Ciekawa fantastyka w twardej oprawie

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika ostatni tom trylogii. Na kontynencie Hatta pojawia się nowe zagrożenie. Tym razem jest to istota z innego świata - Biała Bestia. Przemieszcza się między światami i wybranymi punktami dzięki sieci teleportacyjnych klatek. Do ich budowy potrzebuje złota, więc na możnych całego kontynentu pada strach - łupem nieznanego sprawcy badają ich bogactwa.

Ale nikt nie wie, jaki jest właściwy cel Białej Bestii. Nikt nie jest w stanie trafić na jej ślad - ani wszechwładna Gwardia, ani Zakon Cienia czy gildie przestępców. Wciąż im umyka.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Oddajemy do rąk czytelnika drugi tom trylogii. Nad kontynentem Hatta zawisła groźba całkowitego unicestwienia. Rozpoczął się wylęg Demonów Światła. To zmiennokształtne istoty, wysysające energię życiową ze swych ofiar. Poszukują jednego -  Kamieni Światła, które są kosztownym i pożądanym przez ludzi produktem.

Demonologowie Zakonu Cienia i mędrcy ukrytego miasta Cabo Bandeira są jedynymi, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Większość ludzi nawet nie wie o Demonach Światła i grozie, jaką niosą.

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

Kto wie, czy nie jest to najlepsza powieść Jana Maszczyszyna w ostatnich latach. Osadzona w klimacie retrofikcyjnej, steampunkowej rzeczywistości, która stała się znakiem rozpoznawczym pisarza. 

Otrzymujemy pokaz niezrównanej i niczym nieograniczonej wyobraźni autora, narzucający porównania do "Imago" Żwikiewicza czy "Orbitsville" Shawa.

Po przewodnictwem Equorga, przedstawiciela obcej cywilizacji, rusza z Ziemi wyprawa ratowniczo-poszukiwawcza. Celem jest odległa o 10 parseków megastruktura, asteroida, wewnątrz której - według słów Equorga - znajduje się sztucznie ewoluujący świat. Razem z bohaterami przeżywamy moc zaskakujących przygód.

Wraz z każdą następną książką Maszczyszyn coraz bardziej utwierdza w przekonaniu, że jego wyobraźnia nie zna granic. Dinozauroid to kolejny tytuł, w którym autor w intrygujący sposób powraca do koncepcji niszy ekologicznej jako przestrzeni sprzyjającej rozwojowi najbardziej fantastycznych form życia. Autor prezentuje retrofikcyjny świat alternatywnej naukowości, zbudowany na dziewiętnastowiecznych wyobrażeniach. Fabuła, w której czuć ducha verne’owskiej przygody, zderza się z wellsowskim pesymizmem, stając się tylko pretekstem do zastanowienia nad naturą życia. Czy przeniesienie eksperymentu z probówki na powierzchnię sztucznej asteroidy da odpowiedź na pytanie, czy możliwym jest zaprogramowanie życia – a jeśli się to uda, jaką fizyczną formę przybierze? Jak fakt jego istnienia odbiorą inne, bardziej zaawansowane istoty? Czy mogąc ukształtować nowy gatunek, należy z tej możliwości skorzystać i czy dokonanie aktu stworzenia obliguje twórcę do decydowania o losie dzieła?

 Konrad Zielonka (Uniwersytet Śląski)

