jakim go opisuje Cortazar), to Maszczyszyn nie jest naśladowcą tylko autorem aspirującym do tego samego bractwa, na pewno nie niższej ligi. Mamy/mieliśmy i my jeszcze paru takich jak on – Żwikiewicz, Jastrzębski, Ewa Bury (…)

(…) Zero w tym aluzji, ideowej perswazji, indoktrynacji. Maszczyszyn rządzi czytelniczymi snami, ale też daje je tym, którzy snów nie mają, bądź nie zdążyli ich zapisać. Autor hasła w Sedeńkowej Encyklopedii fantastyki, nazywa prozę Maszczyszyna fiksacyjną. Nic w tym obraźliwego, chodzi o to, że Jan zatrzymuje swoją uwagę, fiksuje się, na jakimś elemencie i drąży go z uporem szaleńca. Podoba mi się ta definicja.

 

Maciej Parowski

Moja chronologia polskich autorów (SQN, 2019)

Obcowanie z Trylogią Solarną Jana Maszczyszyna przypomina udział w greckim sympozjonie. To prawdziwa uczta wyobraźni, osadzona po równo w nieokiełznanej wyobraźni autora oraz we współczesnych teoriach kosmologicznych, neurobiologii, specyficznie pojmowanym darwinizmie, czy archaicznych rytuałach i metafizyce Aborygenów. To steampunk, który więcej ma wspólnego z mrocznym postcyberpunkiem i space operą, niż z „rewolwerem i melonikiem”. A jednak jest to prawdziwy, choć przedziwny steampunk!

 

Bohaterowie myślą i mówią językiem specyficznym dla ery panowania królowej Wiktorii. Trylogia jest nasycona kolonialnym i antropologicznym światopoglądem XIX stulecia, choć rozpisanym nie na rasy ludzkie, a na liczne gatunki myślące. Ponieważ akcja trylogii rozgrywa się kilkadziesiąt tysięcy lat po czasach Alberta Einsteina, w uniwersum przypominającym nasze, choć rządzącym się radykalnie odmiennymi prawami fizyki, Maszczyszyn osiąga szczyty intertekstualnej ironii.

 

Trylogia Solarna Maszczyszyna jest absolutnym novum w polskiej fantastyce; autora nie krępują żadne ograniczenia gatunkowe. Jest to proza niełatwa, co w przypadku fantastyki naukowej staje się komplementem. Trylogii Solarnej się nie czyta! Z nią się obcuje! Początkowe wrażenie totalnej obcości świata przedstawionego zamienia się w obcowanie - współuczestniczenie i wspólne doświadczanie tego niezwykłego uniwersum. 

 

Dr Natalia Lemann (Uniwersytet Łódzki).

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Teraz oddajemy do rąk czytelnika całą trylogię. Fabuła Twierdzy nienawiści rozgrywa się w świecie, który na pierwszy rzut
oka jest typową krainą fantasy: imperia, magia, tajemnicze zakony, magiczne zwierzęta. Ale jednocześnie natykamy się
co rusz na artefakty wysokiej technologii. Jaką zagadkę skrywają? Skąd pochodzą?

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Oto trzy prawa feministyki.

- Twoje ciało nie jest twoją własnością: należy do kogoś innego. Dlatego nie wolno ci go uszkodzić ani dopuścić bezczynnością, aby zostało uszkodzone.

- Musisz być posłuszna wszystkim wydanym przez właściciela (lub w przypadku utraty właściciela, przez dowolnego mężczyznę) poleceniom, nawet jeśli stoją one w sprzeczności z Pierwszym Prawem.

- Nie wolno ci wyrządzić fizycznej krzywdy mężczyźnie ani dopuścić przez niezastosowanie się do Drugiego Prawa, aby spotkała go nieprzyjemność lub uraz psychiczny.

 

Jade i jej przyjaciółki są synteskami, sztucznymi dziewczynami wyhodowanymi ściśle według zapotrzebowań zleceniobiorców. Ale podejmują próbę buntu, by wyzwolić się spod władzy mężczyzn.

Głośna powieść Iana Watsona powstała w 1973 roku i bardzo długo nie miała wydania angielskiego, bo kolejni wydawcy z niej rezygnowali z powodów poprawności politycznej bądź obaw ataków ze strony feministek.

Tymczasem tę erotyczną satyrę o wyzwoleniu kobiet wydano we Francji, gdzie autor otrzymał Prix Apollo, a potem w Japonii, gdzie narodził się pomysł na jej napisanie.

Powieść Jana Maszczyszyna, który na potrzeby swojej retrofikcyjnej science fiction stworzył nową kosmogonię, w której różne planetarne rzeczywistości się przenikają, a magia miesza się z technologią rodem ze steampunku.

Dzieje ratunkowej wyprawy do świata, od którego oddziela nas warstwa oceanu. Świata zamieszkałego przez dziwne stwory, które planują inwazję na nasz świat.

 

Drugi tom Dekalogu Owena Yeatesa zawiera powieści numer 3 i 4 cyklu o detektywie przyszłości.

Książki o Owenie Yeatesie to kryminały w stylu Raymonda Chandlera czy Alistaira McLeana, umieszczone w niedalekiej przyszłości. Sporo elementów fantastycznych, wspaniałych gadżetów przyszłości. Owen Yeates to prywatny detektyw, obdarzony twardą głową, umiejętnością rozwiązywania trudnych zagadek, pyskatą gębą i arsenałem dobrych odzywek. Z każdej sytuacji wychodzi cało, bo siniaków i złamań po prostu nie liczy. 

Flashback

Detektyw Owen Yeates ma do rozwiązania problem z obrzydliwie bogatym facetem, któremu ktoś pomaga w celu uczynienia go jeszcze bardziej bogatym. Co dziwne, wyżej wymienionemu bogaczowi wcale to nie odpowiada - nie kasa, oczywiście, ale to, że nie wie kto jest jego dobroczyńcą.

Flashback. Okradziony świat

Owen Yeates nie ma lekkiego życia. nie jest przecież człowiekiem, którego żywiołem byłaby walka, jednakże nie potrafi zignorować wyzwania, gdy zostaje mu rzucone. Musi wyruszyć w przyszłość, by rozwikłać zagadkę kradzieży obrazów, za które właściciel oddałby duszę diabłu. Tajemnica kradzieży jest tak wielka, że bledną przy niej wszystkie dotychczasowe dokonania świata przestępczego. Owen Yeates rozwiązuje ją w swoim stylu, nie gardząc uciechami świata przyszłości. Zawsze pasjonować go będą wozy, kobiety i dobry alkohol. Dla tych zainteresowań żadna epoka nie jest zła.