Archiwum polskiej SF

Krzysztof Kochański to pisarz science fiction i fantasy ze Słupska, od czasu debiutu, czyli od 1979 roku konsekwentnie piszący swoją dobrą prozę. Stojący na uboczu dyskursów teoretycznych i sporów fandomowych regularnie zgarnia za opowiadania wyróżnienia i nagrody. A tych opowiadań i krótkich powieści napisał już dziesiątki.

Zbiór „Europa po deszczu” to duża dawka dobrej science fiction. Znajdą tu czytelnicy teksty publikowane w prasie lub dość dawno temu w rozmaitych antologiach, jak np. „Wizje alternatywne”.

Unikalna antologia fandomowa. Przygotowana specjalnie z okazji jubileuszowego, 25. Festiwalu Fantastyki w Nidzicy. Tematem przewodnim jest właśnie festiwal, jego goście i uczestnicy. Pobrzmiewa w tych opowiadaniach echo dyskusji toczonych na festiwalu. Dominuja opowiadania żartobliwe, są teksty science fiction, fantasy, postapo, groteskowe, a nawet grozy.

Do antologii napisali opowiadania zawodowcy i fani, uczestnicy festiwali. Wśród autorów z dorobkiem, którzy zechcieli upamiętnić festiwal znaleźli się:

Andrzej Zimniak (nowe opowiadanie o Enkelu) "Enkel w Nidzicy"
Paweł Majka "Niecierpliwość"
Mirosław Piotr Jabłoński "Straszliwa opowieść o potworze"
Andrzej Pilipiuk (krótki tekst z Wędrowyczem) - "Skup"
Bartłomiej Dzik "Źródło mocy"
Marcin Podlewski "Morelowy napój"
Istvan Vizvary "Odlot Florencjusza Tłuszcza"
Dagmara Adwentowska "Orda nie przyszła"
Jacek Inglot (tekst fandomowy) "Science & Fiction Inc."
Ilja Warszawski (opowiadanie o fantastach)
Marek Żelkowski "Cienie w świetle księżyca"

Do tego opowiadania Ewy Joss-Wichman "Z rocznym opóźnieniem", Jacka Baneckiego "Przerwany urlop", Jarosława Borysia "Ostatni raport", Wojtka Sedeńki "W poszukiwaniu MruuM" i "Nidzica się broni", Leszka Błaszkiewicza "HSC Nidzica".

Niezwykła to książka, jak niezwykły był jej Autor - filolog-iranista, dziennikarz, pisarz, tłumacz, elektronik-amator...

Utwór "Sotnie Łysego Iwanki" nosi podtytuł "powieść SF", ponieważ jego akcja rozgrywa się w drugiej połowie XXIII stulecia po totalnej katastrofie wywołanej prawdopodobnie przypadkowym uruchomieniem potężnie rozbudowanych systemów okołoziemskich i księżycowych broni laserowych (...).

Odrodzone po około dwóch wiekach chaosu i głodu społeczeństwo jest zatem społeczeństwem rustykalnym, żyjącym zgodnie z naturą. (...) Niemniej jednak konflikty w tym nowym społeczeństwie nadal istnieją, ponieważ łatwiej jest zniszczyć cywilizację niż zmienić stereotypy zachowań ludzkich.

Głównym motywem przewodnim powieści jest zatem odwieczna walka dobra ze złem, lecz już w całkowicie odmiennych warunkach, ponieważ wciąż funkcjonujące autonomiczne systemy kontroli orbitalnej nie pozwalają na odtworzenie cywilizacji technicznej, cywilizacji wielkich miast. Na Ziemi zapanował swego rodzaju neofeudalizm rustykalny i podczas gdy większość społeczeństw pragnie żyć w spokoju i sprawiedliwości, to inne wciąż i wciąż podejmują próby utworzenia totalitarnych imperiów, chociaż w skarlałej już formie, od czego jednak nieszczęście wcale nie jest mniejsze.

Konsekwentnie przestrzegając zasady rustykalności społeczeństw Autor konstruuje zadziwiająco spójny świat - zarówno w sferze materialnej, jak i duchowej, a także językowej. CO więcej, powieść ma wyraźne odniesienia do uwarunkowań stosunków polsko-ukraińskich - i to nie tylko historycznych, ale również obecnych, kiedy znów występuje wspólne zagrożenie.

Z "Posłowia" Zbigniewa Dworaka