Ciekawa fantastyka w twardej oprawie

"Niebezpieczne wizje" to legendarna antologia science fiction, nazywana - całkiem zasłużenie - najlepszą antologią SF wszech czasów. Harlan Ellison, amerykański pisarz, redaktor i działacz fandomu wymyślił dla niej nową formułę. Wówczas antologie składano z wydanych wcześniej w zbiorach bądź w prasie opowiadań. Ellison postanowił namówić najbardziej znanych autorów o napisanie opowiadań specjalnie do "Niebezpiecznych wizji". Prosił ich o opowiadania mocne, ostre, poszukujące nowych tematów na polach dotąd przez fantastykę nie eksplorowanych. Ellison dokonał w dodatku czegoś więcej - pragnąc nobilitacji fantastyki, namówił do udziału w antologii pisarzy głównonurtowych. W ten sposób powstała naprawdę genialna antologia. Po raz pierwszy też, każde opowiadanie zostało opatrzone wstępem redaktora, posłowiem autora, a nawet komentarzem Ellisona. W Polsce "Niebezpieczne wizje" były otoczone nimbem książki legendarnej.

Klub Fantastyki "Orbita" z Poznania, spróbował wydać ją jako klubówkę, mieszcząc zawartość potężnego tomu w trzech woluminach. Niestety, klubowe wydanie "Niebezpiecznych wizji" było fatalnie przetłumaczone, pozbawione redakcji i korekty. Ale i tak wpłynęło na zwiększenie legendy antologii.

Polskie wydanie ukazało się dopiero w 35 rocznicę ukazania się antologii, w 2002 roku, z inicjatywy Wojtka Sedeńki, który jest wielkim miłośnikiem twórczości Ellisona. Wydawnictwo Solaris zaprezentowało książkę w jednotomowej edycji w wydaniu popularnym i niskonakładowej edycji limitowanej dla kolekcjonerów, w oprawie twardej.

Wojtek Sedeńko wraca do selekcjonowania antologii polskiej fantastyki zbiorem "Przedmurze", antologią, do której swoje opowiadania napisali autorzy z różnych pokoleń i o różnych temperamentach pisarskich, stylach i podejściu do fantastyki.

Przedmurze zawiera wyłącznie teksty prapremierowe, napisane na zamówienie selekcjonera. Powstawała dwa lata, ale udało się stworzyć zbiór naprawdę ciekawy. Pokazujący, że polscy fantaści wciąż żywo reagują na otaczającą nas rzeczywistość.

Znajdziecie tu opowiadania Macieja Parowskiego, Marka Oramusa, Mirosława Piotra Jabłońskiego, Zbigniewa Wojnarowskiego, Krzysztofa Kochańskiego, Wojciecha Szydy, Jacka Soboty, Michała Protasiuka, Pawła Ciećwierza, Cezarego Zbierzchowskiego, Pawła Majki, Grzegorza Janusza, Eugeniusza Dębskiego, Piotra Goćka. Będzie nawet komiks, Tomasza Niewiadomskiego. To jeszcze nie jest pełny zestaw autorów.

 

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika ostatni tom trylogii. Na kontynencie Hatta pojawia się nowe zagrożenie. Tym razem jest to istota z innego świata - Biała Bestia. Przemieszcza się między światami i wybranymi punktami dzięki sieci teleportacyjnych klatek. Do ich budowy potrzebuje złota, więc na możnych całego kontynentu pada strach - łupem nieznanego sprawcy badają ich bogactwa.

Ale nikt nie wie, jaki jest właściwy cel Białej Bestii. Nikt nie jest w stanie trafić na jej ślad - ani wszechwładna Gwardia, ani Zakon Cienia czy gildie przestępców. Wciąż im umyka.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika ostatni tom trylogii. Na kontynencie Hatta pojawia się nowe zagrożenie. Tym razem jest to istota z innego świata - Biała Bestia. Przemieszcza się między światami i wybranymi punktami dzięki sieci teleportacyjnych klatek. Do ich budowy potrzebuje złota, więc na możnych całego kontynentu pada strach - łupem nieznanego sprawcy badają ich bogactwa.