Sięgając po kolejną retrofikcyjną powieść Jana Maszczyszyna zadajemy sobie za każdym razem to samo pytanie. Gdzie leży granica literackiej wyobraźni autora, a może raczej – czy ona istnieje? Odpowiedź na te pytania, w przypadku powieści „Dinozauroid”, nie jest ani łatwa, ani jednoznaczna. Założenia przyświecające autorowi wydają się oczywiste, oddajmy na chwilę głos samemu Janowi Maszczyszynowi, który pisze tak: „Retrofikcja – rodzaj naukowej fantastyki rozgrywającej się w alternatywnej rzeczywistości – allohistorii – zachowującej stylistykę wiktoriańskiego steampunku. […]” Czy „Dinozauroid” jest steampunkową retrofikcją? Oczywiście, można tak czytać tę powieść, mając w pamięci ekstraordynaryjne przygody, co to je pan Jules Verne opisywał, dokładając do tego pomysły sir Arthura Conan Doyle’a (ach te dinozaury) i delikatną nutkę paranormalności, ale nawet ich zbiorowa wyobraźnia nie dorównuje temu, z czym mamy do czynienia w „Dinozauroidzie”. Czym więc jest ta powieść? To hard science fiction ubrana w dziewiętnastowieczną stylizację. Nie tylko ze względu na kreację świata, gdzie prawa natury mieszają fizykę, poprzez mistykę, z metafizyką, gdzie to co normalne łączy się z tym, co paranormalne. To typowa kreacja u Jana Maszczyszyna, do tego bardzo spójna. Dodajmy, a jest to pewna nowość, że bohaterowie są w większości Polakami, bo i Polskę tu mamy, stąd język ma głębsze uzasadnienie niż zwykle. To tylko dekoracje, bo mamy do czynienia z bardzo mocnym przekazem. Rzecz dotyczy czegoś, co nazwę inżynierią ewolucyjną. Tu rodzi się pytanie o stronę etyczną takich prac? Czy bioetyka powinna stać na straży takich eksperymentów? A może zwykła przyzwoitość, bo eksperyment ma pangalaktyczny rozmach. Autor podaje odpowiedzi i swój osąd, jeżeli tylko chcemy go znaleźć w treści, jeśli uniesiemy się ponad warstwę przygody i rozrywki! Nowa powieść Jana Maszczyszyna to także niezwykły prezent dla miłośników literatury fantastyczno naukowej. Pojawiający się zaraz na początku motyw Kosmicznej Arki, znany z twórczości wielu znakomitych pisarzy, to tylko preludium. Wybaczcie prywatne emocje, ale podczas czytania znajdowałem krok za krokiem motywy, sytuacje, miejsca, które przenosiły mnie do wielu znanych światów science fiction. Jakbym stał wewnątrz skarbca znanego każdemu świadomemu czytelnikowi science fiction, skarbca z wszystkimi precjozami naszej ukochanej literatury! Dziękuję Autorowi za ten prezent! Andrzej Appelt

„Jest gdzieś w wyobraźni autora i zarazem czytelnika, a więc u autora-czytelnika, miejsce, gdzie powstają pomysły na nieistniejące książki.Nie zawsze trzeba podejmować się ich realizacji. Czasami wystarczy zabawić się samą możliwością ich istnienia.Uchylić rąbka potencjalności…Przeskoczyć o jeden poziomi zaprosić czytelnika do krainy na pograniczu czytania i pisania. Wtedy pojawiają się książki w książkach, teksty w tekstach. Albo wizje, w których literatura i jej mechanizmy stają się siłą napędową, czy wręcz budulcem świata przedstawionego.

Takie właśnie są Sajens fikcje…”

 

Wojciech Szyda

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Teraz oddajemy do rąk czytelnika całą trylogię. Fabuła Twierdzy nienawiści rozgrywa się w świecie, który na pierwszy rzut
oka jest typową krainą fantasy: imperia, magia, tajemnicze zakony, magiczne zwierzęta. Ale jednocześnie natykamy się
co rusz na artefakty wysokiej technologii. Jaką zagadkę skrywają? Skąd pochodzą?

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Trylogia Cienie Hatta to obrosła już legendą bardzo udana polska science fantasy. Powstała w 2. połowie lat 80. ub. w.
trafiła w moment przemiany ustrojowej i upadłości wydawnictw, m.in. Almapressu, gdzie była już w planie wydawniczym. Ostatecznie ukazał się tylko tom 1 - Twierdza nienawiści. Co ciekawe, tom 3 w 1991 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie Andre Norton.

