Archiwum polskiej SF

Świat przyszłości o niewyobrażalnych możliwościach kreowania wyglądu i świata marzeń, świat psychotropów, odmładzającego baxtersona, matrixa. CWM to nierealna, czy jak kto woli, wirtualna rzeczywistość. Kusi, by do niej wejść, i nigdy już nie powrócić. Bohaterowie sami się gubią, nie wiedząc czy żyją w realu czy matrixie - dzięki czemu opowiadania Lecha przypominają nam "Ubika" Dicka.

Ciekawa i wciągająca polska sf, na pograniczu cyberpunku i fantastyki socjologicznej i religijnej, z licznymi i bardzo celnymi odniesieniami do polskiej współczesności.

Lech Piotr Witold - Krakowianin, mgr historii, absolwent UJ. Przed historią zaczynał i nie kończył nauki w studium kolejowym, nauczycielskim, medyczno-pielęgniarskim; pociągnęło go też religioznawstwo. Grał w zespołach rockowych, pracował w szkole, domach kultury, ochronie i sklepie wędkarskim; prowadził z żoną działalność gospodarczą. Jest zamiłowanym wędkarzem, działaczem, wydaje książki o historii wędkarstwa. Debiutował w konwencji fantasy cyklem o Rokhormie z Aron. Potem w fantastyce publikował swój cykl CWM - prawie wszystkie teksty tej serii weszły w skład niniejszego zbioru. Poza "Dawcą szczęścia", którą to nowelę autor rozwinął w tomie "Nasz cyberbarokowy sen".

Krzysztof Kochański to pisarz science fiction i fantasy ze Słupska, od czasu debiutu, czyli od 1979 roku konsekwentnie piszący swoją dobrą prozę. Stojący na uboczu dyskursów teoretycznych i sporów fandomowych regularnie zgarnia za opowiadania wyróżnienia i nagrody. A tych opowiadań i krótkich powieści napisał już dziesiątki.

Zbiór „Europa po deszczu” to duża dawka dobrej science fiction. Znajdą tu czytelnicy teksty publikowane w prasie lub dość dawno temu w rozmaitych antologiach, jak np. „Wizje alternatywne”.

Niezwykła to książka, jak niezwykły był jej Autor - filolog-iranista, dziennikarz, pisarz, tłumacz, elektronik-amator...

Utwór "Sotnie Łysego Iwanki" nosi podtytuł "powieść SF", ponieważ jego akcja rozgrywa się w drugiej połowie XXIII stulecia po totalnej katastrofie wywołanej prawdopodobnie przypadkowym uruchomieniem potężnie rozbudowanych systemów okołoziemskich i księżycowych broni laserowych (...).

Odrodzone po około dwóch wiekach chaosu i głodu społeczeństwo jest zatem społeczeństwem rustykalnym, żyjącym zgodnie z naturą. (...) Niemniej jednak konflikty w tym nowym społeczeństwie nadal istnieją, ponieważ łatwiej jest zniszczyć cywilizację niż zmienić stereotypy zachowań ludzkich.

Głównym motywem przewodnim powieści jest zatem odwieczna walka dobra ze złem, lecz już w całkowicie odmiennych warunkach, ponieważ wciąż funkcjonujące autonomiczne systemy kontroli orbitalnej nie pozwalają na odtworzenie cywilizacji technicznej, cywilizacji wielkich miast. Na Ziemi zapanował swego rodzaju neofeudalizm rustykalny i podczas gdy większość społeczeństw pragnie żyć w spokoju i sprawiedliwości, to inne wciąż i wciąż podejmują próby utworzenia totalitarnych imperiów, chociaż w skarlałej już formie, od czego jednak nieszczęście wcale nie jest mniejsze.

Konsekwentnie przestrzegając zasady rustykalności społeczeństw Autor konstruuje zadziwiająco spójny świat - zarówno w sferze materialnej, jak i duchowej, a także językowej. CO więcej, powieść ma wyraźne odniesienia do uwarunkowań stosunków polsko-ukraińskich - i to nie tylko historycznych, ale również obecnych, kiedy znów występuje wspólne zagrożenie.

Z "Posłowia" Zbigniewa Dworaka