Ale nikt nie wie, jaki jest właściwy cel Białej Bestii. Nikt nie jest w stanie trafić na jej ślad - ani wszechwładna Gwardia, ani Zakon Cienia czy gildie przestępców. Wciąż im umyka.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika ostatni tom trylogii. Na kontynencie Hatta pojawia się nowe zagrożenie. Tym razem jest to istota z innego świata - Biała Bestia. Przemieszcza się między światami i wybranymi punktami dzięki sieci teleportacyjnych klatek. Do ich budowy potrzebuje złota, więc na możnych całego kontynentu pada strach - łupem nieznanego sprawcy badają ich bogactwa.

Ale nikt nie wie, jaki jest właściwy cel Białej Bestii. Nikt nie jest w stanie trafić na jej ślad - ani wszechwładna Gwardia, ani Zakon Cienia czy gildie przestępców. Wciąż im umyka.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Powieść Jana Maszczyszyna, który na potrzeby swojej retrofikcyjnej science fiction stworzył nową kosmogonię, w której różne planetarne rzeczywistości się przenikają, a magia miesza się z technologią rodem ze steampunku.

Dzieje ratunkowej wyprawy do świata, od którego oddziela nas warstwa oceanu. Świata zamieszkałego przez dziwne stwory, które planują inwazję na nasz świat.

 

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Drugi tom Dekalogu Owena Yeatesa zawiera powieści numer 3 i 4 cyklu o detektywie przyszłości.

Książki o Owenie Yeatesie to kryminały w stylu Raymonda Chandlera czy Alistaira McLeana, umieszczone w niedalekiej przyszłości. Sporo elementów fantastycznych, wspaniałych gadżetów przyszłości. Owen Yeates to prywatny detektyw, obdarzony twardą głową, umiejętnością rozwiązywania trudnych zagadek, pyskatą gębą i arsenałem dobrych odzywek. Z każdej sytuacji wychodzi cało, bo siniaków i złamań po prostu nie liczy. 

Flashback

Detektyw Owen Yeates ma do rozwiązania problem z obrzydliwie bogatym facetem, któremu ktoś pomaga w celu uczynienia go jeszcze bardziej bogatym. Co dziwne, wyżej wymienionemu bogaczowi wcale to nie odpowiada - nie kasa, oczywiście, ale to, że nie wie kto jest jego dobroczyńcą.

Flashback. Okradziony świat

Owen Yeates nie ma lekkiego życia. nie jest przecież człowiekiem, którego żywiołem byłaby walka, jednakże nie potrafi zignorować wyzwania, gdy zostaje mu rzucone. Musi wyruszyć w przyszłość, by rozwikłać zagadkę kradzieży obrazów, za które właściciel oddałby duszę diabłu. Tajemnica kradzieży jest tak wielka, że bledną przy niej wszystkie dotychczasowe dokonania świata przestępczego. Owen Yeates rozwiązuje ją w swoim stylu, nie gardząc uciechami świata przyszłości. Zawsze pasjonować go będą wozy, kobiety i dobry alkohol. Dla tych zainteresowań żadna epoka nie jest zła.

Antologia radzieckiej science fiction, prezentująca jej dokonania od lat 20. po upadek ZSRR. Zebrano w niej po jednym opowiadaniu najbardziej reprezentatywnych dla rozwoju fantastyki w ZSRR autorów. Całość opatrzona obszernym wstępem i omówienie, a także rysem historycznym autorstwa Wojtka Sedeńki.

Podział na rosyjską fantastykę przed/po 1992 wydaje się oczywisty z kilku względów. Fantastyka radziecka i współczesna rosyjska dość znacznie różnią się tematyką. Wtedy dominowała science fiction, utopie, obecnie doszła fantasy, militarna sf, tzw. bojewiki, charakterystyczne dla tamtego rynku, a ostatnio coraz mocniejszy jest segment grozy i horroru. Wielu autorów debiutujących i odnoszących sukcesy w czasach sowieckich właściwie zakończyło pisarskie kariery do końca XX wieku, ich ostatnie książki, np. Borysa Strugackiego, Jewgienija Gulakowskiego czy Kira Bułyczowa nie odnosiły już wymiernych czytelniczych sukcesów, choć miały swoich wiernych czytelników. Wolny rynek spowodował zalanie księgarń fantastyką, i do Rosji dotarła moda na cykle powieściowe czy kreowanie mód czytelniczych przez tworzenie tzw. projektów (vide Metro  Głuchowskiego).