Teraz oddajemy do rąk czytelnika całą trylogię. Fabuła Twierdzy nienawiści rozgrywa się w świecie, który na pierwszy rzut
oka jest typową krainą fantasy: imperia, magia, tajemnicze zakony, magiczne zwierzęta. Ale jednocześnie natykamy się
co rusz na artefakty wysokiej technologii. Jaką zagadkę skrywają? Skąd pochodzą?

Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy, gdzie nadal mieszka. Prozaik, poeta, scenarzysta, publicysta, dziennikarz, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy.
Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich, w 1984 r. opublikowano zbiór jego wierszy.
Ukazało się 18 książek tego pisarza, powieści, tomów opowiadań, zbiorów poezji, prac popularyzatorskich, między innymi takie tytuły,
jak „Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Miłość”, „Młode”, „Legenda Panien Wodnych”, „Tajemnicze istoty”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Autor prozy z pogranicza literatury grozy, fantasy, thrillera, kryminału i literatury noir, miniatur literackich oraz wierszy, scenariuszy sztuk teatralnych, a także współczesnych adaptacji polskich legend oraz publikacji o tajemnicach historii. Ponad 150 opowiadań Tadeusza Oszubskiego opublikowano w czasopismach literackich, w ponad 30 antologiach i almanachach oraz autorskich zbiorach. Kilka książek ukazało się w przekładach na język angielski i czeski.

Kontynuacja bardzo udanej polskiej space opery Marka Żelkowskiego.

Galaktykę zamieszkują liczne rasy, ale to ludzkie imperia dominują i przewodzą, zwłaszcza Wspólnota, która pokonała Republikę Weneghazi. Na jej rywala wyrasta Autarchia, która pracuje nad superbronią IMKRA, mogącą niszczyć słońca i planety. Generał Bazug Mo Kerthen jest jedyną osobą posiadającą wiedzę na temat tej broni. Ale buntuje się przeciwko Autarsze, za co zostaje skazany na śmierć przez dekapitację. Jest gotowy na szafot, gdyż wcześniej zapewnił sobie, iż jego umysł i tajemnica broni zostaną ocalone.

Zaczyna się wyścig Wspólnoty, Regulun i Autarchii, by odnaleźć i pojmać kopie generała i zdobyć broń ostateczną.

Kontynuacja bardzo udanej polskiej space opery Marka Żelkowskiego.

Galaktykę zamieszkują liczne rasy, ale to ludzkie imperia dominują i przewodzą, zwłaszcza Wspólnota, która pokonała Republikę Weneghazi. Na jej rywala wyrasta Autarchia, która pracuje nad superbronią IMKRA, mogącą niszczyć słońca i planety. Generał Bazug Mo Kerthen jest jedyną osobą posiadającą wiedzę na temat tej broni. Ale buntuje się przeciwko Autarsze, za co zostaje skazany na śmierć przez dekapitację. Jest gotowy na szafot, gdyż wcześniej zapewnił sobie, iż jego umysł i tajemnica broni zostaną ocalone.

Zaczyna się wyścig Wspólnoty, Regulun i Autarchii, by odnaleźć i pojmać kopie generała i zdobyć broń ostateczną.

Ułożone w chronologiczną całość 13 opowieści o magicznej Pradze. Bardzo udany tom polskiej urban fantasy.

Proza Tomasza Bochińskiego zabiera nas starej Pragi, Pragi z legend, prawobrzeżnej Warszawy z korowodem barwnych postaci: cwaniaków, handlarzy, wiedźm wiedzących, dziwek, meneli, łobuzów i bandytów. Posługujących się slangiem prawie już wymarłym, bo dzisiejsza Praga staje się modna, a nowe wypiera stare. 

Nostalgiczne opowiadania Bochińskiego zabierają nas do tego starego świata, a losy mieszkańców Pragi splatają się z fantastycznymi wątkami, tworząc niepowtarzalną praską urban fantasy.