Jerzego i Andrzeja Żuławskich ekspedycja w kierunku prawdy

Niektóre dzieła miewają swoje zdumiewające symetryczne historie, ale rzadko w dziejach literatury i filmu zdarzają się zjawiska takie, jak film będący ekranizacją powieści sprzed dwóch pokoleń, którego reżyser okazuje się stryjecznym wnukiem autora ekranizowanej książki. A z takim właśnie, przedziwnym zjawiskiem artystycznym mamy tu do czynienia: film Na srebrnym globie w reżyserii Andrzeja Żuławskiego oparty jest na motywach czerpanych z Trylogii księżycowej Jerzego Żuławskiego. (...) Na inną planetę powinno się podróżować w jakimś celu; u Żuławskich tym celem okazuje się oczywiście „nowy początek”, oderwanie się od kolein „starego porządku”, rozpoczęcie wszystkiego od nowa, bez starych błędów. Trzeba pamiętać, że obaj twórcy mieli wykształcenie filozoficzne (podobnie jak autorzy tej książki – kolejna zdumiewająca zbieżność), podeszli zatem do problemu „wykorzenienia” oraz „zakorzenienia”, a także do „starego porządku” i „nowego początku” z nieodzownym filozoficznym dystansem i sceptycyzmem. To przesłanie łączy ich chyba najbardziej – człowiek nie jest w stanie odseparować się od wytworów własnej kultury, ponieważ ta jest częścią jego natury, którą dźwigamy z sobą, niezależnie od tego, jak daleko uciekalibyśmy od „skażonej” cywilizacji. To w nas samych mieści się zło wypaczeń. (ze wstępu J. Walickiego i J. Soboty)