Omawiając pokrótce w tym szkicu sylwetki pisarzy fantastów, ze zdumieniem odkryłem, jak wielu z nich było represjonowanych i szkalowanych, więzionych przez system komunistyczny. Nie wszyscy znaleźli się w gułagach, jak choćby Sniegow, ale mieli zakaz druku, byli rozdzielani z rodzinami, stawiano im zarzuty bycia wrogiem narodu. Tylko nieliczni z obecnych w tej antologii byli pupilami władzy.

Ze wstępu

 

 

Zawartość:

Aleksander Grin "Zdarzenie na ulicy Psa"
Aleksander Bielajew "Człowiek, który nie śpi"
Michaił Bułhakow "Psie serce"
Wiktor Saparin "Ostatni dorożkarz"
Siergiej Sniegow "Skok nad przepaścią"
Iwan Jefremow "Cień przeszłości"
Ariadna Gromowa "Bardzo dziwny świat"
Arkadij i Borys Strugaccy "Stan alarmowy"
Władimir Sawczenko "Druga wyprawa na Dziwną Planetę"
Aleksander Szalimow "Ostatni z Atlantydy"
Walentyna Żurawlowa "Astronauta"
Władimir Michajłow "Admirał nad polaną"
Kir Bułyczow "Ostatnie sto minut"
Dymitr Bilenkin "Miasto i wilk"
Olga Łarionowa "Tworzenie światów"
Sewer Gansowski "Dzień gniewu"
Ilja Warszawski "W kosmosie"
Michaił Puchow "Przypadkowe następstwo"
Anatolij Dnieprow "Formuła nieśmiertelności"
Roman Jarow "Drugie stadium"
Aleksander Kołpakow "Alfa Eridana"
Wiktor Kołupajew "Śpieszę na spotkanie"
Isaj Łukodianow, Jewgienij Wojskunskij "Na skrzyżowaniach czasu"

Zysk z tej książki jest przeznaczony na pomoc humanitarną dla Ukrainy. Kupiliśmy prawa do dwóch książek Chajeckiej przed wojną. Okazało się, że pisarka ta wspiera rosyjską agresję. Ale my możemy zysk przekazać komu chcemy, więc czynimy to poprzez dotację na Polską Akcję Humanitarną. Pisarka została powiadomiona o naszej decyzji i nie była zadowolona, że pieniądze z jej książek niosą pomoc cierpiącym po tej stronie.

Potężny, bliżej nienazwany kataklizm dokonał na świecie spustoszeń. Ucierpiał bardzo świat roślinny. Ludzkość została zdziesiątkowana, dręczą ją genetyczne choroby. Wraz z ludźmi koegzystują, w enklawach, resztkach lasów nieludzie: fauny, driady. Prowadzone są nielegalne eksperymenty na nieludziach, aby wzmocnić ludzki genotyp.

Lizyp Kawano to ludzki wyrzutek, żyjący w Świętym Gaju, pracujący dla fauna, Lalau Kheviego. Nieoczekiwanie okazuje się, że jest spadkobiercą olbrzymiej fortuny i jego życie zmienia się jak w kalejdoskopie. Niewykształcony wyrzutek stara się zrozumieć otaczający go świat biznesmenów, arystokracji i wpada w sieć tajemniczych intryg, których tajemnicę stara się sam rozwikłać.

Jelena Chajeckaja (ur. 1963) Rosyjska pisarka, autorka utworów fantastycznych i historycznych. Tłumaczka i publicystka. Ukończyła studia dziennikarskie, mieszka w Petersburgu.

Publikuje od początków lat dziewięćdziesiątych. Pod narzucomym przez wydawcę pseudonimem "Madelaine Simons" w 1993 r. ukazała się jej debiutancka powieść "Miecz i Tęcza".

Pod własnym nazwiskiem publikuje od 1996 r.

 

 

 

Pierwszy tom Dekalogu Owena Yeatesa zawiera 2 pierwsze powieści cyklu o detektywie przyszłości.

Książki o Owenie Yeatesie to kryminały w stylu Raymonda Chandlera czy Alistaira McLeana, umieszczone w niedalekiej przyszłości. Sporo elementów fantastycznych, wspaniałych gadżetów przyszłości. Owen Yeates to prywatny detektyw, obdarzony twardą głową, umiejętnością rozwiązywania trudnych zagadek, pyskatą gębą i arsenałem dobrych odzywek. Z każdej sytuacji wychodzi cało, bo siniaków i złamań po prostu nie liczy. 

Ludzie z tamtej strony świata

Ktoś podmienia osoby w naszym świecie. W ich miejsce pojawiają sadyści, mordercy i dewianci. Rozwikłanie całej sprawy spoczywa na barkach wspomnianego wyżej detektywa, który wcale się do tego nie kwapi, ale nie ma innego wyjścia.

Ludzie z tamtej strony czasu

Owen Yeates natrafia na ślad firmy, która ponoć posiadła tajemnicę spowalniania czasu. Zbieg okoliczności sprawia, że detektyw podejmuje szczegółowe śledztwo, chcąc dociec prawdy. W niewyjaśnionych okolicznościach giną kolejne osoby związane ze śledztwem. Sprawa przybiera coraz szerszy i zaskakujący obrót. Być może zatrzymywanie to mistyfikacja, a Krater Zgubionego Czasu to zwykłe oszustwo?

Poliamoria to cykl Piotra Witolda Lecha, bardzo nietypowy dla polskiej SF. To czysta fantastyka przygodowa, czerpiąca garściami natchnienie z Gwiezdnych wojen i Star Treka, poruszająca też problematykę homofobii i alienofobii, ale w lekki, czasem humorystyczny sposób.

Łzy koa rozgrywają się bezpośrednio po Poliamoria Space Story, narratorką jest Lai-Lan, kobieta rasy Cingu, będąca w poliamorycznym związku m.in. z ziemskim mężczyzną. Opisuje ona swój wodny świat, a jednocześnie przeżywa moc niezwykłych przygód. Wraz z androidką serii Nexus ląduje awaryjnie na wielkim oceanie Cingulianu, ścigana przez międzygwiezdną mafię. Nadchodzi długa noc i czas, gdy przez ocean  przechodzi cykliczna, wielka fala. A w głębinach czają się prehistoryczne potwory.

Trzeci tom opowiadań Iana Watsona w wydawnictwie Stalker Books, po Pamiętamy Babilon i Opowieść Trurla.

Ian Watson to jeden z najwybitniejszych brytyjskich autorów science fiction, absolutnie doskonały jest w opowiadaniach. Laureat nagród Hugo, Nebula, John Campbell, British SF.

• Mówca drewnianego morza
• Tysiącletni Reich
• Czarna ściana Jeruzalem
• Łzy Stalina
• Naprawdę szybkie myślenie 
• Blizny
• Osuszony świat
• Śniadanie w łóżku
• Prawdziwe poświęcenie
• Jak wróciliśmy z Marsa

Antologia siedemnastu premierowych opowiadań polskich autorów science fiction, napisanych na zamówienie selekcjonera antologii. Tematem przewodnim jest Czerwona Planeta, Mars, widoczna dobrze na naszym niebie. Planeta przyciągająca uwagę astronomów i artystów od wieków.

Ciekawostką jest fakt, że utwory do antologii zyskały oprawę muzyczną. Kompozytor i muzyk Przemysław Rudź skomponował siedemnaście utworów instrumentalnych i nagrał płytę "The Martian Anthology" - jej premiera zbiegnie się z premierą antologii. 

Opowiadania poprzedza przedmowa Wojtka Sedeńki, w której znajdziecie historię Marsa w literaturze fantastycznej w Polsce i na świecie.

ZAWARTOŚĆ ANTOLOGII W ALFABETYCZNEJ KOLEJNOŚCI:

Leszek Błaszkiewicz "Marsjańskie zbawienie
Eugeniusz Dębski "N-Mars. Planeta bezbożna"
Rafał Dębski "Czyściec marsjański"
Mirosław P. Jabłoński "Para Bellum, czyli ostatni zajazd na Marsie, poematum tragiko(s)miczne w XII xsięgach wierszem (niekiedy białym bądź biało-czerwonym)
Krzysztof Kochański "Ostatnia kronika marsjańska"
Kacper Kotulak "Bloblibloblak"
Paweł Majka "Obrzydlistwa"
Jan Maszczyszyn "Szlachcic na Marsie"
Tadeusz Meszko "Duchy Marsa"
Andrzej Miszczak "Ares"
Marek Oramus "Wschód słońca nad Labiryntem Nocy"
Tadeusz Oszubski "Marsangelus"
Romuald Pawlak "Reputacja"
Anna Sikorska "Awaria"
Wojciech Szyda "Czerwień. Legenda herbowa"
Andrzej Zimniak "Marsjańskie smoki"
Marek Żelkowski "Witajcie w świecie inercji"

Poprzednie tomy:
Poliamoria space story
Łzy koa
Serce Hatannen

Najlepsza polska urban fantasy.

A pierdolę – pomyślałem. Pierdolę to wszystko.

Nazywam się Brighella, urodziłem się w Mgławie i znam to miasto. Żaden japiszon, nie będzie mnie tu straszył.

 

Paweł Ciećwierz, pisarz, krytyk, jest z wykształcenia literaturoznawcą. Swoje opowiadania publikował w periodykach i antologiach. Najbardziej znany z serii urban fantasy o nekromancie Brighelli. Akcja opowiadań rozgrywa się w postindustrialnym świecie, rządzonym silną ręką przez Kościół i korporacje. Świat ten w sumie nie różni się wiele od naszego, poza drobnym szczegółem: występuje w nim magia, zombi, nieumarli i upiory.

W półświatku Mgławy, pośród bandytów, dziwek, wódy i narkotyków, starają się jakoś urządzić i przeżyć bohaterowie Ciećwierza: niezbyt zdolny nekromanta Brighella, psychopatyczny zabójca Skud, anarchistka Hannya, i inne barwne postaci.

 

Wybór zawiera najlepsze opowiadania cyklu, zebrane z tomów Nekrofikcje, Środkowy palec Opatrzności, a także nowe.

 

Wyraźnie widać, jak oświetlonemu snopem latarki zombiakowi odpada niedokładnie przyfastrygowana głowa.

Brighella jest nekromantą, nie krawcową.

Ian Watson to jeden z najwybitniejszych brytyjskich autorów science fiction, absolutnie doskonały jest w opowiadaniach.

Trzytomowy wybór jego najlepszych opowiadań składa się z pozycji: Pamiętamy Babilon, Łzy Stalina i Opowieść Trurla.

• Apel do Adolfa
• Przewoźnik
• Oszczędzanie na jasną godzinę, czyli o korzyściach reinkarnacji
• Dzicza obroża
• Dzień bez Taty
• Księżyc i Michał Anioł
• Nieodpróżniowość
• Olbrzymie karły
• Biblia Krwi
• Amator Rzeźby
• Opowieść o Trurlu i Wielkim Solaryście

Oto trzy prawa feministyki.

- Twoje ciało nie jest twoją własnością: należy do kogoś innego. Dlatego nie wolno ci go uszkodzić ani dopuścić bezczynnością, aby zostało uszkodzone.

- Musisz być posłuszna wszystkim wydanym przez właściciela (lub w przypadku utraty właściciela, przez dowolnego mężczyznę) poleceniom, nawet jeśli stoją one w sprzeczności z Pierwszym Prawem.

- Nie wolno ci wyrządzić fizycznej krzywdy mężczyźnie ani dopuścić przez niezastosowanie się do Drugiego Prawa, aby spotkała go nieprzyjemność lub uraz psychiczny.

 

Jade i jej przyjaciółki są synteskami, sztucznymi dziewczynami wyhodowanymi ściśle według zapotrzebowań zleceniobiorców. Ale podejmują próbę buntu, by wyzwolić się spod władzy mężczyzn.

Głośna powieść Iana Watsona powstała w 1973 roku i bardzo długo nie miała wydania angielskiego, bo kolejni wydawcy z niej rezygnowali z powodów poprawności politycznej bądź obaw ataków ze strony feministek.

Tymczasem tę erotyczną satyrę o wyzwoleniu kobiet wydano we Francji, gdzie autor otrzymał Prix Apollo, a potem w Japonii, gdzie narodził się pomysł na jej napisanie.

Oto trzy prawa feministyki.

- Twoje ciało nie jest twoją własnością: należy do kogoś innego. Dlatego nie wolno ci go uszkodzić ani dopuścić bezczynnością, aby zostało uszkodzone.

- Musisz być posłuszna wszystkim wydanym przez właściciela (lub w przypadku utraty właściciela, przez dowolnego mężczyznę) poleceniom, nawet jeśli stoją one w sprzeczności z Pierwszym Prawem.

- Nie wolno ci wyrządzić fizycznej krzywdy mężczyźnie ani dopuścić przez niezastosowanie się do Drugiego Prawa, aby spotkała go nieprzyjemność lub uraz psychiczny.

 

Jade i jej przyjaciółki są synteskami, sztucznymi dziewczynami wyhodowanymi ściśle według zapotrzebowań zleceniobiorców. Ale podejmują próbę buntu, by wyzwolić się spod władzy mężczyzn.

Głośna powieść Iana Watsona powstała w 1973 roku i bardzo długo nie miała wydania angielskiego, bo kolejni wydawcy z niej rezygnowali z powodów poprawności politycznej bądź obaw ataków ze strony feministek.

Tymczasem tę erotyczną satyrę o wyzwoleniu kobiet wydano we Francji, gdzie autor otrzymał Prix Apollo, a potem w Japonii, gdzie narodził się pomysł na jej napisanie.

Oto trzy prawa feministyki.

- Twoje ciało nie jest twoją własnością: należy do kogoś innego. Dlatego nie wolno ci go uszkodzić ani dopuścić bezczynnością, aby zostało uszkodzone.

- Musisz być posłuszna wszystkim wydanym przez właściciela (lub w przypadku utraty właściciela, przez dowolnego mężczyznę) poleceniom, nawet jeśli stoją one w sprzeczności z Pierwszym Prawem.

- Nie wolno ci wyrządzić fizycznej krzywdy mężczyźnie ani dopuścić przez niezastosowanie się do Drugiego Prawa, aby spotkała go nieprzyjemność lub uraz psychiczny.

 

Jade i jej przyjaciółki są synteskami, sztucznymi dziewczynami wyhodowanymi ściśle według zapotrzebowań zleceniobiorców. Ale podejmują próbę buntu, by wyzwolić się spod władzy mężczyzn.

Głośna powieść Iana Watsona powstała w 1973 roku i bardzo długo nie miała wydania angielskiego, bo kolejni wydawcy z niej rezygnowali z powodów poprawności politycznej bądź obaw ataków ze strony feministek.

Tymczasem tę erotyczną satyrę o wyzwoleniu kobiet wydano we Francji, gdzie autor otrzymał Prix Apollo, a potem w Japonii, gdzie narodził się pomysł na jej napisanie.

Watson jest pisarzem wszechstronnym, interesuje go wiele tematów w fantastyce, a że mieszkał w różnych rejonach globu, to w swych tekstach często zamieszcza obserwacje i elementy kultury japońskiej, hinduskiej, włoskiej czy hiszpańskiej.

Ian Watson, brytyjski pisarz, który zasłynął licznymi znakomitymi opowiadaniami, drukowanymi u nas w prasie, antologiach czy zbiorach. Znamy go także z kilku powieści: Podróż Czechowa; Magia królowej, magia króla; Łowca śmierci, Trudne pytania; Implanty czy Ognisty robak.

Pracował nad scenariuszem spielbergowskiego A.I.

Zbiór zawiera 11 opowiadań, w przekładzie Lecha Jęczmyka.

• Tysiąc cięć
• Transatlantycki maraton pływacki
• Pamiętamy Babilon
• Okna
• Rentgenowscy rozbitkowie
• Stowarzyszenie sennej telewizji
• Muchy Pamięci
• Powolne ptaki
• Peruka z krwi i kości
• W duchu Lukrecjusza
• Zimne światło